Natuurlijk werd ik weer vroeg wakker, na drie uurtjes slapen. Ik pakten mijn tas in en maakte alles klaar voor de reis. Daarna betaalde ik de duikshop, alles klaar voor vertrek. Ik praatte nog even me Josephine die op Utila woont en inde duikshop werkt. Ze zei dat haar moeder een kliniek op het eiland had opgezet dus als ik klaar was met mijn studie gerust daar kon werken voor een paar jaar. Klinkt zeker niet verkeerd en natuurlijk een hele toffe ervaring. Ik zou pas de veerboot in de middag nemen, maar wilden graag die ochtend een hike maken naar Pumpkin hill. Voor we vertrokken whatsappten ik nog het hostel in La Ceiba waar ik al eerder verbleven was. Ik kreeg gelijk bericht terug dat het geen probleem was en dat hij mij met de taxi zou ophalen bij de haven. Dat is nog eens service. Zeker voor een zes dollar hostel.

Om negen uur starten we de hike, opnieuw een compleet andere kant van het eiland. Wel leuk dat het helemaal aan de andere kant van het eiland lag en we daar gewoon naar toe konden lopen. Onderweg passeerden we de grootste mierenhoop die ik ooit gezien had. Verder zat de hele weg vol me gaten, verschillend van grootte. En wanneer je tijdens het lopen voor je uitkeek zag je ze allemaal hun holletje inkruipen. En er waren echt een paar super grote bij! Allemaal van landkrabben! Daar aangekomen, wilden ze niet de heuvel oplopen maar naar het strand aan pumpkim hill. Op zich wel logisch omdat er bomen op groeiden en je daardoor waarschijnlijk helemaal niks kon zien. We kwamen aan bij het strand, het leek eerste echt schitterend, maar toen zag we al het afval. Verschrikkelijk! Allemaal aangespoeld via de zee van over de hele wereld. Ja als je dat dan ziet besef je opeens hoe onzorgvuldig wij mensen met deze planeet omgaan. En dat er echt reductie van plastic moet komen, dit is echt afschuwelijk. Als je dan bedenkt dat er vuilniseilanden ronddrijven in de oceaan. Misschien is dat een goede om op plastic boorden, bestek, bekers en flesjes te plakken. Want we dragen er allemaal aan mee, met elke plastic die we kopen.

We liepen weer terug en kwamen onderweg een man tegen die hier naar toe was verhuisd uit de VS. Hij vertelde dat ze een aantal keer per jaar de stranden schoon maakten, maar het aan bleef spoelen. Heel treurig. Weer terug in Utila ging ik voor de laatste keer lunchen met Callie en daarna was het tijd om te gaan. Mijn minst favoriete moment, iedereen gedag zeggen. Met een wee gevoel in mijn buik verliet ik het hostel. Callie liep met mij naar de veerboot en ook Eric zou het eiland met mij verlaten. Deze keer zeiden Callie en ik uitvoerig gedag. Met de beloften om pen vriendinnetjes te worden, aangezien we allebei nogal zijn van het schrijven. Bovendien heb ik altijd al een pen vriendinnetje willen hebben.
Ik stapte de boot op en keek naar het eiland. De lucht was blauw en het water kraak helder, een schitterende plek. De boot vertrok en we gingen steeds veder de blauwe zee in. Terwijl ik naar het water keek, glimlachte ik. De oceaan was nu een iets minder onbekende plek voor mij geworden. Tevreden dacht ik teug aan mijn tijd in Utila, het is fijn dat na zo een lange tijd reizen je nog steeds zo onder de indruk kan zijn van een plaats of van je activiteiten. En ik voelde mij een gezegend mens.

Toen de boot een klein uurtje later in de haven aankwam, stond er al meteen iemand met een boordje met mijn naam erop. Dat heb ik nog nooit gehad, hihi! Ik gaf hem een hand en samen haalden we mijn bagage op. Onderweg naar de taxi pikten we nog een ander meisje op. We werden voor het hostel afgezet en ik onderhandelde nog even met de taxi over de prijs als hij mij vanochtend om half vijf zou ophalen. Ik kreeg uiteindelijk de helpt van de prijs, niet slecht. Ik checkte in, kocht wat drinken en wat te snacken en viel uitgeput weer neer op mijn bed. Ik was moe en in mijn korte tochtje door La Ceiba werd ik zo erg nageroepen dat ik besloot dat ik niet echt behoefte stad deze stad te zien. Bovendien zag het er ook niet echt veel belovend uit. Ik belde met Thomas, schreef aan mijn blog en viel om negen uur al in slaap.

Geschreven door Nancy.op.reis