Aangezien elke dag in het ziekenhuis ongeveer hetzelfde is doe ik niet meer elke dag een update.
Vandaag is mijn laatste dag op Emergenica, eerst een dagdienst en daarna nog een nachtdienst. Het is zo ongelooflijk snel gegaan, ik kan het nauwelijks bevatten!

Ik weet dat een groot deel niet zo geïnteresseerd zal zijn in de medische kant van mijn belevenissen, maar ik schrijf ze toch graag op.

Op dinsdag was er een interessante patiënt
Van George. (Zijn naam is George en niet Juan. Hij kwam daarachter doordat hij op een gegeven moment vroeg of ik zijn naam kon opschrijven onder een behandel voorstel. Ik probeerde er nog soepel mee weg te komen door te zeggen dat ik niet wist hoe ik het spelde. Waarop zijn vraag kwam: ' Nancy je weet toch wel hoe ik heet?' ik probeerde Juan maar dat was incorrect. Echt heel schandalig na een week.)

Maar terug naar de patiënt, deze vrouw was zondagochtend tijdens mijn dagdienst binnen gekomen. Het is een jonge vrouw van rond de dertig en ze zag behoorlijk geel. Ze had week geleden haar galblaas laten verwijderen in een privé kliniek en dat was gaan ontsteken. De prive kliniek wilde haar niet verder helpen. Het resultaat was dat ze septische was.
( een kritieke toestand die levensbedreigend is). Die dinsdag zag ik haar opnieuw, maar nu lag ze geintubeerd op de observatiezaal. De hele ochtend hebben we onderzoek gedaan naar haar en het zag niet goed uit. Ze moest een heroperatie en wanneer zij in deze toestand bleef, zouden haar kansen minder dan 20 % zijn. De resident zei dat de patiënt eigenlijk niet meer te redden was.

Dit was de eerste keer in mijn korte leven als babydokter dat ik iemand zo snel achteruit had zien gaan. Het is vreemd om iemand zondag bij bewustzijn te zien met haar familie en haar jonge dochter en dinsdagochtend te horen dat ze het waarschijnlijk niet gaat redden.
Daar komt ook bij dat normaal een ander regime antibiotica zou worden gegeven maar dat dit niet mogelijk was in verband met haar al falende nieren. Dit zou er voor zorgen dat haar nieren alleen maar meer achteruit zouden gaan. In Nederland zou zo iemand aan het dialyse apparaat worden gelegd. Alleen in Goyeneche hebben ze deze luxe niet.

Woensdagochtend was er echter tegen alle verwachtingen in een verbetering van haar situatie. Die woensdag heb ik ook voor het eerst een urine katheter gezet bij een man die bij bewustzijn was. Dat was leuk, iets minder voor de man natuurlijk, die kreeg immers een plastic buisje in zijn plasbuis geduwd.
Ik wilde graag de rest van de middag spenderen aan mijn Spaanse les. Maar in plaats van daarvan, had ik opeens een heel interessant gesprek met Raul. Zo kwam ik erachter dat zijn moeder in het ziekenhuis ligt, op de ICU.
Ik kwam erachter dat ik tijdens de eerste dag in het ziekenhuis had geholpen bij de procedure van zijn moeder. George had toen verteld dat de vrouw opgegeven was. Ze heeft een pancreas carcinoom en ze hebben een wipple uitgevoerd maar niet succesvol. Raul dacht echter dat zijn moeder beter zou worden. Hierdoor bevond ik mij in een ongemakkelijke situatie, het is niet aan mij om hem dat te vertellen. Daarbij zou ik ook niet weten hoe ik het zou moeten doen.
Ik merkte hierbij op dat ik van nature afstand neem van patiënten, maar wanneer iemand dan opeens een persoon wordt met een naam het moeilijk is om die afstand te bewaren. Dan krijgt zoiets een wat bittere nasmaak.
Het was wel leerzaam, dat zijn immers ook situaties die je tegenkomt als arts.
Gelukkig had ik de rest van de avond afleiding omdat we met iedereen in het huis een filmavondje hielden.

Donderdag ochtend was de vrouw die septisch was nog steeds instabiel maar in ieder geval was ze niet verder achteruig gegaan. Ze zou vandaagg dag verplaatst worden naar de ICU.
De rest van de dienst was erg rustig. George had mij een opdracht gegeven: namelijk een afscheidsbrief aan hem te schrijven in het Spaans en Engels.
Die middag hadden we, zoals elke donderdag, een barbecue. Na mijn buikje te hebben rond gegeten aan Ceviche en scampi's ben ik aan mijn opdracht begonnen. Met pijn en moeite heb kk een brief aan George geschreven. Die nacht had ik afgesproken om een nachtdienst te doen, want het zou waarschijnlijk een stuk drukker zijn. Dus ik had bedacht om aan het einde van mijn nachtdienst hem de brief te geven.

Helaas was het was belachelijk rustig tijdens de nachtdienst. Dus in plaats van stukken huid van patiënten dicht hechten. Kreeg ik een tour door het hele ziekenhuis. En ik moet zeggen dat Goyeneche mooi is in de avond, met de sterren, de oude kloostermuren en de palmbomen. Vervolgens hebben we buiten een uur gepraat over de verschillen tussen Peru en Nederland, onze levensdoelen etc. Een erg intieme conversatie maar op een fijne manier. Ik bedoel, toen ik vertrok naar Peru had ik niet verwacht om tijdens een nachtdienst met een resident chirurgie op een stoepje te zitten en te praten over het leven. Wel erg leerzaam en een ervaring die ik niet nog een keer zal hebben.

Rond twee uur besloot ik om naar huis te gaan, ik was moe en er waren nog steeds geen patiënten. Dus er werd een taxi voor mij gebeld, ik zei George gedag en gaf hem mijn brief. Het waren twee geweldige weken en dat kwam voornamelijk door hem.

Muchos gracias George.

Geschreven door Nancy.op.reis