Terwijl ik dit schrijf zit ik op de vlonder van het ‘huis’ waar ik verblijf. Maar ik switch even naar het begin want hier naar toe gaan was een heel avontuur. We kwamen met de nachtbus aan in Puerto Maldonado. De nacht was verschrikkelijk, het was zo warm in de bus. Hanna en ik zweette zowat de bus uit. Ondanks de oncomfortabele warmte was het wel snel gegaan, dat is dan wel weer een voordeel aan nachtbussen. Maar enigszins gebroken kwamen we aan, zoals afgesproken stuurde ik een SMS naar de vriend van de Guide. Dit was toch een wat spannend gedeelte, we waren ons er wel degelijk van bewust dat we een sprong in het diepe hadden gewaagd bij hier te komen. Hij berichte echter binnen een paar minuten dat hij er over een half uurtje was. Dat stelde ons gerust, liepen de bus uit, haalde onze bagage op en gingen zitten. We waren op onze hoede want overal wordt gewaarschuwd dat Puerto Maldonado niet echt een toeristenplek is. En het wordt ten zeerste af ge raden het zonder guide of kennis te betreden. Dus we bleven braafjes bij de bus terminaal zitten en wimpelde iedereen die wat aan ons vroeg af.

Ondertussen waren we een uurtje verder en nog altijd was Ricardo ( de vriend van de Guide) nog niet verschenen. We stuurde daarom maar een berichtje of hij ons kon vinden en begonnen te vrezen dat hij misschien helemaal niet kwam opdagen. Na nog zo een half uurtje kregen we gelukkig een berichtje terug, zijn motor was stuk. Kort daarop belde hij mij op om te verklaren wat er gebeurd was. Zijn motor was stuk en nu zocht hij zijn vader zodat hij ons kon ophalen. Over twintig minuutjes zou hij mij ons zijn. Ondertussen hadden wij het al goed gehad, het was onaangenaam warm of liever gezegd heet en benauwd, we waren moe en waren het wachten zat.
Maar nadat we daar twee en een half uur gezeten hadden kwam hij dan eindelijk aan op zijn motor. Natuurlijk wisten we eerst niet dat hij het was, dus keken we waarschijnlijk met dodelijke blikken naar de zoveelste persoon die ons lastig viel. Het was echter eindelijk Ricardo met zijn blonde vrouw achterop de motor, Hij verontschuldigde zich en legde ons uit wat er verder ging gebeuren. Zijn vader zou ons ophalen met de Toek Toek, oftewel een motor waar een primitieve stellage omheen is gebouwd is zodat er twee mensen kunnen zitten achter de bestuurder. Onze backpacks werden achterop de Toek Toek bevestigd met een touw ( waardoor wij natuurlijk hartstikke bang waren dat ze eraf vielen dus om de vijf minuten controleerde we of ze er nog op zaten). Het zou anderhalf uur zijn om naar de boerderij te rijden. Het was leuk in de Toek toek en je krijgt veel wind doordat het helemaal open is. De weg was schitterend, aan de zijkant van de weg was de jungle te zien en het zag er precies zo uit als je jezelf voorstelt hoe een jungle eruit ziet. We stopte bij het dorpje dat het dichtst bij de boerderij lag. Er waren drie hutjes waar ze drinken, koekjes en wat verdwaalde groentes verkochten. Er was daar letterlijk niks, maar wat ze wel hadden was een flatscreen met tv. Heel bizar, had echter el iets, de lokale bevolking die hier naar toe komen om een drankje te drinken en waarschijnlijk naar de tv te kijken.
We kochten een water en ik twee broodjes want ik had sinds he middageten van de dag ervoor niet echt meer gegeten. We probeerde bij Ricardo en zijn vrouw te peilen hoe de boerderij was. Maar we kregen niet echt antwoord, maar ze moesten enkel lachen al we ernaar vroegen. Dus ondertussen waren wij erg nieuwsgierig en angstig geworden over waar we terecht zouden komen. We reden een stukje verder en gingen de weg af door een hek heen naar een zandpadje. We reden voor zo een twintig minuten langs boerderij gebied. Ondertussen zagen we de meest schitterende vlinders. Ze vlogen op als we erlangs reden, het waren honderden vlinders in alle mogelijke kleuren.
En toen kwamen we aan bij de boerderij, of liever gezet de houten schuur op palen. En zelfs niet eens echt een schuur ik bedoel er was gewoon een grote opening tussen het dak en de muur. Daarbij was het ook niet echt een huis. Als je binnen kwam had je een ruimte die in tweeën werd gedeeld door een klein muurtje. Er waren twee bedden, één voor de oom en één voor ons. Maar daar paste we wel in volgens Ricardo ( het bed was ongeveer 80 cm breed denk ik). Je keek via de houtenplanken die de grond vormden zo naar beneden, daar zouden de schapen en koeien slapen. Je kan je vast wel indenken hoe het daar zo ongeveer rook.
Daarna bezichtigde we de keuken, dat ietsje verderop stond. Opnieuw een soort van schuur me dezelfde ventilerende opzet. Overal liepen katten, kuikens, kippen en honden. Het rook er naar dieren en de vele vliegen en wespen van het wespennest dat zich onder het dak van de keuken bevond maakte het er niet beter op. Vervolgens werden we meegenomen naar de badkamer. Hiervoor moesten we wel eerst de jungle in lopen en daar was de douche: een kreekje. Hier konden we ons gerust wassen en het toilet was zoals gewoonlijk overal. Ik kan je zeggen, de badkamer was mijn persoonlijke favoriete.
Enigszins geshockte door ons primitieve onderkomen keerden we terug naar de keuken. Maar we lieten ons niet zo makkelijk uit het veld slaan, we hadden stap a gezet dus zouden nu ook zeker stap b zetten. We maakte een lijstje van benodigdheden om te koken, ZEEP en insectenspray. We gingen samen met de vader en de Toek Toek terug naar de kleine winkeltjes om deze benodigdheden te kopen en daarna konden we ons eindelijk verfrissen in de kreek. En geloof mij dat was nodig na de zwetende bus en daarna de ongekende hitte van de jungle.
We kochten alles wat we nodig hadden en toen ging jammerlijk genoeg de band van de Toek Toek lek. Daar sta je dan in de middle of nowhere met een lekke band. Hanna en ik konden er wel een beetje om lachen. Dus in plaats van in huilen uit te barsten bestelde we een verse maracuja sap en wachtten geduldig tot de band gemaakt was. Ondertussen was ook het besef ingedaald dat we de komende dagen eigenlijk een soort aflevering van Groeten uit de Rimboe gingen meemaken.
We werden afgezet bij de boerderij en toen stonden we er alleen voor. Dus we pakte onze douche spullen en liepen de jungle in. De geluiden waren precies zoals je zou verwachten, vele volgens, een hoop geritsel en schreeuwende apen en dan altijd nog een paar geluiden die je absoluut niet kan praten. We kleden ons uit, dan wordt je wel overspoeld door een gevoel van kwetsbaarheid. Op de achtergrond was het geluid te horen van de Mockingjay uit de Hungergames, het heeft iets dreigends over zich. Dus als in jungle boek wasten we ons daar in de kreek en eigenlijk hadden we er wel lol in. En eerlijk gezegd voelde ik mij heerlijk verfrist na deze natuurdouche. Vervolgens trakteerde we onszelf op een verse mango die hier overal groeien.
Daarna moesten we eraan geloven, we moesten koken voor de oom en onszelf. Daarvoor hadden we water nodig en dat moest worden gekookt op vuur. Maar dan moet je wel weten hoe je vuur maakt. Dat is makkelijker dan je denkt, je gooit wat hout neer, wat maisbladeren er bovenop en dan dompel je een mais in spiritus, steekt het aan en hopla er is vuur.
Gelukkig hadden we allebei zakmessen bij ons, zodat we de groenten konden snijden. We brouwden een zelf bedachte soep die eigenlijk heerlijk was. De oom, waarvan we nooit de naam hebben gekregen, probeerde ons iets te vertellen. Ik denk dat hij het er niet mee eens was dat we soep gingen eten, maar pech voor hem. We waren niet zijn slaafjes en bovendien was hij enorm slecht te verstaan dus konden we die taalbarrière mooi in ons voordeel gebruiken. Hij maakte quinua poeder met melk voor ons dat echt mierenzoet was en gaf ons een broodje. Uiteindelijk at hij ook onze soep op zonder te klagen dus tot zo ver zijn probleem met de soep. Het werd ondertussen al donker en hij gaf aan dat we naar bed moesten. Het was pas 18:20 maar aangezien we de nacht ervoor zo slecht hadden geslapen en er ook duidelijk niks meer hier te doen was midden in de jungle besloten we maar naar ons kleine bedje te gaan. Ik ben Marith echt onwijs dankbaar dat ze mij haar muggennet had geleend. Hierdoor voelde we ons iets veiliger onder de sterrenhemel. En wonder boven wonder pasten we zowaar samen in het bed, heerlijk knus. We hadden er best wel lol om eigenlijk.
De geluiden waren wel even wennen want ondanks dat we zo ver van de bewoonde wereld waren, was het absoluut niet stil. Geluiden van de boerderij dieren en geluiden van andere absoluut geen boerderij dieren. Verassend genoeg vielen we allebei vrij snel in slaap, met een laatste blik op de schitterende sterrenhemel die duidelijk zichtbaar was tussen de spleet van het dak en de muur. Natuurlijk werd ik die nacht nog een paar keer wakker doordat de honden aansloegen ( ik wil de reden daarvan niet eens weten) en natuurlijk omdat ik naar het toilet moest. Gelukkig wilde Hanna mee, want ik was behoorlijk bang eigenlijk daar midden in de donkere jungle. Ik wierp, met mijn hoofdlamp, een blik op de bomen en verschillende ogen hoog in de bomen reflecteerden. Waarschijnlijk apen?
Snel gingen we weer naar binnen maar nu hoorden we een geluid in de schuur in het gedeelte achter de bedden. Ik was iets te moe om mij er druk over te maken. Maar de volgende ochtend vertelde Hanna mij dat het gelukkig alleen maar ratten waren geweest.

Geschreven door Nancy.op.reis