Om twee uur in de ochtend, of beter gezegd twee uur midden in de nacht, werden David en ik wakker gemaakt door de Guide die buiten de tent onze namen schreeuwde. Ik schrok wakker uit mijn droom en was eventjes helemaal de weg kwijt. Waar was ik en waarom was het zo koud? Ohja ik ga vandaag als het goed is Misti gedag zeggen!
Aangezien het koud was hield ik mijn thermo’s aan, die als pyjama hadden gediend en trok daarover het volgende aan: mijn hardloopbroek waarin ik de eerste dag had gehiked en daar overheen mijn hiking broek. Drie lagen dus. Over mijn thermo shirt trok ik nog een fleecevest aan en daaroverheen mijn softgel jas. Op mijn hoofd had ik mijn gezellig gekleurde binie en aan mijn handen mijn alpacawollen handschoenen. Je zou denken dat ik dan goed beschermd was tegen de koud, helaas had ik het nog steeds koud.
Helemaal ingepakt liepen we naar de tent van de guide, hij had Coca thee gemaakt ( heet water met bladeren van de Coca plant, ja dat is dezelfde plant waar Cocaïne vandaan komt maar dit zijn de bladeren. Ze geven je energie en voorkomen hoogteziekte). Daarbij kregen we twee broodjes met jam en gelukkig had ik ook nog een banaan. Kortom ik was helemaal klaar voor de hike op deze belachelijk vroege morgen. Na het ontbijt pakte we onze backpacks in. Gelukkig kwamen we na de top weer terug op basekamp, wat inhield dat we niet alles mee naar boven hoefden te slepen. We hoefden slechts anderhalve liter water mee te nemen naar boven, wat kleding en eten. Wat inhield dat de backpack echt veel lichter was.
We ritsten de tenten dicht, deden onze hoofdlampjes aan ( het was immers nog steeds enorm donker) en begonnen aan de hike naar de top van Misti. Het zou zes uur duren voor we de top bereikten en ik dacht eerlijk gezegd : hoe dan? Zo ver leek de top niet.
Maar daar gingen we, aanzienlijk lichter bepakt in het donker liepen we naar boven over het fijne vulkanische as. Eerlijk gezegd ging de eerste twee uur vrij snel aan mij voorbij. Het was donker dus rondkijken kon wel, maar buiten de sterren en de plek waar je hoofdlampje scheen was er niks te zien. Dus ik keek naar beneden, zette mijn voeten op de voetstappen van de Guide en volgde hem nauwkeurig. Na twee uur hiken hadden we een pauze, ondertussen waren we op 5200 meter hoogte. Het grootst probleem voor mij was de koud. Het hiken was ook wel zwaar maar het ging best wel redelijk. Misschien was ik wel teveel afgeleid door de koud om te merken hoe zwaar ik het had met de hoogte. Ik probeerde ook maar niet te veel na te denken over het feit dat ik nog vier uur lang naar boven moest klimmen.

De eerste zonnestralen begonnen gelukkig al over de heuvelruggen heen te kruipen. Ik was daar zo blij mee, want eerlijk gezegd ik dacht dat de zon nooit op zou komen. Het was zo koud, ik dacht oprecht dat ik minimaal een vinger of teen zou kwijt raken. Lang kon ik echter niet genieten van het uitzicht dat de zonsopgang ons verschafte, want we gingen alweer verder. En het werd meteen een stuk zwaarder, de helling was een stuk steiler en mijn kuiten hadden het behoorlijk zwaar. De wind was zou koud en ik moest mij enorm concentreren op een rustige ademhaling. Eerlijk gezegd dacht ik : waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? En vervloekte Nancy in he verleden die dit zo nodig moest doen, Ik ben hier helemaal niet voor gemaakt, koud en een zware helling op lopen. Waarom wilde ik dit doen? Ben ik zo masochistisch?
Maar iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik liever neerval dan opgeef. Op een gegeven moment begon ik de mensen die de tour aanboden te vervloeken. Als je een tour aanbied op een vulkaan op te lopen, zorg dan minimaal voor een goed pad. Want serieus de vulkanische as maakt mij echt zo chagrijnig. Het is zo zwaar om elke keer alle spieren in je benen aan te spannen om maar te voorkomen dat je naar beneden zou glijden. Op een gegeven moment moest ik echt vragen om een pauze. Mijn hart ging te keer en ik was gewoon uitgeput. Gelukkig zei David op dat moment “ Don;t worry, I’m also dying “.
Natuurlijk was dat grotendeels door de hoogte, dat sloopt je echt. Het is een soort moeheid die ik niet eerder heb ervaren, ik was gewoon uitgeput. Ik had verwacht dat we ondertussen ook al flink stuk opgeschoten waren. Echter toen ik naar boven keek, zag ik dat de top die ik voor de top had aangezien, helemaal de top niet was. We gingen er voorbij, het was gewoon een uitstulpsel. Eerlijk toegegeven dacht ik toen, ik ga dit nooit overleven. Ik gooide mijn backpack af en rustte tegen een rots aan. Nam wat water en een Coca Candy om mijn hart wat rustiger te krijgen en raapte mezelf weer bij elkaar. Hoewel ik graag nog even had willen rusten, kwam met rust ook meteen de negatieve ervaring van enorme koud. De wind was snijdend en de zon was nog lang niet sterk genoeg om warmte te creëren. Waarschijnlijk kwam dit ook grotendeels door de hoogte. Ik vroeg de Guide hoever het nog was naar de top. Toen hij vertelde het is nog twee uur, vernietigde hij al mijn hoop en dromen. Twee uur? Ik wist echt niet hoe ik dat ging doen.
Maar om de kou te overleven moest ik wel weer verder gaan hiken, dus dat was mijn motivatie. Op een gegeven moment herhaalde ik in mijn hoofd gewoon de zin: ‘ je bent er bijna gewoon stap voor stap’. Ondertussen begon de zon steeds hoger aan de hemel te staan maar de warmte ervan werd weggeblazen door de koude wind. De zon verschafte echter wel een waanzinnig uitzicht. De blauwe ochtend mist dat oprees vanuit de heuvels, het was een mysterieus landschap dat zeker schilderijwaardig is. Het nodigt gewoon uit om over de heuvel heen te gaan trekken om te ontdekken wat daar nog verder was. Maar op het moment had ik het zwaar genoeg met Misti.

We gingen verder en ik denk dat ik zeker een stuk of drie keer dacht dat ik dood neer zou vallen op de vulkaan. Op een gegeven moment was het lastigste gedeelte over en het was nog twintig minuten naar de top. Eindelijk zag ik de top, het leek echter zo ver weg. Maar ik heb het overleefd, ik ben aangekomen en ik kon eindelijk Misti aanschouwen in haar volle glorie.
Ze is schitterend! Het was het zo ongelooflijk waard. Ik kon heel mooi de krater in kijken en ze was nog behoorlijk actief. De sulfaatdampen stegen druk omhoog. Vervolgens liepen we nog een klein stukje verder naar boven, zodat we helemaal op de punt stonden.
Ik heb het gehaald: 5822 meter. Twee derde van Mount Everest heb ik overwonnen. Het uitzicht was magnifiek! Vanaf deze enorme hoogte keek ik neer op alles om mij heen, het voelde echt alsof ik op de op van de wereld stond.
Adembenemend in elke zin van het woord, het uitzicht was werkelijk schitterend, maar er was ook 50% minder zuurstof in de lucht in vergelijking met zeeniveau. Maar als je niet een berg op klimt is het wel oké en heb je er geen last van. We hebben een tijdje op de top gezeten en gekeken. En voor het eerst kon ik goed begrijpen waarop Arequipa haar naam had gekregen. Als ik Arequipa voor het eerst zou zijn vanaf Misti zou ik haar precies die naam hebben gegeven. De stad is omringt door heuvels en vulkanen, dus achter de pieken is de perfecte naam.

Uiteindelijk hadden we er maar 5 uur over gedaan de tweede dag, een uur sneller dan normaal. De Guide gaf ons ook een compliment, we waren uitstekend in vorm volgens hem. Dus in totaal hebben we er acht uur over gedaan om de top te bereiken. Terug naar Basecamp duurde echter maar een uurtje. Hoe vraag je je af? Nou dat deed ik ook toen de Guide dat zei. Maar op de weg naar beneden heb je enorm veel voordeel van dat zachte as. Je kan gewoon rennen! Down hilling van Misti is geweldig!
En ja natuurlijk is daar een filmpje van : https://youtu.be/UG_MMXhpcfo

Alleen dat is het al waard om haar te beklimmen! Je hoeft niet echt te rennen je springt gewoon een soort van en de zwaartekracht doet de rest. Je moet gewoon je hakken in het zand duwen en afzetten: fantastisch!
Op Basecap moesten we de rest van onze spullen weer inpakken en de tent afbreken. Hierdoor hadden we aanzienlijk meer gewicht dus het down hilling rennen ging wat minder goed, maar met een uurtje waren we bij de auto. Ondertussen was het 11 uur ’s ochtends maar voor ons gevoel was de dag al bijna om. We reden terug naar Arequipa en eenmaal thuis aangekomen vielen we uitgeteld op de bank neer.

Ik heb el Misti beklommen, ik heb het doorstaan. Ik kan eerlijk zeggen dat ik ongelooflijk trots ben op mijzelf!
Zo vaak zeggen mensen dat ze iets willen doen maar ze doen het niet. Ik ben blij dat ik iemand ben die kan zeggen ik heb het gedaan, in plaats van ik had het willen doen.

Geschreven door Nancy.op.reis