Toen de wekker mij wakker maakte was is ik alles behalve blij. Eerlijk gezegd had ik een sensatie dat ik nog niet eerder gehad heb. Ik dacht dat ik naar Hoorcollege moest of naar mijn werk. Wat gek dat heb ik al zo een vijf maanden niet meer! Gelukkig was het zeevissen, een stuk meer plezier. De man stond om half zeven voor onze deur en zei dat er over een kwartier een taxi ons zou komen ophalen. Wat inderdaad het geval was, natuurlijk was het supermarktje al open en konden we yoghurt kopen om niet op helemaal een lege maag een schommelede boot op te gaan. De taxi reed voor en bracht ons naar de haven waar Mauricio, de vrolijke man ons al stond op te wachten. Hij was zo enthousiast, dat wij ook gelijk blijer werden. We hadden de hele boot voor ons drieën en Mauricio met zijn maatje dan. Daar gingen we, met de zonsopgang de open zee op. Een prachtig sereen moment van de dag.

Terwijl we op het water heen en weer schommelde raakte ik in gedachten verzonken. Opeens wist ik zo goed wat ik wilde met mijn hele studie en leven!
Het was daar op de boot in de Pacific Ocean zo duidelijk. Nooit heb ik behoefte gehad aan een veilig en normaal leven. Ik heb altijd verlangt naar andere dingen, ik wilde studeren. Iets was ik helemaal niet kende van huis uit, maar ik wilde Geneeskunde studeren. Niet een negen tot vijf baan, maar iets anders. Vervolgens besloot ik in plaats van de extra tijd die ik had op te vullen met studeren, te investeren in een andere ontwikkeling. Een ontwikkeling voor mij als een persoon, een mens. Door een reis te maken door Centraal en Zuid Amerika. Een reis waarin ik mijn eigen ontwikkeling in een stroomversnelling heb gegooid. En daar op die boot wist ik het, wat mij gelukkig gaat maken is niet he dokter zijn in een ziekenhuis waar dokters vechten om patiënten. Nee, mijn passie ligt bij mensen helpen. Ik wil daar zijn waar mensen vechten om de dokter, daar waar de medische hulp werkelijk te kort schiet. Het is het avontuur dat mijn naam roept en mij gelukkig maakt. Het is niet de droom van met warme pantoffels aan bij de openhaard zitten. En ik dacht opeens aan wat mama eens tegen mij verteld had over een arts die met een boot naar plaatsen ging waar normaal geen artsen komen. Nar gebieden waar de hulp werkelijk nodig is. Waarom zou ik dat niet doen? En ik voelde de warme golf van opwinding en motivatie door mij heen gieren. Ik kan dat gewoon doen, dat is mijn nieuw doel dat ik heb. In mijn tijd in Leiden ben ik een beetje vergeten waar het werkelijk om draait in het leven. Niet om je status of de pocherij over wie je allemaal kent en wat je gedaan hebt. Dat is allemaal onderdeel van een groot spel, waar we allemaal pionnen in zijn. Status is iets dat bestaat omdat je het jezelf toekent en omdat andere het je toekennen. Maar het is niet een werkelijk iets. Althans niet voor mij, het zou mijn leven leeg en oppervlakkig laten voelen.
Ik wil mijn best doen om de wereld een iets betere plaats te maken, door voor een paar levens een verschil te maken. Het gaf mij een gevoel van kracht en ik weet dat ik straks in juni klaar ben voor mijn co- schappen. Ik ben helemaal klaar voor die nieuwe stap in mijn leven, vol toewijding en leergierigheid. Omdat ik mijn doel weer helemaal terug gevonden heb, de kern waarom ik ooit geneeskunde wilde studeren. De kern die mij als mens definieert.
Terwijl ik deze hele levensfilosofie los liet op mezelf, zag ik aan alle kanten walvissen, schildpadden en dolfijnen! En het waren blije dolfijnen springend en grollend in het water. Mauricio zei dat we het water in konden springen en de dolfijnen misschien zouden komen. Belinda die als de dood is voor open zeewater, overwon haar angst en sprong het water in met mij. Hand in hand.

Helaas kwamen de dolfijnen niet, maar ze had haar angst overwonnen. Ik probeerde maar niet teveel na te denken over het feit dat er hier naar alle waarschijnlijkheid ook haaien zaten. Maar met alle ledenmaten intact, klommen we de boot weer in. Ietsje later zagen we een zeeschilpad, en de man van de boot sprong bovenop het arme beest. Hij hield het vast aan de schild en zei dat we het water in konden om hem aan te raken. Hoewel ik een beetje geshockt was over het feit dat het arme dier zomaar verstoord werd, was het ook mijn enige kans om een zeeschildpad te voelen. Ze zijn heel zacht! Terwijl we in het water waren, kwamen er twee dolfijnen dichtbij. Ze sprongen hoog in de lucht, maakte dat typische dolfijnen geluid en vielen op hun rug weer in het water.

Kortom een fantastische Valentijnsdag, helaas vingen we geen vis. We gingen nog wel snorkelen in een baai, alleen hij had niet genoeg snorkelpijpjes dus ik had er een zonder. Rare gewaarwording, aangezien ik zo gewend ben met een snorkel te zwemmen, ademde ik zeewater in. Maar nadat het drie keer gebeurde had ik het geleerd. Het water was hier een stuk helderder en de vissen waren prachtig. Ik zwom in een schol enorm kleurrijke vissen, wat is de natuur toch prachtig.
Terug in de haven hadden we alle drie best wel trek gekregen en ondanks dat het pas half elf in e ochtend, hadden we wel zin in vis. We vroegen Mauricio wat een goede plek voor vis was en hij wees naar een tentje aan het strand. De ober adviseerde ons de garnalen tortilla’s met gaucamole en de ceviche. Hoewel ik in Peru niet zo een fan was van Ceviciche probeerde ik het toch. Geen foute keuze! We genoten met zijn drieën van het voortreffelijke eten voordat we weer helemaal terug liepen naar ons strand. En we reserveerde een tafeltje voor die avond. De ober stelde voor op het strand, waar wij natuurlijk gretig “Ja” op antwoordde.

Bij ons hotel aangekomen, ging ik in de hangmat liggen. Toen ik weer wakker werd, liep ik naar onze kamer en stelde voor ijsjes te kopen. De meiden reageerde een beetje raar, maar doordat ik nog wat versuft was van het slapen, liet ik het maar. Toen we terug kwamen, zonder ijsjes ze waren uitverkocht, verplichtten ze mij om op mijn bed te gaan zitten. Toen zag ik het, er lag een omslag doek op mijn bed waar ik verliefd op geworden was op mijn bed me daarop een hartje met “Fijne Valentijnsdag, Thomas”. Totaal verrast bedankte ik hen.


Na nog even van het strand te genieten, namen we de taxi naar het restaurantje toe. Het was leeg, op de ober of eigenaar zijn familie na. Die ons heel hartelijk verwelkomde. De man waarbij we gereserveerd hadden, bracht ons naar een tafeltje aan het strand met daarop een kaarsje en een hartjes ballon. Ultieme Valentijns date. Jammer dat we alleen met drie meiden waren. Of misschien juist niet, wij hadden het leuk. Na het eten gingen we op ijsjes jacht en in plaats van naar Ladies te gaan, besloten we terug te gaan naar onze plek. We hingen nog wat rond voor we naar bed gingen. En toen zag ik dat mijn hele bed bezaaid was met bloemblaadjes en een nieuw harte met daarop een berichtje van Thomas. Wat ik natuurlijk moest vertalen nadat ik het gelezen had.
Na zo een fantastische dag kan je alleen nog maar vredig in slaap vallen.

Geschreven door Nancy.op.reis