Na een lange nacht slapen werd ik al om 6 uur wakker. Ik voelde mij eigenlijk best wel hersteld, mijn benen en voeten deden in ieder geval geen pijn meer.
Natuurlijk had het vroeg wakker worden ook te maken met de zenuwen voor het ziekenhuis. Ik wist absoluut niet wat ik moest verwachten en de verhalen van de andere studenten hadden mij niet echt gerustgesteld. Ik had namelijk al veel verhalen gehoord van mensen die achter gelaten waren door hun artsen en dat niemand hun meer wilde helpen.

Dus ik ging met wat gemengde gevoelens naar het ziekenhuis onder begeleiding van Candy. Ze liet ons het hele ziekenhuis zien en ik was al meteen kwijt waar alles was. Het ziekenhuis is namelijk niet één gebouw maar een groot afgezet terrein met daarin allemaal verschillende huisjes en gangetjes waarin de verschillende afdelingen verborgen zitten.

Candy nam ons eerst mee naar Verloskunde om India af te zetten. Dus ik moest wachten in de gang en ik kan je dit zeggen, het ziekenhuis is anders. De verpleegkundige hebben nog de witte jurkjes aan met de witte kapjes. Het leek wel alsof ik een prent van een ziekenhuis uit de tweede wereldoorlog binnen was gelopen. Het hoofdgebouw, als ik het zo mag noemen, doet een beetje denken aan een klooster.
Het gebouw is heel oud en terwijl je door de hoofdgang loopt kan je naar binnen kijken in de enorme zalen die vol gedrukt liggen met patiënten. Maar het meest, laat ik maar het interessantste noemen, was dat er een man op de gang lag bij Emergencia geintubeerd en nog onder algehele anesthesie. Voor de beeldvorming in Nederland lig je dan op een post- operatieve intensive care unit, dus dat was zeker een verschil.

Terwijl ik mijn ogen uitkeek kwam Raol mij ophalen om mij te introduceren met het hoofd van Emergencia. Helaas konden we haar niet vinden en het hielp ook niet echt mee dat Raol niet zo goed wist hoe ze eruit zag. Uiteindelijk kwam Candy er ook bij en die zei dat ik mij maar even in het toilet moest omkleden naar mijn scrubs. Ik denk dat ik met alleen al een voet te zetten in dat toilet vier kruisinfecties heb opgelopen. Maar goed het is een ander land, dus andere gebruiken accepteren hoort daarbij. Toen ik het smerige toilet uitliep kwam net het hoofd van Emergencia aanlopen. De introductie was erg kort, ze gaf mij een hand, haar naam en duwde mij een random kamertje in. Daar was een resident (dokter in opleiding) waarvan ik ongeveer in 2 seconde de naam was vergeten. Nee dat is niet waar, ik denk eigenlijk dat ik het uberhaupt niet verstaan heb.

Candy en Raol zwaaide nog eventjes en daar stond ik dan in een ruimte vol mensen die Spaans spraken en ik kan je dit zeggen: Mijn Spaans is vooruit gegaan in de afgelopen week maar dit kon ik echt nog niet hebben. Dus ik stelde mij wat verloren voor in het Spaans aan de resident die ook met een patiënt aan het praten was. Dat voorstellen in Spaans heb ik geweten, hij begon meteen van alles te ratelen en het enige wat ik kon doen was wat schaapachtig, of om meer Peruaans :alpaca-achtig hem aan te kijken. Maar gelukkig had ik een pareltje gevonden, de resident sprak gewoon Engels (nouja een soort van).

De eerste procedure die ik zag was het hechten van een vinger. Terwijl ik stond te kijken merkte ik hoe moe ik nog was. En toen opeens gebeurde er iets wat mij nog nooit gebeurd is, zelfs niet bij de meest brute operaties die ik al heb mogen aanschouwen. Alles ging draaien en tintelen en ik moest snel gaan zitten. Ik was hartstikke misselijk en schaamde mij diep. Gelukkig lette niemand op mij en kon ik rustig wachten tot ik mij weer beter voelde.

Hierna volgde een lange twee uur waarin eigenlijk niks gebeurde. Er waren weinig patiënten op traumatologie en de resident en zijn co-assistent Jonathan waren met elkaar aan praten en lachen. Ik had geen flauw idee waar ze het over hadden. Op een gegeven moment nam de resident mij mee naar de Intensive Care Unit (ICU), en zoals op de foto's te zien is, was het best wel schokkend. Voor degene die nog nooit een intensive care hebben gezien, neem van mij aan zo zien ze er niet uit in Nederland.

De resident liet mij 'steriel' staan bij de ingreep die verricht werd op de ICU. Wat inhielt dat ik een operatieschort om kreeg dat werd hergebruikt. Ik kreeg een mondkapje en steriele handschoenen dus ik moet zeggen dat afgezien van het schort ik best wel onder de indruk was van hoe steriel het zou zijn.
Die disillusie werd al snel om zeep geholpen, want toen de telefoon ging van de resident pakte hij deze met zijn steriele handschoenen en nam op. En dit was slechts één van de vele voorbeelden van het kromme steriele werken in publieke ziekenhuis.

Het was fascinerend om te zien, hoe het systeem dat in mijn ogen faalt, wel functioneerd. Mensen krijgen helemaal niet zoveel infecties van wonden en ingrepen als je zou verwachten. Blijkbaar past de mens zich toch aan naar de faciliteiten die er geboden worden.

De resident was overigens enorm aardig tegen mij, misschien iets te aardig. Tijdens de procedure in de ICU had hij een conversatie met een Doktor op de gang. Wat inhield dat de conversatie op een vrij hoge frequentie werd gevoerd. Er werd een hoop gelachen en ik ving alleen mijn naam een paar keer op. Daarna richtte de dokter op de gang zich naar mij toe en zei in het Engels : Je moet oppassen hoor met die chirurgen en vooral met hem. Deze zin werd overigens afgesloten met een enorme bulderlach en ik lachte maar gewoon mee.

Op deze manier kan ik gebruik maken van mijn geslacht. Want de resident zei dat ik een nachtdienst kon draaien want dan kon hij mij dingen laten doen. ( Daarmee bedoel ik medische dingen zoals hechten, om het even duidelijk te hebben). Daarbij legt hij alles rustig uit in het Engels en het Spaans zodat ik het kan volgen en mijn Spaans kan verbeteren.

Nog een leuke anekdote : de resident stelde mij heel aardig aan iedereen voor van de artsen die het kamertje in kwam. De eerste man echter die binnenkwam trok mij zowat van mij stoel af toen ik hem een hand gaf om mij een kus op de wang te geven. Achteraf blijken de artsen dat bij iedereen te doen, maar het verraste mij op zijn zachts gezegd.

Kortom het verschil is enorm met Nederland. En als ik kijk naar de kleine dorpjes in de Colca Cañon en het ziekenhuis kan je wel echt zien dat Peru een land is dat nog niet helemaal ontwikkeld is. Maar dan moet je wel bedenken dat het gemeten is naar de Westerse maatstaf. Want als ik eerlijk ben, ben ik gefascineerd hoe het systeem hier werkt. De artsen doen hun best de mensen te helpen met de middelen en kennis die ze voor handen hebben en de mensen zijn blij met de hulp.

Het is anders, en er is veel ruimte voor verbetering. De artsen praten namelijk nauwelijks met de patiënten. Als ze een ingreep doen of een onderzoek praten ze met hun collega's en leggen ze niks uit aan de patiënten. Het is een vreemde gewaarwording en ik hoop van harte dat het gaat veranderen. Maar dat is niet mijn taak hier, ik ben hier om te observeren en te leren over Peru. Verbeteren kan ik niet doen en het is zeker niet mijn plaats om de artsen de les te lezen. Ik denk dat het een proces is waar een land doorheen moet gaan, maar dit zien laat mij wel de gezondheidzorg in Nederland enorm waarderen.

Geschreven door Nancy.op.reis