Ik was al vroeg wakker en besloot deze kans te benutten om te sporten. Ik liep hard langs het strand en kwam een openbare fitness plek tegen, zoals je vaak in Spanje ziet. Het soort dat een speltuinachtige look heeft, maar het zijn fitness apparaten. Natuurlijk sloot ik deze work-out af met een streksessie aan het strand. Wat een perfectie.
Ik maakte mezelf een goed ontbijtje en pakte al mijn spullen weer in. Nadat ik had uitgecheckt en mijn tas in het opberghok had geplaats ging ik opzoek naar en postkantoor. Helaas was er een soort van staking voor het postkantoor waardoor ik er niet naar toe kon. Beteuterd liep ik terug naar het hostel en trakteerde mezelf op een ice cappuccino. Hierna was het tijd om naar de bus terminal te gaan. Ik maakte wat boterhammetjes voor onderweg, ik blijf toch echt een Nederlander in hart en nieren, pakte mijn backpack en ging naar de weg voor een taxi. De chauffeur wilde mij opnieuw 5000 laten betalen maar ik had in het hostel gevraagd hoeveel het zou zijn en zij had gezegd 700. De chauffeur begon over collectivo’s dat die 700 zijn maar dat een taxi duurder is. Ik liep terug naar het hostel en vroeg het aan het meisje achter de balie. Ze legde uit dat de auto’s zoals degene die voor mij stopte, zowel taxi’s als collectivo’s zijn. Maar aangezien ik een toerist ben, ze mij een taxi proberen aan te smeren. Ik bedankte voor de informatie en wilde terug lopen naar de weg om harder te onderhandelen toen iemand “Amiga” riep.
Een man van het hostel kwam achter mij aan en zei dat hij een auto had, dus hij mij wel even naar de bus terminal kon brengen! Dus ik stapte in. Hij kwam uit Argentina en was een paraglider instructeur. Enorm aardige man. Hij zetten mij af bij de terminal en weigerde iets aan te nemen van een vergoeding. Hij gaf mij een kus op de wang en wenste mij een goede reis.

Daar stond ik dan op de terminal, te wachten op mijn bus. Toen deze er nog steeds niet was vijf minuten voor tijd begon ik ongerust te worden. Misschien vertrok de bus van een andere bestemming? Tot nu toe waren de bussen er namelijk meestal een uur van te voren. Dus ik pakte mijn hele hebben en houwen op en liep naar de informatie balie in de terminal. E vrouw stelde mij echter gerust, de bus zou hier aankomen. Een kleine tien minuten laten kwam de bus inderdaad en kon ik instappen. De reis verliep goed totdat we halverwege opeens stil kwamen te staan. Voor ongeveer een uur. Ik had geen idee wat er aan de hand was en had eigenlijk ook geen zin om het te vragen. Even later kwam ik er echter achter, ze waren met de weg bezig. Dus om en om konden auto’s passeren van beide kanten.
Door deze vertraging kwamen we anderhalf uur later aan Arica, wat inhield dat het al donker was. Ik probeerde alvast mijn ticket naar Tacna te kopen voor de volgende dag maar dat mislukte. Eerlijk toegeven was ik ook best wel moe en wilde ik vooral erg graag naar mijn hostel en mijn backpack daar dumpen. Ik liep naar buiten waar al een hele rij taxi’s stonden te wachten. Deze keer was ik voorbereid en vroeg ik meteen naar een collectivo. De chauffeur zei echter dat het niet kon, dan moest ik naar de straat. Hij vroeg waar ik heen moest en hij legde mij uit dat het dichtbij is en ik er ook naar toe kon lopen. Dus zo gezegd zo gedaan.

Mijn google maps deed het natuurlijk eerst niet, maar na vijf minuten kreeg ik het aan de praat en begon ik mijn weg. Maar aangezien ik alles wat je dierbaar is op mij droeg, voelde ik mij erg kwetsbaar daar in de onbekende stad in het donker. Wat onwennig liep ik langs de route waarop Google maps mij begeleidde. Ik kwam uit op een basketbalveldje waar de lokale kinderen speelden en in geen velden of wegen was een hostel te bekennen. Toen hoorde ik muziek vanuit een huis komen waarvan de lichten aanstonden en de deur open was. Gevonden, dacht ik. Ik liep wat onzeker naar binnen en een man kwam mij tegemoet. Hij vroeg mij was ik zocht en ik antwoordde de naam van het hostel. Hij liep met mij mee naar buiten en wees waar ik moest zijn. Blijkbaar was ik per ongeluk zijn huis binnen gelopen. Oeps.
Maar ik vond het hostel en een vrouw opende. Ze vroeg of ik Spaans of Frans prefereerde. Aangezien mijn Spaans in vergelijking met Frans op hoog niveau, koos ik voor Spaans. Het hostel deed erg huiselijk aan en terwijl ik wachtte maakte ze mijn bed op. Ze legde uit waar ik naar toe kon voor eten. Aangezien het al na negen was, besloot ik meteen de deur uit te gaan voor eten. Mijn hand rustte in mijn tas en in mijn hand hield ik mijn zakmes, met het mes open. Gewoon voor het geval dat. De keuze in de straat was echter beperkt dus ik besloot maar te gaan voor een stuk pizza. Het was geen goede pizza. Maar het stilde mijn honger.

Hierna liep ik terug naar het hostel en terwijl ik wat relaxte druppede meer mensen binnen. Allemaal Franstalig maar ook Spaans. Dus een deel van de conversaties kon ik semi verstaan Ondanks de taalbarrière was iedereen enorm vriendelijk. Één van de bezoekers was een chef en hij maakte avondeten voor iedereen. De chef is trouwens echt pijnlijk Frans. Hij heeft zelfs een baret op de hele dag!
Dus ook ik kreeg een boordje. Het was heerlijk! Stoofvlees in wijn met aardappel puree. En het zouden geen Fransen zijn als ze mij niet ook een glas wijn inschonken. Het voelde enorm huiselijk alsof ik in en grote familie terecht gekomen was. Wat kom je toch in leuke situaties als je alleen reist!

Geschreven door Nancy.op.reis