Die nacht maakte mama mij wakker, ze had ongelooflijk veel hoofdpijn en was misselijk. Hoogteziekte. Ik stelde haar gerust en liet haar water drinken en ze nam zelf een paracetamol in. Ik was een beetje ongerust dat ze zoveel last hadden van de hoogte. Misschien was het toch niet zo slim om ze direct naar Cusco te laten vliegen.
De volgende ochtend was ik al wakker en ik vroeg pap hoe het ging. Hij had dezelfde verschijnselen als mama en had ook niet goed geslapen. Ik adviseerde ook hem om water te drinken en een paracetamol te nemen. Ik sprong onder de douche en toen ik uit de badkamer kwam lagen ze allebei te slapen. Ik besloot zelf wat te ontbijten en daarna eens rond te lopen in de stad om een activiteit te verzinnen voor die dag. Mijn originele plan was te hiken naar Cristo Blanco maar dat leek mij niet het beste plan als ze allebei aan hoogte ziekte lijden. Dus ik pakte mijn lonely planet bij het ontbijt en Pisac leek mij een goede optie om een acclimatisatie hike te.doen. Maar ik besloot eerst eventjes fruit te kopen voor pap en mam. Dus ik liep helemaal naar de San Pedro markt en kocht daar fruit en kaas voor hen. Ik dacht, ze zijn zulke echte Nederlanders dus kunnen echt niet zonder hun dagelijkse dosis kaas.

Ik liep de trap op naar het hostel en merkte dat de hoogte ook voor mij voelbaar was dat ik last had van de hoogte. Door mijn drie weken in Huanchaco was ik niet meer gewend aan de hoogte. Hijgend kwam ik aan in het hostel, mam en pap waren ondertussen allebei gedoucht en aangekleed. Het was echter al zo laat dat het ontbijt eigenlijk al voorbij was. Maar toen ik het vriendelijk vroeg kregen we het alsnog. Door de hoogte hadden ze allebei eigenlijk geen trek, maar op mijn aandringen aten ze toch wat. Ik besprak met hen wat mijn plan was voor die dag en ze stemde ermee in. Om hen krachten te sparen liet ik een taxi komen om ons op te halen. We zouden op eigen houtje naar Pisac gaan, bovendien wilde ik hen graag de ervaring van een collectivo geven. Mama vroeg zich al ongerust af hoe het zou gaan met een collectivo, maar op het moment dat ze de taxi deur opende op plaats van bestemming, riep iemand al meteen ‘Pisac, Pisac, Pisac’. Ze moest lachen, zo makkelijk was het dus. Voor vijf soles per persoon mochten we mee en een mazel met ons zat de auto vol, dus we konden meteen vertrekken. We hadden een hele mooie Jeep, zelfs met gordels! Wat ik aan de ene kant wel erg jammer vond, het was niet eht representatief voor het openbaar vervoer in Peru. Maar het was wel veilig en comfortabel. Natuurlijk waren we de enige gringo’s in de auto. De man naast wie ik zat, gluurde nieuwsgierig in mijn richting, zo ongeveer de hele rit.
Aangekomen in Pisac nam ik weer de leiding en nam hen mee naar het grote van plein van de stad. Ik stelde voor om eerst en kopje koffie te drinken, de vorige keer in Pisac had ik namelijk een tentje gevonden dat goede koffie had. Zoals jullie misschien weten een zeldzaamheid in Peru. Pap voelde zich nu ietsje beter, mam dronk echter met enige tegenzin haar koffie op. Ze had enorme last van de geur van voedsel, aangezien ze nog steeds behoorlijk misselijk was. We liepen voor we aan de tocht naar boven over de markt heen. Natuurlijk viel mama voor een ring met de kleuren van Cusco, die ze zichzelf ook cadeau deed. Ik vond een paar oorbellen die ik al een tijdje zocht en pap werd aan alle kanten aangevallen met kleden. Die mensen zien gewoon aan je ogen wat je mooi vind. Gelukkig konden we niet te veel lopen, aangezien we nog naar boven moesten lopen. Ik dwong pap en mam om toch nog wat te eten, aangezien ik wist dat de hike best vel energie zou kosten. We kochten empanadas, typisch voor Zuid Amerika dus die moesten ze toch een keer eten. Al eerder hadden we snacks gekocht dus nu was het tijd om eindelijk te beginnen aan de tocht naar boven.
Ik kocht de toeristen tickets en liet pap en mam coca bladeren kauwen, ze zouden de energie nodig hebben. Daar liepen we dan, op naar boven. Het was een schitterende hike, maar ze hadden het wel zwaar. Het hielp ook niet echt mee dat de weg naar boven afgezet was doordat er pas een grote rots naar beneden was gevallen. Hierdoor moesten we een stuk terug lopen. Mama begon de moed te verliezen en vroeg of deze ruïne niet genoeg was. Ik probeerde haar een hart onder de riem te steken, door te zeggen dat het niet ver meer was.

Op hun tandvlees liepen ze door, maar we kwamen boven aan. Ik was ongelooflijk trots op ze, wat een werk hadden ze geleverd. Nadat ze weer op adem waren gekomen, besloten we een taxi terug te pakken naar Pisac en dan op de collectivo te stappen. De taxi chauffeur vroeg echter veel te veel geld. Dus ik liep door naar een toeristenbus en vroeg of we misschien mee konden rijden naar beneden. Dat kon wel en voor aanzienlijk minder geld. We moesten wel wachten tot de groep in de bus zat voor we instapten. Terwijl we wachten, stelde mam voor om te vragen of de bus naar Cusco ging, dan konden we mee rijden. Opnieuw was het antwoord positief en niet veel later waren we geïnfiltreerd in een toeristentour. We stopten nog eventjes bij een zilverwinkeltje. Wij maakte van deze tijd gebruik om een kop koffie te kopen. Terwijl we in de winkel stonden kwamen er drie meisjes op ons af. Ze vroegen om een beetje van mijn chips, wat ik aan hen gaf. Daarna maakte we wat foto’s met ze waar we natuurlijk geld voor gaven. De kinderen bleven met ons grappen en praten. Echt dondersteentjes waren het!

We namen nog een kijkje in het winkeltje en stapte daarna de bus weer in die ons terug bracht naar Cusco. Aangezien pap en mam gesloopt waren stelde ik voor om morgen een georganiseerde toer te doen, zodat ze niet zoveel lichamelijke inspanning hoefden te leveren. Dat leek hen een goed plan dus bij aankomst in Cusco liepen we een reisbureautje binnen. We besloten Moray te boeken voor de volgende dag. Aangezien we er nu toch waren, vroeg ik meteen naar de Inca Jungle Tour. Nadat ik het had uitgelegd aan hen, stelde ze voor het maar meteen te boeken. Deze tour leek hen een stuk beter behapbaard dan de Salkantay. En om eerlijk te zijn, kon ik niet geloven dat ik hen werkelijk de Salkantay aan wilde doen. Ze zijn immers al wel een stukje ouder. We onderhandelde over de prijs en toen we tevreden waren, wilde we betalen. We hadden echter niet het geld dus de volgende dag zouden we kunnen betalen.
Aangezien pap en mam zo moe waren en nauwelijks honger hadden, nam ik ze mee naar een simpel en goedkoop restaurantje waar we en voor- en hoofdgerecht kregen voor 12 soles. Hierna was het hoog tijd om naar het hostel te gaan, daar aangekomen vielen ze beide meteen in slaap. Ik bleef nog eventjes op, mijn jonge fitte lichaam was wel wat gewend!

Geschreven door Nancy.op.reis