De volgende ochtend presteerde Matthew het om mij nog steeds eerder wakker te maken, ondanks dat ik een vroege duik had. Hij had zijn alarm om vijf uur gezet. Gelukkig was ik daarna wel weer in slaap gevallen. Toen ik later opstond waren al zijn spullen verdwenen. Blijkbaar is gedag zeggen niet meer een ding? Heel onbeleefd. Afijn iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden. Vandaag waren alweer de laatste twee keer duiken van mijn Gevorderde cursus! We gingen met een groepje plezier duikers de boot op, dus de sfeer zat er weer goed in. Tijdens de eerste duik zouden we naar een schipwrak duiken op 30 meter diep. Opnieuw de diepte in dus! We sprongen het water in en alles om mij heen was blauw, volledig omringd door de oceaan, zelfs de grond was niet zichtbaar. Terwijl we naar beneden gingen gebaarde Nico dat ik naar beneden moest kijken. Omdat er langzaam een enorm schip tevoorschijn kwam! Begroeid met allerlei zee wezens! Het was net pirates of the Caribbean. Terwijl we langzaam verder zakten keek ik naar het gezonken schip. We zwommen er langzaam omheen en ik voelde een klein beetje de high waar ik het gisteren over had. Maar in hele lichte mate. Nadat we om de boot heen hadden gezwommen, zwommen we over het dek heen en ook een beetje eronder. Wat super gaaf! En je kan begrijpen dat bij het door de boot heen zwemmen het belangrijk is dat de buoyancy goed beheerst is, zodat je niet het wrak beschadigd of jezelf verwond. Nadat we door de deuren van het stuurhokje waren gezwommen, begonnen we voorzichtig aan onze stijging naar de oppervlakte. Waarbij Lou al haar zuurstof al had opgebruikt en de host van Nico moest gebruiken, had ik nog een halve tank over. Maar wat een onwijs gave duik!


Weer op de boot haalden we de andere op en moesten we weer een uurtje op de oppervlakte blijven. Daarna voeren we naar de volgende plek, waar ook de plezier duikers in het water zouden gaan. De laatste duikles ging over navigeren, dus met een kompas je weg vinden en terug vinden onder water. Waardoor we een vierkant moeten maken en bij dezelfde plek moesten uitkomen en daarna nog de natuurlijke navigatie. Waarbij ik als eerste moest en het inhoud dat je moet onthouden waar je heen zwemt zodat je weer bij hetzelfde punt terug kan komen, zodat je bijvoorbeeld de boot weer vind. Ik was de eerste die nu de duik mocht leiden en ik had het onder controle, totdat Nico mijn aandacht trok en naar een groepje inktvissen wees. Enthousiast zwom ik daar naar toe, het blijven echt mijn favoriete zeediertjes denk ik. Zo vredig hoe ze door het water bewegen. Ik zou ze nog steeds omschrijven als zee elfjes dat is wat er het dichtste bij in de buurt komt.

Daarna moest ik weer verder met mijn navigatie opdracht en natuurlijk is mijn onderwater oriëntatie net zo slecht als op het land, misschien nog wel slechter. Ik had geen idee waar ik vandaag gekomen was. Maar ik dacht een stuk koraalrif te herkennen dus zwom die kant op. Nico schudden zijn vingertje en gebaarde dat we naar de koraalwand moesten, dus daar waar het rif de diepte in gingen. Dat was waar ik dacht dat we naartoe gingen, dus blijkbaar was het fout. Oeps. Nadat Lou haar opdracht ook had uitgevoerd, was zij alweer laag in zuurstof en moest ze naar boven. Ik had opnieuw een halve tank over. Gelukkig zei Nico dat nadat zij boven was, ze naar de boot moest en wij verder zouden duiken. Jeeh!

Ondertussen was de groep plezierduikers ook aangekomen en de groep inktvissen kwam ook voorbij. Althans ze kwamen naar ons toe. Terwijl ik met Nico in het water hing, kwamen ze nieuwsgierig voorbij zwemmen. Ze zijn zo mooi, met hun mooie gestippelde lijfjes die van kleur lijken te veranderen. Een plezierduiker maakte foto’s van ze en kwam op een moment te dichtbij, waardoor het beestje wegschoot en inkt spoot. Bruine inkt. Ik kan over de blijven schrijven, maar als je een keer een inktvisje ziet in de prachtige blauwe zee snap je wat ik bedoel! Hierna klom ik opgelaten de boot in, zoals na elke duik ben ik helemaal opgewonden als ik het water uit kom. Zo gaaf, echt mijn nieuwe favoriete sport. Natuurlijk was ik na mijn lunch helemaal uitgeput. Aangezien we vanavond een barbecue hadden en een feestje besloot ik dat een middagdutje waarschijnlijk het beste was. Twee uur later werd ik pas weer wakker en wat versuft stond ik op.

Blijkbaar had ik het nodig gehad. Ik liep naar de dok toe om te zwemmen in de zee en simpelweg te genieten van het topische eiland leven. Langzaam verzamelde iedereen zich daar, muziek werd opgezet, bier en chips werden gekocht. Iedereen was helemaal in de relax modus terwijl we naar de zonsondergang keken en zwommen in de zee. Callie en ik volgden onze traditie door bikini in het water uit te trekken na zonsondergang. Het was zo fijn om weer met haar te zijn. Het is grappig hoe een goede en sterke vriendschap er tijdens reizen kan ontstaan het was alsof een vriendin van thuis mij bezocht. Na zonsondergang en het zwemmen was het douche tijd. Daarna verzamelde iedereen zich aan de tafel bij de barbecue. Aangezien Nico Argentijn is was er geen vraag over wie de barbecue zou bemannen. We zaten met zijn tienen aan tafel en begonnen maar met drinken om onze honger te stillen. Het was zo enorm gezellig en leuk. Plus toen het eten klaar was, moet gezegd worden dat Argentijnen inderdaad subliem kunnen barbecueën. Na het eten verplaatsten we met zijn alle naar de bar van die avond. Waarbij gezegd moet worden dat iedereen in een aangeschoten tot iets te beschonken sfeer was. Maar Stijn zou vannacht 23 worden dus genoeg reden voor een feestje.

Op een gegeven moment was iedereen verdwenen toen ik met een brandweerman uit Canada stond te praten. Aangezien hij in het hostel naast mij verbleef, kon ik mooi samen met hem lopen. Want ondanks dat Utila veilig is, wilde ik toch niet ’s avonds alleen over straat. Onderweg kwam ik gelukkig mijn vrienden tegen, maar de brandweerman bleef rondhangen. Mannen zijn soms zo zielig, ik had al genoemd dat ik een vriend had. Ik kwam Callie weer tegen met Stijn. Hmm ik ben benieuwd waar die vandaan kwamen. Callie trok mij mee om te skinny dippen. Natuurlijk sprong ik enthousiast het water in met haar. Ook Bernadette en de twee Nederlandse jongens volgden. En de brandweerman. Uhgh. We hadden met zijn alle lol in het water en we zagen de Bioluminescene weer. Niet zoals met de nachtduik maar het was nog steeds leuk. Toen ik weer aangekleed was begon de brandweerman opeens over mijn tatoeage. Waarbij ik wat vreemd opkeek. Het was namelijk hartstikke donker, aangezien er geen maan was. Waarop hij simpelweg antwoordde dat hij de hele middag naar mij had zitten kijken toen ik op de dok was. Ieh creep. En daarmee zei ik gedag en ging ik naar bed. Waar Callie was, om haar te vragen naar haar avond. Mijn vermoedens werden bevestigd en lachend vielen we in slaap. Het was een geslaagd dagje!

Geschreven door Nancy.op.reis