Uitgerust werd ik wakker, het leuke aan het hostel is dat het ontbijt wordt klaargemaakt tussen acht en negen, waardoor iedereen dus rond deze tijd aan de tafels zit. Het perfecte hostel. Ik had opnieuw met Sina afgesproken om naar de ruïnes en het strand te gaan. Dus na ons ontbijt, namen we de gratis fietsen en begonnen we ons avontuur. Ik kan je niet zeggen hoe blij ik was met de fietsen. Een fiets in je leven maakt mensen werkelijk waar gelukkiger. Of misschien is das criteria alleen van toepassing op Nederlanders. Met onze map waar we precies niks aan hadden, gingen we op pad. Gelukkig werkt mensen vragen ook altijd nog, al was ik wat verbaasd toen sommige mensen van de lokale bevolking niet wisten waar het strand was. Typisch als je er al je hele leven woont. Uiteindelijk waren we al een knap tijdje aan het fietsen toen we toch maar besloten de weg te vragen. Blijkbaar was de weg vinden niet bepaald iets waar wij goed in waren, we hadden de laatste tien minuten namelijk precies de verkeerde kant op gefietst. Wat gewoon knap is aangezien de weg maar twee kanten op ging. Afijn we reden terug en vonden het strand, waar we even een kijkje namen. Sina wilde namelijk met haar vrienden volgende week naar de ruïnes en besloot dat ze niet twee keer wilde betalen. Waardoor zij op het strand bleef en ik alleen verder reed naar de ruïnes. Natuurlijk was het een toeristen trekpleister dus ik sloot mij aan in de mensenmassa. Maar de omgeving van de ruïnes was magnifiek.

Er is iets speciaals aan op een drukke plek alleen rond lopen. Vrij, enkel volgend wat je wilt. Mezelf mee laten slepen met de prachtige en bijzondere beelden en plekken deze ruïnes bieden. Iets dat zo snel vergeten wordt doordat iedereen enkel bezig is, zichzelf met het object zo mooi mogelijk op de foto te zetten. Waarbij de eigen gezichten belangrijker zijn dan de plaats waar je bent. Wat is het toch zonde dat mensen niet het speciale zien in deze plek. De schitterende lokatie aan de azur blauwe Caribische kust die omlijst wordt met het groen van de palmbomen en enkel onderbroken door drie pelikanen die door de lucht scheren. Dat is pure schoonheid, waar onze historie van de mens samenkomt met de wonderlijke wereld van de natuur. Iets was te Maya's waarschijnlijk begrepen en vandaar dat ze deze magische plek hebben gekozen.

Het is een gemis dat veel mensen enkel bezig zijn met de perfecte facebook of instagran foto. Natuurlijk mag je dat doen maar vergeet niet wat de originele rede. was dat je hier naar toe kwam. Een nieuwe cultuur te leren kennen, een oude beschaving te ontdekken die zo anders is dan onze culturele beginselen. Dus kijk werkelijk rond, geniet op het moment van waar je bent en neem het in je op.

Ik kan zeggen dat ik gelukkig was terwijl ik alleen rondliep door deze schitterende ruïnes, omdat ik wist dat ik zag wat andere niet zagen. Dat ik langs de massa heen liep en niet hun pad volgden maar mijn eigen plan trok.een gegeven dat ik eenvoudig kan vertalen naar mijn hele reis. Dat is het meest waardevolle dat ik geleerd heb. Je hoeft niet te doen wat iedereen doet, je mag je eigen weg in slaan. Je mag kijken waar andere dat niet doen en onthouden wat je zag.

Daarom begin ik misschien wat zenuwachtig te worden om naar huis te gaan. Omdat iedereen die ik achter liet niet ziet wat ik zie. Niet apprecieert hoe ik approcieer. Een gegeven dat ik niemand kwalijk kan nemen omdat ik degene ben die veranderd is. Ik kan andere niet dwingen anders te kijken en te doen, dat is niet eerlijk. Het gaat om mij, ik ben veranderd. Het is aan mij een weg te vinden om te gaan met hoe ik veranderd ben zonder het te vergeten. Wat misschien wel mijn grootste angst is, dat ik vergeet in het moment te zijn. Ik vergeet tijd te nemen en werkelijk te genieten van waar ik ben. Dat ik dat alles vergeet omdat ik mijn leven weer vol plan met dingen waar ik misschien helemaal niet gelukkig van word. Ik heb nog twee weken en alles wordt steeds bewuster, alles komt steeds dichterbij en ik vrees. Want iedereen die zegt ' dat zal wel even aanpassen worden' , begrijpt het niet. Omdat ze nooit de kans hebben gekregen of genomen om dit te doen. Het wordt lastig voor mij en ik hoop dat mijn omgeving het accepteert, mij tijd gunt en mij laat zijn wie ik geworden ben.

Ik sloot mijn filosofische droomvlucht af, in de schaduw van een palmboom. Ik keek nog rond en besloot daarna dat het tijd was om er weer vandoor te gaan. Ik ontmoette Sina weer op het strand, waar ze de enige palmboom schaduw had geconfisqueerd. Op een gegeven moment kwamen er twee mannen aan, die vroegen of ze ook een deel van de schaduw mochten hebben. Nadat ze hun handdoeken hadden neergelegd. Vroeg Sina op fluistertoon of dat de mannen van de dag ervoor waren in Akumal, die ons de weg hadden gevraagd. Verrekt, ze had gelijk. Wat een toeval zoveel mensen en zoveel stranden. Oké niet zoveel palmbomen, fair enough. Ik noemde het ook tegen hen en we moesten lachen om de situatie. Daarna liep ik naar he schitterende blauwe water. Het perfecte water, zoals je het in reisgidsen ziet. Terwijl de golven over mijn voeten kabbelden, was het niet koud, nauwelijks fris., het leek meer een bad. Ik zwom in de perfecte zee en keek naar het perfecte strand. Blauw, wit en het groen van de palmbomen, een werkelijk paradijsje. Ik kon het niet in mij houden en begon hardop te lachen en tegen mezelf te vertellen hoe geweldig dit wel niet was.

Uiteindelijk liep ik weer het strand op en had ik een uitgebreid gesprek met een van de mannen over mijn reis. Ik vertelde hen ook over Akumal en we vroegen ons af of er hier misschien ook wat snorkelwaardige dieren leefden. Het moest haast wel, het was immers dezelfde zee als Akumal. De Ier leende mij zijn snorkel en eerst zag ik niet zoveel, alleen het zand. Totdat ik op een gegeven moment een vreemde tekening in het zand zag. Ik bleef er boven hangen om te ontdekken wat het was. Toen het een beetje bewoog, zag ik het meteen: een pijlstaartrog, Heel lastig te zien in het zand, bijna onzichtbaar zelfs met duikbril. Terwijl ik verder zwom, ontdekte ik dat er een groot aantal was. Op een gegeven moment zelfs vijf op een rij en daar wil je echt niet op gaan staan! Het zijn hele vreedzame dieren, maar als je op ze staat ja dan steken ze natuurlijk. Behoedzaam zwom ik terug naar de kust en liep het water uit. Aanzienlijk minder op mijn gemak nu ik wist dat er een risico was dat ik op zo een vis zo kunnen gaan staan.

Aan het einde van de middag fietsen we weer naar huis toe. Na wat te hebben gerelaxt en een lekkere douche te hebben gehad gingen we samen ergens wat eten. We hadden namelijk een comedor gevonden met verse vis. Mmm dat was smullen en daarna was het eigenlijk alweer bed tijd. Ik merkte voor ik ging slapen al dat mijn benen moe waren. Dat is het teken voor elke Nederlander, wanneer je spierpijn krijgt van fietsen ben je te lang weg geweest van huis.

Geschreven door Nancy.op.reis