Toen ik wakker werd, ging ik naar de douche toe. Ik had echter het probleem dat ik geen warm water kreeg Aangezien het hier in de nacht behoorlijk koud is de nacht ( en ochtend) nam ik geen genoegen met een koude douche. Er was iemand in de ruimte buiten de badkamer, dus ik besloot hulp te vragen. Het was de jongen uit mijn kamer, hij was zo vriendelijk om het aan iemand beneden na te vragen. Helaas deze douche had geen warm water. Dus ik liep weer terug naar boven, waar ik moest wachten tot een douche vrij kwam.
Nadat ik weer helemaal schoon was en naar het ontbijt ging, zat de jongen daar nog aan tafel. Ik zette een stoeltje bij en terwijl ik ontbeet hadden we een leuk gesprek. Hij kwam uit Argentinië, had geschiedenis gestudeerd en werkte nu aan de universiteit. Wat automatisch tot veel gesprek stof leidde, hij wist immers enorm veel over de politieke situatie huidig en in he verleden over Argentinië. Rond een uurtje of half twee stonden we pas op van de tafel. Het Canadese meisje was al vertrokken dus ging ik samen met hem op stap.

De eerste stop was een museum vol met mummies. Enorm interessant want het waren onvrijwillige mummies. Hoe dat kan? Nou dat is simpel, de mensen zijn gewoon begraven maar de eigenschappen van de grond zijn zo dat één van de honderd mensen die begraven wordt, geconserveerd blijft. Wanneer iemand na vijf jaar in een mummie veranderd is, heeft de familie tien dagen, om he graf te verlengen of om het lichaam te cremeren. Doen ze dit niet, of hebben ze het geld er niet voor eindig je in dit museum. De lichamen waren schitterend bewaard gebleven en het mooie is dat ze dit blijven doen, dan kan je dus heel mooi de menselijke evolutie gaan zien over de jaren.
Het volgende museum dat we bezochten was de schilder Diego Rivera. Het was zijn ouderlijk huis met daarin zijn eerste werken tentoongesteld. Normaal zeggen zulke dingen mij niet zoveel, maar ik had het geluk met een Geschiedenis leraar op stap te zijn. Hij legde ongeveer alle belangrijke personen uit van het bekende schilderij : Sueno d tarde dominical en la alamede central. Aan de hand van de geschiedenis van Mexico, enorm interessant en heel veel geleerd!

Na al deze geestelijke verrijking aten we op markt lunch en gingen daarna naar boven lopen waar een schitterende mirador over de stad was. Niet het beste idee als je net hebt gegeten, dus daar aangekomen bleven we maar twee uur boven zitten. Kijkend over de stad terwijl we filosoferende gesprekken voeren. Ik ben er trouwens ook achter gekomen dat ik een magnetische aantrekking heb tot kauwgum. Er zat sinds de markt al een stuk kauwgum onder mijn sandaal en toen het er eindelijk een beetje af was stapte ik er met mijn andere voet in.

Het begon al wat af te koelen en we begonnen aan onze terug tocht, dronken nog een warme chocolade melk ergens voor we weer terug liepen naar het hostel. Daar namen we plaats op het dakterras en sneed ik het fruit aan dat ik had gekocht. Genaamd Mamey. Het is een fruit dat alleen hier voorkomt in de winter . Het ziet eruit als een ei vorige kokosnoot maar is roze van binnen. En het is heel lekker, zoet met de structuur van een avocado. We aten het samen op en ik liet hem drop proeven wat ik van pap en mam had gekregen. Hij vond het niet eens heel vies!

Terwijl we aan het praten waren over religies kwam het Canadese meisje er ook bij. Niet veel later gingen we met zijn drieën op stap om wat te eten. We hadden echter weinig geluk want he eerste restaurantje was al dicht, de tweede waar we naar toe gingen had garnalen waar het meisje extreem allergisch voor was. Waardoor wij er al niet meer durfden te eten, stel je voor dat ze dood ging. Ze probeerde ons nog te overtuigen door te zeggen dat ze verzekerd was. Geen goed reden, dus gingen we naar een taco tentje. Hierna liepen we nog wat rond door de stad en gingen we door een tunnel door. Guanjuato heeft namelijk allemaal tunnels onder de stad, zodat er veel minder auto’s in de stad zijn. Een geweldige oplossing van dit voormalige zilvermijn dorpje.
Op onze weg naar een barretje kwamen we nog langs de legende van de stad. Een man, overduidelijk arm en waarschijnlijk dakloos zat in elkaar gedoken op een stoepje te schrijven in een boekje. Het meisje vertelde dat deze man altijd hier te vinden is en hij is altijd aan het schrijven. Maar hij schrijft niet in ons schrift, wij zouden het krabbels noemen. Zakken vol met pagina’s die vol gekrabbeld zijn heeft hij. Hij is schizofreen en doet eigenlijk niemand kwaad. Maar wat het bijzondere is, zijn krabbels worden in een museum in Madrid tentoongesteld.

Een uiterst interessante zaak, zeker omdat er volgens het meisje bepaalde patronen in zijn krabbels zitten. Een magnifiek voorbeeld van een stoornis in verder perfect mens. Een typisch voorbeeld waarom ik zo geïntegreerd ben door Geneeskunde. We liepen door naar een barretje waar we biertjes bestelde en een Mezcado. Wat het precies is weet ik nog niet, het is gemaakt van dezelfde plant als waar Tequilla van wordt gemaakt. We hadden een leuke avond en natuurlijk kwam er nog een brutale gast ons midden in het gesprek storen om met te praten. Grrr, zo vervelend. Nadat we hier een paar drankjes hadden gedronken, en ik al genoeg op had om te gaan dansen, gingen we naar de volgende tent.
Zij gingen daar nog aan de absint maar daarvoor heb ik vriendelijk bedankt. Maar dansen heb ik gedaan. Het is altijd zo fijn aan mannen uit Zuid Amerika, want die kunnen dansen. Aangezien Sienna aan het whatsappen was met een jongen, gingen de Argentijn en ik maar dansen. En ik kreeg he compliment dat ik het goed kon. Yes, weer een goed compliment in de pocket.
Rond een uurtje of drie kwamen we weer terug bij het hostel en vielen we alle drie vredig in slaap. Het was een zeer geslaagde dag.

Geschreven door Nancy.op.reis