De tijd gaat echt enorm snel, mijn derde week in het ziekenhuis zit er alweer bijna op. Woensdag had ik niet zoveel beleefd, aangezien ik een beetje gesloopt was na onze dinsdagavond uitspatting. Het was erg rustig op Pediatrie, maar op donderdag worden er Pediatrie operaties gedaan dus daar keek ik naar uit. En inderdaad die ochtend was er een operatie en ik kon meekijken.
Het was een operatie van een hernia. De anesthesist gaf mij de beste plaats, aan het hoofd van de patiënt waardoor ik precies over de schouder van de chirurg kon meekijken. Het was ook maar een klein vrouwtje de chirurg, dus ik stond eerste rang. Het was enorm interessant om de operatie mee te kijken hier. Ik was opgelucht toen ik ontdekte dat ze tijdens operaties wel meer rekening hielden met steriel werken.
Na de operatie deden David en ik eventjes een drankje in de cafetaria van het ziekenhuis. Ik had die nog nooit gezien, ondanks dat ik er met mijn twee weken Emergencia ongeveer een stuk of 50 keer moet zijn langsgelopen. Nadat we een halfuurtje later terug kwamen op de afdeling was er eigenlijk niks meer te doen. Daarom zijn we maar samen naar de algemene pediatrie spreekuren gegaan. Dat was interessant al ging het wat langzaam. Wat natuurlijk niet vreemd is, aangezien ze alles met de hand schrijven.
Die middag hadden we natuurlijk weer de barbecue met daar aansluitend aan de salsa lessen. Aangezien we me vier meiden waren en drie jongens, dwong in Raul om mee te dansen. Eerst wilde natuurlijk niemand meedoen Iets met: we hebben net een super uitgebreide lunch gehad en al het bloed gaat naar mijn darmen in plaats van mijn salsadans spieren. Uiteindelijk konden we het allemaal niet over ons hart verkrijgen om de over enthousiaste Dora aftezeggen. Zoals het zo vaak gaat als je ergens geen zin in hebt, hadden we natuurlijk de grootste lol tijdens de les. Wat wij bovendiend nog niet wisten, was dat we de moves dezelfde avond nog nodig zouden hebben!
Rond een uurtje of vier gingen we met zijn alle richting de stad, om het klooster te bezichtigen aan Avenida Santa Catalina: Monasterio Santa Catalina. Aangezien we daarna een cafeetje in zouden duiken en van daaruit het nachtleven in Arequipa eens gingen beleven, waren we allemaal op ons best gekleed. Alle vrouwen uiteraard in een jurk, ik voelde mij zo enorm overdressed toen we het klooster in gingen. Aan de andere kant is er natuurlijk de kwestie: Bestaat er wel iets als overdressed?
Helaas was één groep te laat, waardoor ze het klooster niet meer in konden. Ik zat gelukkig bij de snelle groep en was dus nog net op tijd. Het klooster is enorm groot en het is zeker het bezoeken waard. Het is eigenlijk een klein dorpje in de stad! Ik hoorde nog een leuk verhaal over het klooster, de nonnen die hier verbleven waren wat lui geworden. Ze hadden namelijk bediendes en slaven. Niet echt nonachtig zou je zeggen! Als reactie hierop werden er een paar enorm strenge nonnen naar het klooster gestuurd om orde op zaken te stellen.

Helaas hadden we niet zo heel lang de tijd, normaal is het klooster op donderdagavond open tot acht uur. Wij hadden pech vandaag, want blijkbaar was het maar open tot zes uur. Erg jammer, ik had graag wat meer tijd gehad om het te bekijken. Maar goed, gelukkig was het volgende punt op het programma ook erg leuk en zeker niet minder serieus: Pisco Sours drinken!
Dus we gingen naar de Irish Pub, wat buiten de naam absoluut niks te maken heeft met een Irish pub, die fantastische Pisco Sours maakt en heel de avond Happy Hour heeft. Oftewel de juiste spot om eventjes een tijdje te blijven hangen. Na ongeveer een uurtje sloten nog wat mensen aan bij onze groep, waaronder Andrea mijn lerares Spaans, twee co- assistenten en een resident van het ziekenhuis.
Onwijs leuk dat ze met ons meewilden, nu waren helemaal een multi-culti groep. Iedereen had het naar zijn zin en Sophie zelfs nog wel ietsje meer dan de rest. Zelf zegt ze dat het kwam omdat ze een light weight is, maar wij verdenken haar van de Asian flush. Waardoor ze de hele avond in de pub met een foeilelijk roze kussen zat, wat ik heb ondergedompeld tot : The Pillow of Shame”.
Ondertussen was de tijd verder in de toekomst gekropen en waagden we het erop om een bezoekje te verlenen aan dat welbekende Zuid- Amerikaanse nachtleven.
Opnieuw was het geluk niet aan onze kant. Blijkbaar was er een voetbal wedstrijd : Peru tegen Argentenië waardoor heel Arequipa aan de buis gekluisterd zat. Zelfs in de nachtclubs werd het uitgezonden.
Natuurlijk lieten wij ons hierdoor niet uit het veld slaan. Eventjes snel een patatje gegeten en toen we terug kwamen was het feestje aan. Ik kan je dit zeggen, de feestjes zijn goed! Live salsa muziek, hoe kan het ook anders. Dus we konden allemaal helemaal los gaan en onze kersverse pasjes van die middag uitproberen.
Ik werd door heel veel mensen ten dans gevraagd, maar ik denk dat dit meer met mijn jurk te maken had dan met mijn moves. Ik bak er helemaal niks van, maar leuk dat ik het had!
We waren een grote groep en al snel hadden we contact met andere reizigers uit Australië, UK en VS. En natuurlijk een paar Peruaanse maar die zijn toch net ietsje meer verlegen, plus de altijd aanwezige taalbarrière.
Om half twee vond iedereen het wel weer mooi geweest, de volgende dag werden we natuurlijk weer gewoon in het ziekenhuis verwacht om acht uur.

Geschreven door Nancy.op.reis