De busrit naar Puno zou 12 uur duren, dat is opzixlch best lang maar het geluk was ook niet geheel aan onze kant waardoor de rit nóf langer duurde. Na zo een twee uurtjes rijden klonk er een luidde knal.
Hanna en ik schoten meteen naar beneden, we dachten dat onze bus beschoten werd. Meteen gingen alle horrorverhalen door mijn hoofd die ik ook gehoord had. De bus werd beroofd, we moesten alles afgeven. Het was echter enkel een klapband.

Daarbij was de beenruimte in de bus behoorlijk naar Peruaanse maatstaven en verloor ik het gevoel in mijn been al na zo een kleine drie uurtjes. In het gang pad lagen kinderen te slapen want ja waarom zou je een stoel boeken voor je kind als er een heel gang pad is. Helaas besloot het meisje dat in het gangpad naast mij lag haar half verteerde diner met de rest van de bus te delen. Oftewel toen we uiteindelijk in Puno aankwamen waren we erg blij.

We namen een taxi naar het hostel dat mij was doorgegeven door mijn hostel in Cusco. Trakteerde mezelf daar op een heerlijke warme douche, wat is reizen toch fijn je gaat de kleine dingetjes echt waarderen, zoals schoon zijn en een normaal bed.
Vervolgens konden vroegen we wat informatie op bij de receptie over de drijvende eilanden van Lake Titicaca en een bus naar Copacobana in Bolivia. Het zat ons mee, het hostel verschafte deze service dus dat scheelde ons een hoop gedoe en het was een goede prijs. Dus nadat we dit in een klein kwartiertje hadden geregeld was het eindelijk tijd voor ons ontbijt. Ondertussen was het elf uur dus onze maagjes rammelde wel.

Gelukkig was er een veganistisch restaurant op steenworp afstand van ons hostel. We kregen een vier gangen diner voor 12 soles (dat is nog geen 4 euro) . Met zulk voedsel is het niet lastig om vegetariër te zijn!

Daarna besloten we Puno te verkennen, het is absoluut geen mooie stad maar het klimaat is zeer aangenaam. Een heerlijk zonnetje met een frisse lucht, perfect! We bezochten een kerkje en liepen langs Plaza de Armas. Het is grappig elk Plaza de Armas in Peru heeft precies dezelfde opzet wat onwaarschijnlijk te maken heeft met de Spaanse bezetting.

Op het plein werden we aangesproken door een drie Peruaanse jongens. Of we hen wilde helpen met een enquête over twee ijs soorten die ze hadden gefabriceerd. En zo goed mede menslievend als we zijn hielpen wij hen natuurlijk. We wilde ons wel opofferen en hun ijsjes proeven. Natuurlijk moest er ook een foto worden gemaakt als we de lepel af likte. Dus ik heb de lokale bevolking weer gesteund in hun educatie.

Na dit intermezzo liepen we naar het het Titicacameerm. Een schitterend contrast, bij het zien van het meer dringt het besef door waarom Puno zo bekend is. Het is prachtig. We liepen over de boulevard langs het meer en genoten van het uitzicht, de zon en de fijne bries. Ondertussen hing de zon alweer wat lager aan de hemel en op de weg terug naar het hostel deden we nog wat inkopen op de lokale markt. Daarna opende we de jacht naar pindakaas, want de combinatie met bananen en appels is een werkelijke traktatie. Dankjewel Hanna voor deze smaaksensatie die ik nooit zal vergeten.

We keken beide uit naar een relaxte avond in ons hostel. Toen we daar echter aankwamen was de woonkamer van het hostel omgetoverd tot een kinder Halloween feestje. Dus zo een 50 kleine gillende kinderen met het muziek op het standje : we-gaan-helemaal-los.
De hostel bezoekers mochten in ruil daarvoor gebruik maken van de woonkamer van de eigenares van het hostel. Dat was gelukkig naast de hostelwoonkamer zodat het zalige geluid van gillende kinderen ons niet bespaard bleef.

Aangezien Hanna en ik de volgende ochtend weer om 05:45 op moesten voor onze dagtour naar de drijvende eilanden, besloten we geen feestje te doen maar heerlijk te gaan slapen. Dat ook lukte nadat het feestje beneden was afgelopen. Het was fijn om eindelijk eens een normaal bed te hebben want dat was alweer eventjes geleden!

Geschreven door Nancy.op.reis