Ongelooflijk het was kerst. Ik had zo erg niet het gevoel dat ik helemaal vergeten was pap vrolijk kerstfeest te wensen. Het drong pas tot mij door toen mam het zei. We kleedde ons aan en gingen de stad in om te ontbijten. Het was immers kerst dus het magere ontbijt dat door ons hostel werd verschaft was net ietsje te triest. Aangezien het kerst was en iedereen een nacht had doorgetrokken waren de meeste tentjes gesloten. Maar gelukkig vonden we er wel eentje, waar ook verschillende Peruanen aan het eten waren, Het was een gek idee om te bedenken dat het kerst was, de zon scheen fel en het was warm. Een typisch voorbeeld dat de feestdag op zichzelf eigenlijk niks is, maar dat de mensen met wie je het deelt het bepalen. En het was fijn om hem met pap en mam door te brengen.

Na ons ontbijt wilden we naar ons hostel lopen op onszelf hike klaar te maken. Maar op het plein was een soort optocht met mensen in traditionele klederdracht en met daarbij bijhorende dans. We hebben een hele tijd staan kijken en natuurlijk foto’s gemaakt. Mam ging daar zo in op, aangezien ze nu geen geld vroegen als je hen fotografeerde, dat ze op een gegeven moment midden in de dans stond met haar camera. Gelukkig zijn de Peruanen niet zo moeilijk en lieten ze het gaan.
Op een gegeven moment hadden we het gezien en liepen al iets minder zwoegend naar boven. Het plan was om contact op te nemen met thuis en daarna aan onze eigen hike te beginnen. Terwijl ik aan het bellen was met Thomas begon het belachelijk hard te regenen en hagelen. Het duurde ongeveer een uur en daarna was het voorbij. We knepen in onze handen van geluk dat we contact met het thuisfront wilden opnemen en daarmee waren ontkomen aan de regenbui.
De lucht was weer geklaard en het rook weer fris buiten toen we onze toch naar Cristo Blanco begonnen. Terwijl we naar boven liep zei mama dat ze mij ging onterven omdat ik haar dit allemaal liet doen. Maar ze kwam naar boven toe! Vanaf Cristo Blanco kon ik hen een schitterend uitzicht over Cusco laten zien. We raakten nog in gesprek met een jongen uit Zuid Afrika die ook alleen reisde, maar dan met een georganiseerde tour. Dus dat is niet he echte helemaal alleen reizen.
Hierna liepen we door naar Sacsayhuaman dat naast Cristo Blanco gelegen is. Ik gaf pap en mam aan de hand mijn lonely planet een rondleiding door het gigantische complex. Het weer was perfect en toen we het veld van Sacsayhuaman opliepen en er twee llama’s geboren. Eentje een half uur geleden en een andere twee uur geleden, was de dag nagenoeg perfect. We moesten naar de volgende archeologische ruïne met een taxi of bus. Terwijl ik vroeg aan mini busjes of plek hadden, kwam er een vrouw naar ons toe. Ze adviseerde ons een stukje door te lopen zodat we de collectivo’s konden pakken. Dus dat deden we, terwijl we er naar toe liepen zagen we allemaal Peruaanse families relaxen op he gras. Zo vieren zij blijkbaar kerst, door op een veldje te zitten, te voetballen etc. Wat mooi om te zien.
Toen we de collectivo in stapten was het ook een gezinnetje van de chauffeur die naast hem zat in de bus. Dat zie je normaal niet, blijkbaar is het hier dan toch wel heel belangrijk om bij elkaar te zijn op deze dag.
We stapten uit bij de volgende archeologische plek Tambomachay, waar we meteen werden besprongen door mensen die ons spullen wilden verkopen. Ik werd helemaal verliefd op een sjaal van baby alpaca wol. Hij was zo mooi, maar ook zo enorm duur; 240 soles. We moesten de ruïne nog bezoeken, dus ze zeiden dat we later terug zouden komen. Terwijl we de ruïne bezochten dacht ik er nog eens over na, terwijl mijn ogen genoten van het uitzicht. En ik genoot van hoe pap en mam onder de indruk waren van het schitterende landschap. Toen we terugliepen en langs de man liepen, stond hij natuurlijk al klaar met zijn sjaal. Ik had echter maar 150 soles, dus ik wist al wel dat het feest niet door zou gaan. Terwijl ik dat aan de man uitlegde werd papa door een andere verkoper in een Peruaanse outfit gehesen. Een poncho met een vrolijk gekleurde muts. Wat voor enorm veel lol heeft gezorgd, maar om eerlijk te zijn. Pap rockte die outfit best wel hard eigenlijk. Tot mijn grote verbazing gaf de man mij de sjaal opeens in een zakje en mocht ik hem hebben voor 150 soles. Onderhandelen gaat een stuk beter als je niet door hebt dat je aan het onderhandelen bent. Dus ik kreeg een schitterend kerstcadeau van pap en mam.
Met een glimlach op onze gezichten liepen we naar de volgende ruïne die vlakbij gelegen was. Waar we genoten van het uitzicht en waar mam voor het eerste keer he Inca toilet moest gebruiken. Wat wel weer leuk was, is dat ik dacht een slang te zien in het gras. Helaas het was een stuk kabel, ach overkomt de beste blijkbaar ;) . We besloten eens stuk te lopen richting de volgende ruïne, als we geen zin meer hadden konden we altijd onze hand opsteken en in een collectivo stappen. Ik vond het heel leuk dat pap en mam ook zo enthousiast waren om het openbaar vervoer te gebruiken, daarmee krijg je de ervaring wel ietsje meer van het Echte Peru.
We bezochten de laatste ruïne en ook hier waren we nagenoeg alleen. Ze begrepen nu heel goed dat ik niet zo een fan ben van georganiseerde reizen. Overal lekker de tijd voor nemen en niet te hoeven worstelen door de mensenmassa. We werden door een andere bus weer teruggebracht naar het centrum. Ondertussen waren de laatste zonnestralen verdwenen van het aardoppervlak en waren ook onze batterijen leeg.

Gelukkig had ik al een restaurantje opgezocht waar we genoten van een heerlijk Peruaans diner. Dat is weer eens was anders dan een typische Nederlands kerstdiner.

Geschreven door Nancy.op.reis