Weer vroeg wakker, zelfs in het weekend. Maar nu voor wel een leuke uitdaging: de Christoffelberg. Ik moest immers wel een keer zelf naar boven zijn geweest voor ik mijn ouders dat zou gaan aandoen over twee weken. Sam en ik reden om 0700 uur weg, het was zo een drie kwartier rijden naar het park toe. Onderweg kochten we nog twee Pasteckie voor de lunch en rond achten hadden we onze toeganskaarten en reden we naar de parkeerplaats toe vanwaar de toch zou beginnen. De weg was een uitdaging om te rijden, erg stijl en de Suzuki Samourrai had het zwaar om overal naar boven te komen. Het was - natuurlijk - al warm, want dat is het hier altijd, toen we begonnen. Sam liep voorop en hij had het tempo en behoorlijk in zitten. Halverwege redde hij het echter niet meer, tja hij is immers twee keer mijn gewicht (vooral in spieren) maar ik hoefde natuurlijk aanzienlijk minder kilo's naar boven te slepen. Dus over verhit moesten we een pauze in lassen, ik ging daarna voorop in mijn eigen tempo. Hij had er wat moeite mee, maar ik raak natuurlijk mijn hitte een stuk eenvoudiger kwijt. Het laatste stukje naar de top deden we rechtsom, waardoor rockclimbing skills van toepassing waren. Dat was erg leuk! Voldaan kwam ik boven aan, waar een heerlijk krachtige wind stond om af te koelen. Ik nam plaats op een rots en liet de 360 graden uitzicht op mij inwerken. Sam kwam na een tijdje ook boven en we aten ons appeltje op, terwijl we uitkeken over het eiland.
Vanaf hier zag het eiland er redelijk ongeschonden uit, de Westkant is prachtig en doet onaangetast aan. Het lijkt alsof je nog een beetje de resten kunt zien van het eland dat ooit een paar honderd jaar geleden werd ontdekt door de Spanjaarden en daarna werd afgepakt door de Nederlanders. Na een tijdje begonnen we weer met de afdaling, deze wilde ik rustig doen. In het verleden had ik immers mijn knie een keer geblesseerd gemaakt met een te snelle afdaling. Daarbij had ik de tijd aan mezelf, het was niet alsof ik vandaag ergens naar toe moest.
Weer beneden aangekomen voelden we allebei de vermoeidheid, er is iets met in hitte bewegen dat je vermoeid maakt. Waarschijlijk aan het feit dat je bijna niet kan op drinken tegen wat je verliest. We reden met de auto nar Puerto Mari, een strandje dat bekend staat omdat er varkentjes zijn die daar loslopen. Het was vroeg maar al redelijk druk, voor we besloten of we daar wilden blijven dronken we een kop koffie. Daar was ik ook echt aan toe. Gezien het feit dat er hier geen schaduw was, de bedjes vrij dich op elkaar stonden, het nu al druk was en ik het varkentje al had gezien, besloten we naar een ander strandje te gaan Daai booi, wat er naast lag.

We sloegen onze handdoeken uit in de schaduw van een boom en ik vluchtte snel het water in om af te koelen. Daar was ik nu wel aan toe. Vervolgens lummelden we wat op het strand, beide moe van gisteren en de ochtend. Iets later konden we een hutje veroveren met schaduw en sloot ook Stef aan. We brachten de dag al kletsend en ik al snorkeld door.
De zon dreigde onder te gaan en onze maagjes begonnen te rammelen dus gingen we eten bij Williwood, een plaatjes dat een soort Hollywood probeert na te doen, al weet ik niet goed waarom. Het enige dat we konden ruimen aan WilliWood is dat je er een Williwood burger kan eten, gemaakt van geit. Ik heb opgezocht waarom die letters er staan en de reden is dat het plaatsje graag af wilde van haar anoniemiteit en daarom de letters heeft neergezet. Het ironische is, het werkt ook nog. Terwijl het enige is dat er is een restaurant en minimarket in één is, waar je een droge kruidige hamburger kan krijgen met mangowijn wat te smerig voor woorden is, terwijl je uit kijkt op een voetbalveld. Oftewel een groot stuk zand met twee doeltjes en een boompje dat op de middenstip groeit. Maar toeristen komen er wel op af, sterker nog wij zijn ook in de fuik gelopen.
We wilden de avond nog niet helemaal afsluiten dus we gingen nog even naar Mambo toe om een cocktail en biertje te drinken op het strand. Het was rustig en met salsa muziek op de achtergrond en de kabbelende zee naast ons, maakte dat het als een ultiem avondje genieten uitpakte.

Geschreven door Nancy.op.reis