Ik heb gisteren eventjes overgeslagen. De dag in het ziekenhuis was namelijk erg vergelijkbaar met de eerste dag. Ik weet overigens nog steeds niet de naam niet van die arts, maar hij blijft enorm vriendelijk. Ik kreeg zelfs een chocoladecakje van hem! Trouwens ik heb gisteren wel voor het eerst Cuy (cavia) op. Het zijn heel veel botten en het smaakt als gegrilde kip, maar wel lekker. Vanochtend liepen er alleen twee cavia's in de tuin, dat vond ik dan wel weer wat cru. Ik voelde mij bijna, met de nadruk op bijna, schuldig dat ik gisteren hun vriendjes heb opgegeten.

Afijn vandaag weer naar het ziekenhuis, ik ben er zelf heen gelopen vanochtend het is zo een 30 minuten wandelen dus dat is wel lekker.
Onderweg kwam ik nog een intressant en divers winkeltje tegen. Een winkelpand helemaal vol met alleen maar bananen. Hij verkocht alleen maar bananen, echt een hele interessante marketing techniek.
Ik liep al snel de aardige dokter tegen het lijf en ik kon met hem mee. Helaas was er al snel niks meer te doen dus ging ik met een huisgenootje van Work The World mee naar de operatiekamers. Ik moet zeggen dat het er van binnen niet eens heel slecht uitzag. Het enige vreemde is dat de deuren van de operatie zalen gewoon open staan. Je kon overal gewoon naar binnenlopen en er werd ook niet gevraagd wie ik was.

Alleen omdat ik dis genegeerd werd was er ook niet zoveel aan. Dus ik besloot na een tijdje om weer terug te gaan naar emergencia. De arts was blij dat ik weer terug kwam en zei dat ik beter bij hem kon blijven. Het was enorm druk en ondanks de taalbarrière begrijp ik nu meestal wat er gebeurd is met de patiënten of waar ze last van hebben. Het is onwijs leuk mijn medische kennis in de praktijk te kunnen toetsen.

En het leukste en spannendste die ochtend was dat ik een paar hechtingen mocht zetten. Mijn allereerste echte hechtingen. Het was een wat oudere man die een rare gescheurde wond had tussen zijn wenkbrauw en ooglid, best wel een moeilijke plek. De arts droeg het over aan zijn co- assistent die enkels Spaans spreekt. Dus mijn eerste hechting is gezet onder Spaanse begeleiding. Maar ondanks dat ik het wel heb geoefend is het zo enorm anders in het echt. Huid is veel en veel stugger dan je verwacht, daarbij komt nog iets heel belangrijks : bloed dat uit alle gaten komt stromen en je zicht belemmerd. Oh en het is natuurlijk een patiënt die beweegd en zegt dat die pijn heeft. Maar het is mij gelukt met de hulp van de co-assistent. En mijn handen trilden als een gek tijdens de hele procedure, het is toch wel eng een echt mens.

Nu ben ik lekker thuis, een beetje aan het relaxen want vannacht een nachtdienstje!

De nachtdienst begin rustig en dat bleef hij eigenlijk ook. India en ik hebben ons echter prima vermaakt met de arts. Ik weet ook eindelijk zijn naam Juan. India en ik hadden een heel plan bedacht, zei zou gewoon zeggen dat ze zijn naam niet had verstaan zodat we het goed konden verstaan.

Het was een rustige dienst, iedereen die binnen kwam had een appendicitis, echt een stuk of 6. Maar tussendoor werd ik wel uitgenodigd voor een mini feestje naar ons kamertje met een meter pizza en cola. Heerlijk!
Maar aangezien het rustig bleef zijn we om half een maar naar huis gegaan.

Geschreven door Nancy.op.reis