Toen ik woensdagochtend afdeling oncologie binnen stapte, werd ik gelijk onderschept door een arts assistent. Hij bracht mij naar radiotherapie. Een vriendelijke vrouw ontving mij daar en legde alles uit over radiotherapie in het Goyeneche. Het was erg interessant om te zien, aangezien het allemaal toch wel een beetje anders gaat dan in Nederland. Al moet ik zeggen dat de middelen die ze hadden lang niet zo slecht waren als ik had verwacht.

Op de afdeling waren ook twee geneeskunde studenten uit Peru. Al snel raakten we in gesprek, zo goed als dat mogelijk was in het Spaans. Ze vroegen mijn telefoon nummer en wilde met mij op de foto. Het resultaat ik heb nu twee Peruaanse geneeskunde vrienden!

Het tweede deel van de ochtend keek ik mee bij het spreekuur van de radiotherapie. De oncoloog was erg vriendelijk en legde mij alles uit in het Engels, waardoor ik veel geleerd heb over de verschillen tussen oncologie in Peru. De prevalentie van de soorten kanker is hier totaal anders. De derde patiënt die binnen kwam liet mij wel even schrikken, en jullie waarschijnlijk ook bij het zien van de foto. De man had een huidkanker bij zijn oog en die was nu ongeveer de grote van een tennisbal!

De oncoloog legde mij uit dat zowel de patiënt als zijn familie de tumor had genegeerd. Wat erin resulteerde dat een normaal eenvoudige behandeling voor de tumor nu een stuk lastiger was geworden. Ik schudde hierop mijn hoofd omdat ik niet kon begrijpen dat iemand met zo een invalideerde tumor zo lang zou wachten om naar een dokter te gaan.
Waarop de oncoloog vroeg
"Nancy voelde jij je enorm klein en nietszeggend toen je in Colca Canyon was of toen je Misti beklom? "
Ik antwoordde bevestigend.
" De mensen die in de bergen wonen, voelen zich altijd zo. Wanneer zij pijn hebben of er iets vreemds aan de hand is, is dat niet belangrijk voor hen. Ze zien zichzelf als onderdeel van een groot geheel. Dus als ze pijn hebben zetten ze de tanden op elkaar en gaan door. Pas wanneer de pijn zo erg is, of ze zo geinvalideerd zijn dat ze hun werk niet meer kunnen uitoefenen, komen ze naar het ziekenhuis."
Natuurlijk was het niet de eerste keer dat ik een dergelijke verklaring hoorde maar voor het eerst begreep ik het een beetje.

Nog een leuke feitje : aangezien ze alles opschrijven in de dossiers hebben ze voor het tumor gebied een stempel. Oftewel er lagen twee stempels : een stempel van de vrouwelijke geslachtsdelen en een stempel van vrouwelijke contouren. Vervolgens tekenen ze dan in de stempels waar de tumor zit. Dat er speciaal een stempel is voor de vrouwelijke geslachtsdelen is omdat cervix kanker (baarmoederhals kanker) hier enorm veel voorkomt. Ze hebben wel screenings maar de mensen gaan er niet naar toe. Zo zonde, daar kan een hoop leed mee bespaard blijven.

In de avond gingen we met het hele huis naar de stad voor een drankje. Een deel van de groep ging namelijk de volgende middag naar Cusco en zouden pas terug komen als ik weer weg was. Oftewel het was onze laatste avond als groep.
Een Amerikaans meisje Lis, althans meisje ze is 25 en studeerd dit jaar af in Geneeskunde, verraste mij. Ze is best wel op zichzelf, onafhankelink, recht door zee en grappig. Maar opeens zei ze die avond, Nancy ik ben echt heel blij dat ik je heb ontmoet. Je bent echt een geweldige meid en je hebt het echt in je om een goede arts te worden. Jij komt er wel.

Dit kwam zo onverwacht en het klonk zo oprecht (we hadden maar één drankje op) dat ik er enorm door werd geraakt en gemotiveerd. Ik voelde weer de motivatie terug komen die ik had toen ik begon met Geneeskunde. Ik voelde mij een beetje warm worden van binnen!

Maandag als ik in Cusco ben, gaan we nog afspreken, want we hebben één avondje overlap voordat ze weer terug gaat naar Arequipa. En ik hoop van harte dat ik haar nog eens zie, ze heeft mij uitgenodigd langs te komen in de VS, dus met een beetje geluk kan ik die uitnodiging accepteren.
Het is zo fijn om nieuwe mensen te ontmoeten met wie je een goede klik hebt, maar het doet ook wel pijn om ze weer gedag te zeggen. Dat hoort natuurlijk bij het reizen, maar daar moet ik nog een beetje aan wennen.

Geschreven door Nancy.op.reis