Na een heerlijke nachtrust was het dan eindelijk zo ver. Nog eventjes een simpel ontbijtje naar binnen gewerkt, maar daar gingen we dan. We namen afscheid van de mensen van de Inca trail want hier scheidde onze wegen. In onze bus zaten nog vier mensen de ook de trek gingen doen, dus dat was een totaal van acht mensen exclusief de guide en de porters. Wij moesten nog drie uur rijden naar ons begin punt. Voor ontbijt had ik echter twee koppen Coca thee op, dus ik barstte van energie en kon niet wachten om eindelijk aan de hike te beginnen.

We stopten eerst nog in Calca waar een markt was. Onze gids: Marco, stelde voor dat we hier brood en speelgoed konden kopen voor de kinderen die we tijdens de trek zouden tegenkomen. Voor mijn gevoel voelde dat een beetje vreemd. Dat je als blanke toerist langs dorpjes komt en dan speelgoed en brood uitdeelt. Daarbij vroeg ik mij af, hoeveel speelgoedjes van een paar soles hebben die kinderen nu al. De Lares trek is niet zo heel erg bekend, maar er komen echt wel een hoop toeristen over deze trek over het hele jaar genomen.

Bovendien zat mijn backpack helemaal vol en wist ik niet hoe ik brood erbij moest proppen. Ik kocht maar wat kleurpotloden, aangezien alle andere kleurboeken gaven. Terwijl we over de smalle weg naar het dorpje Lares reden, kwamen we echter al wat kinderen tegen die langs de weg stonden te wachten. Het was aandoenlijk. Als ik had geweten dat we ze al tegen kwamen op de weg erheen had ik zeker wat brood meegenomen. De kindjes waren zo anders dan de kinderen in de stad. Ze hadden meer een Inca gezichtje als ik het zo mag noemen. Hun wangetjes zijn meer roodachtig en de kleertjes die ze aan hadden versleten en verkleurd door de zon. Eerst was ik geschrokken dat de kindjes niet op school zaten. Alleen toen besefte ik dat het zaterdag was.
We begonnen onze hike, we hoefde enkel onze dag rugzak mee te nemen. De rest van de bagage ging mee met de Paardenmannen. Onze bagage werd gedragen door lama’s en te tenten etc. door paarden. De paardenmannen met het zooitje dieren gingen echter op ons voor, hun tempo lag aanzienlijk hoger. Het duurde niet heel lang of ik had al mijn eerste tegen slag. Mijn voet zakte tot mijn enkel weg in de blubber. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor de waterdichte schoenen! Ach wat is een hike zonder vies te worden? Daar is geen lol aan toch!

We zouden twee en een half uur hiken naar de plek waar we lunch zouden krijgen. Aangezien iedereen in de groep behoorlijk fit was, waren we er al aan na ander half uur. De paardenmannen hadden een tent opgezet in de tuin van een local. In tent stond een lange tafel met krukjes, ik was verbaasd door de luxe. Toen het eten echter kwam was ik echt verbaasd, het was zo goed! En gewoon een starter, hoofmenu en een dessert. Terwijl we aan het genieten waren van het voortreffelijke voedsel begon het te regenen. Een geweldige timing dus! De lunch werd afgesloten met een optreden van één van de paardenmannen. Hij speelde op niets minder dan een harp, niet een kleintje maar een grote. Het enige jammere was dat de harp niet gestemd was, maar dat maakte de sfeer er niet minder op.

Na de lunch was het een uurtje hiken naar basekamp. De toch was schitterend, maar we werden door een onweerswolk op de hielen gezeten. Dit gaf wel een schitterend beeld zo met de bergen, het groen op de bergen, de blauwe lucht voor ons en de rivier. Het enorme contrast vormde een surrealistisch landschap. Op een gegeven moment voelde ik de wind veranderen en het deed mij denken aan die keer bij Cristo Blanco. Ik trok daarom as voorzorg maatregel mijn regenjas aan. Na vijf minuten begon het inderdaad te regenen. Maar met goede regenkleding in zo een omgeving maakt dat niet zoveel uit. Aangekomen op basekamp stonden onze tenten al! De omgeving waar we zouden slapen was zo mooi, met de groene bergen om ons heen, één grote berg met een gletsjer en een watervalletje. Hanna en ik zochten een mooi plekje uit bij het watervalletje en namen beide plaats op één van de vele met zocht mos bekleedde rotsen. We keken uit op de vallei waar we vandaan kwamen, we zagen de onweerswolk er nog steeds in hangen. Een schitterend uitzicht.
Om vijf uur werden we verwacht in de schuur naast onze tenten. De schuur werd gebruikt als keuken en eetkamer. We kregen eerst een warme kop thee met crackers met jam (natuurlijk aardbeien jam zoals overal in Peru). We praatte met elkaar en niet veel later werd er een heerlijk diner aan ons voorgeschoteld.

Na het eten leerde Marco ons he begin van de sexy lama origami met de omhulsels van theezakjes. We kwamen echter niet verder dan het sexy T-Shirt. Ik denk dat het was omdat we te slecht waren. Hij stelde ons daarom voor aan de rest van de crew: de paardenmannen en de chef. Vervolgens moesten ook wij ons voorstellen, natuurlijk in het Spaans. Maar dat zat wel goed bij mij, mijn Spaans was bijzonder goed in vergelijking met de rest ( hun Spaanse kennis bestond namelijk niet).
Hierna kregen we nog een klein Salsa lesje van Marco, wat ons weer een beetje warm maakte. De temperatuur was ondertussen namelijk behoorlijk gedaald. Ik deelde een tent met Hanna. Er waren zelf toiletten op deze plek een echte luxe dus. Het was echter zo donker buiten, er is daar immers geen elektriciteit dus ook geen licht. We hadden wel hoofdlampen en zaklampen maar Hanna en ik waren allebei onrealistisch bang voor Puma’ s.

We lagen in onze tent en ik hoorde naast mij iets heel zwaar ademen, ik weet bijna zeker dat er een varken naast mij lag. Het maakte immers varkensgeluiden.
Toen ik, zoals altijd, ’s nachts naar het toilet moest en de honden begonnen was ik zo bang dat er een Puma was. Niet dat ze ooit naar mensen komen, dus ik vluchtte snel naar mijn tent. Die zou wel bescherming bieden.
Wat ik nog wel zag voordat ik in paniek terug rende naar mijn tent was de schitterende sterrenhemel. Zoveel sterren, ongelooflijk! Dat slapen in de natuur heeft wel iets heel moois!

Geschreven door Nancy.op.reis