Na een fijne nachtrust werd ik wakker en ging ik rustig aan het ontbijt. Opeens kwam een meisje met kort haar naar mij toe die enthousiast tegen mij begon te praten. Het eerste deel had ik even gemist, maar ik kreeg mee dat ze haar haren geknipt had en ze mijn naam was vergeten. Ik die van haar ook, dus dat maakte niet uit. Toen ik haar bandje zag van hostel Lush had ik door dat ik haar van Sayulita kende. Al moet ik bekennen dat ik haar niet echt herkende. Waarschijnlijk was het van de avond met de tequila en het strandfeest. Ik had toen zoveel mensen leren kennen en gesproken. Maar we begonnen enthousiast met elkaar te praten en haalde haar over om met mij mee te gaan op de tour die dag. Zij ging nog even wat dingen doen en ik zat nog rustig koffie te drinken toen ik in gesprek raakte met een jongen die in het hostel werkten. Halverwege het gesprek nodigde hij mij uit om zaterdag met hem te gaan mountainbiken in de bergen. Wat best wel tof is, maar ook best wel ver. Dus ik zei dat ik er nog even over na zou denken, hij gaf mij zijn Facebook. Waarschijnlijk zouden we later die dag nog samen wat gaan drinken.

De chauffeur van de tour kwam ons ophalen en ik was verbaasd over de gemiddelde leeftijd van de mensen in het busje. Callie en ik waren zeker weten de jongsten. Maar de archeologische site die we bezochten was bijzonder indrukwekkend. Het was van de Zapotec beschaving, al zo een 4000 jaar oud. Aangezien de stad al niet meer bewoond was toen de Spanjaarden binnen vielen is er geen kerk op deze prachtige plek gebouwd. De guide vertelde over de ruïnes en over een speciaal ritueel dat ze hier deden. Het was een ruimte waarvan de muren de vorm hadden van een tribune. Dat was het echter niet, oorspronkelijk waren deze treden namelijk afgedekt met lijmsteen zodat de wanden glad waren. Dit was voor het ‘spel’ of liever gezegd ‘het ritueel’ dat hier werd uitgevoerd. Twee teams streden tegen elkaar. Het was een bal spel, waarbij er ballen door een hoepel van de tegen partij moest worden, gegooi, gestompt of geschopt. Archeologen hebben dit nog niet echt kunnen ontdekken. Wel scheen het gevaarlijk te zijn, want er is een beeld gevonden van een speler. Hij had een helm op en lichaamsbescherming.
Wat ik mij wel altijd afvraag is hoe ze weten dat dit niet gewoon een speelplaats was maar het onderdeel was van een ritueel. Waar er zijn van deze volkeren wel schriften gevonden dus ik gok dat het hierin beschreven stond. Of ze hebben het gewoon afgeleid va de Maya’s die een gelijk soort spel hadden, alleen daar werd de team kaptein van het spel aan het einde geofferd. Een vreemde overwinningsprijs. Ik weet zeker dat ze in die tij beter tegen hun verlies konden.

Hoewel het door deze bevolking niet werd gedaan, geloofden ook zei dat het even door ging na de dood. Dit was onder andere de redenen dat overleden familieleden in het huis werden begraven. Zo was te zien in een ruïne van een huis dat er inderdaad een graftombe onder zat. Interessant hoe anders hun opvatting over de dood is. Wat ook interessant is de vergelijking met de oudere volkeren van Peru. Er zijn veel overeenkomsten. Zo werd ook daar de Zapotecs de Jaguar aanbeden, de afbeelding hiervan is op veel van de oude petrogliefen te zien is. Bovendien aanbeden ook deze volkeren de natuurlijke noodzakelijkheden van het leven: de zon, de wind, moeder natuur en de regen. Het is uiterst boeiend om te zien dat volkeren die gescheiden van elkaar leven, toch dezelfde ontwikkelingen doormaken. Natuurlijk allemaal op hun eigen manier maar wanneer je door de details heen kijkend is goed te zien hoe we toch allemaal tot hetzelfde ras behoren. Namelijk de mensheid. Want aan wat beter dan onze eigenlijk ontwikkeling kan dat worden afgeleid. Na de praatjes van de gids, hadden we even de tijd voor onszelf om rond te lopen.

Daarna verzamelde we weer op de parkeerplaats en gingen we naar de volgende bestemming. Callie en ik moesten achterin zitten, waar jammer genoeg twee vrij forse Amerikanen zaten. Wat inhield dat we nog maar één en een éénderde stoel overhadden voor ons tweeën. De volgende plek waar we heen gingen was een hout bewerkingsplek. We kregen uitleg over het proces en op de achtergrond zat een man met een veel te groot mes op een blok hout in te hakken. De figuren die er stonden waren, enorm indruk wekkend. Vooral de leeuw was echt geweldig.
We keken daarna naar de mensen die de figuren beschilderden. Dat doen ze uit de losse pols en niet via een patroon maar gewoon met hun eigen fantasie. Niet indrukwekkend, kijk dan maar eens naar de foto’s. Heel erg tof. Eigenlijk mocht je geen foto’s nemen, dus deze foto’s zijn niet door mij gemaakt natuurlijk.
Ze verkochten er Kolibries en die waren gewoon perfect voor mijn waarschijnlijk nieuwe appartement. Zo kleurrijk en vrolijk. Helaas ook breekbaar dus om ze nu te kopen en dan tien weken met mij mee te slepen.

De volgende stop was lunch, een onbeperkt Mexicaans buffet, natuurlijk niet inbegrepen in de prijs. Ik had echter nog een over van min gezonde maaltijd gisteren en had dat meegenomen. Gelukkig als een kind met mijn gezonde eten, at ik rustig met de andere, maar dan mij eigen maaltijdje. Na de lunch gingen we naar een kerk toe. Daar werd veel over verteld maar door mijn after lunch dip kreeg ik niet alles mee. Daarbij had ik een gesprek met Callie over persoonlijke levenservaringen, dus dat was waarschijnlijk ook een oorzaak dat we niet alles meekregen. Zoals misschien te zien is op de foto mist een belangrijk deel van de kerk. Juist het heeft geen dak. Geeft best wel een toffe sfeer aan een kerk, openlucht kerk. Als je het nauw bekijkt ben je dan ook dichter bij god zonder een dak erop. Waar het vooral op neerkwam was dat er geen geld was om de kerk nu de renoveren. Het is interessanter zonder dak als je het mij vraagt. Daarbij vond ik de omgeving sowieso mooier dan de kerk, de magnifieke bergtoppen hadden ons omringd. Schitterend!
We gingen hierna naar een potterbakkerij. Er werd ons uitgelegd hoe de potten gemaakt werden en natuurlijk was er ook een vrouw die het demonstreerde. Terwijl de man het hele proces uitlegde, draaide die vrouw gewoon even een vaas in elkaar. Alles met de hand. Niks geen automatische draaischijf, gewoon met je eigen handen dat ding laten draaien. De potten werden gemaakt van klei, maar hoe ze de zwarte glimmende kleur kregen was een interessant fenomeen. Een familie geheim van deze pottenbakkers, namelijk ze wrijven een kwartssteen over de half opgedroogde klei. Hierdoor wordt de dichtheid van de klei verhoogd en krijgen ze de zwarte glimmende kleur!
Na de demonstratie liepen we door het zaakje heen en leven Callie en ik kijken bij een muur vol met foto’s. Blijkbaar waren er allemaal ex presidenten van de VS hier geweest. Zelfs Michel Obama stond op de foto’s! Dan vraag je natuurlijk jezelf af, zal Trump hier ook gezellig langs komen naar de Mexicaanse pottenbakkers te kijken, blijkbaar is het een soort traditie…

Voor de laatste keer gingen we op onze een en één derde stoel zitten en werden we naar ons hostel terug gebracht. Callie en ik gingen nog even het centrum in. Ik wilde namelijk een nieuw notitie blokje kopen omdat ik degene die ik van Thomas had gekregen ben kwijtgeraakt. Daarna opende we de jacht naar frites en een ijsje. Een succesvolle jacht. Het was al behoorlijk afgekoeld en we liepen terug naar het hostel. We gingen allebei een beetje dezelfde kant op reizen, alleen ging zij morgen al weg. Dus we zouden waarschijnlijk later elkaar weer opzoeken in Mexico. Heb ik dan eindelijk een leuke reiscompagnon gevonden? In ieder geval een hele leuke dag met haar gehad en wie weet komen er nog meer! De jongen van het hostel heb ik afgezet, eventjes schrijven aan mijn blog leek mij een betere avond besteding. Plus ik had al frietjes op. Maar ik kan niet wachten weer Nederlandse patatjes te kunnen eten als ik terug ben. Mmmm.

Geschreven door Nancy.op.reis