Helaas waren de ervaringen van de ceremonie te persoonlijk om met jullie te delen. Maar wat ik erover kan zeggen is dat het een geweldige ervaring was. Heel intens en vol met inzichten. Alsof iemand een kraakheldere spiegel aan je voorhoudt waarmee je direct in je eigen ziel kan kijken. Waardoor je eigen negatieve karaktereigenschappen opeens duidelijk zijn, al je fouten aan je worden voorgeschoteld en inzichten over alle keuzes die je gemaakt het in het leven.

De ceremonie had ongeveer de hele nacht geduurd dus ik voelde mij de hele dag een beetje gammel. Een deel van de ceremonie had plaats gevonden op een archeologische plek, dus die middag besloten we de plek in het daglicht te bezoeken. Ik moet mij verontschuldigen naar jullie toe want ik ben helemaal vergeten er foto’s van te maken. Maar om eerlijk te zijn, de tempels waren een stuk imposanter in het donker. Daarbij lag het speciale meer in het gevoel dat de omgeving verspreidde. Er was bijvoorbeeld een veld en het middelpunt van het veld zou he middelpunt zijn van alles en alle energie zou daaruit komen. Waarschijnlijk gaf dit mij het klassieke placebo effect, maar ik dacht het te kunnen voelen. Word ik zomaar spontaan spiritueel tijdens mijn reis.

Na het dag bezoekje aan de tempels en de god Lazón, pakten we onze spullen en gingen opzoek naar een bus die ons terug zou brengen naar Huaraz. Terwijl we door de straten liepen, riep een man ons, of we naar Huaraz wilde. Het was een auto, maar hij zei dat het 25 soles was voor ons. We moesten enkel wachten op één iemand meer. Te moe om verder te zoeken stemden we in, en stapte in de auto. Gelijk hadden we een beetje spijt van onze keuzen. De auto viel bijna uit elkaar van ellende, er hing een stuk van de auto half over mij heen. De man verontschuldigde zich en met geweld duwde hij het auto onderdeel terug op zijn plek. Ja dat zal daar wel blijven zitten nu, gewoon op zijn plek duwen en de deur dicht gooien. Wat houd ik toch van Zuid Amerika.
Na tien minuten wilde nog steeds niemand naar Huaraz dus begonnen we te rijden. Te moe om werkelijke doodsangsten uit te staan, besloten we er maar gewoon heel hard om te lachen. We kwamen veilig aan in Huaraz. We waren echt bijna op plaats van bestemming toen we in Huaraz stopte omdat de andere passagier, die we ergens halverwege hadden opgepikt, eventjes uitstapte. We hebben vijftien minuten zitten wachten in de auto op die man. Ongelooflijk! Maarten en ik dachten eigenlijk dat die gewoon niet meer zou terug komen, dat hij hem gesmeerd was zonder te betalen. De chauffeur besloot het probleem op te lossen door maar gewoon heel veel te toeteren. Alsof die man die weg was gelopen deze claxon zou herkennen uit alle andere geliefde claxon geluiden. Tegen alle verwachtingen in, kwam de man inderdaad terug, met geld.

Nu konden we eindelijk doorrijden naar onze bestemming. De man probeerde ons nog op te lichten (denk ik). Want hij vroeg opeens 50 soles aan ons, dat was niet de afspraak. Ik had hem dertig gegeven, en daarmee liep Maarten weg. Dat vond ik wel lastig om te doen, maar de man had zich ook gewoon aan zijn woord moeten houden!
Aan de andere kant kon hij het geld wel goed gebruiken om zijn auto te laten maken. Halverwege de trip schoof mijn kussen wat naar voren en kon ik zo de weg op kijken. Er kwam trouwens ook heel erg veel koude lucht uit dat gat!

Ik kocht mijn kaartje voor de nachtbus die avond. Maarten ging ook naar Trujillo dus we konden mooi samen reizen. Daarna hadden we eventjes de tijd om naar onze hostels te gaan, te douchen, tas te pakken en samen wat te eten voor we de nachtbus instapten. We vonden deze keer wel een plek waar we Alpaca steak konden eten. Het was alleen wel heel jammer dat het super taai was. Ach het was eten. Bijna dronken van vermoeidheid liepen we naar het busstation. Maarten kwam erachter dat hij zijn kluisje was vergeten leeg te halen, dus ik bleef achter met de spullen. Aangezien ik ook in de rij moest staan, hield ik de tassen paranoïde in de gaten. Er begonnen enorm veel mensen binnen te komen in het veel te kleine bus station. Dat is eigenlijk het laatste wat je wilt als je zo moe bent, mensen die tegen je aanlopen met hun tassen, terwijl je spullen probeert te bewaken.
Gelukkig heb ik het overleefd en niet veel later konden we de bus in. Ik maakte in de bus een grote fout door een slaappil van Maarten aan te nemen. Daarmee ik ben ik na ongeveer drie minuten knock out geraakt.

Geschreven door Nancy.op.reis