Ik had heerlijk geslapen, de bedden van het hostel zijn echt heel erg goed. Het was nog vroeg maar ik besloot toch alvast op te staan zodat ik vast kon schrijven voor mijn blog en mijn foto’s kon uploaden, wat verreweg het meeste werk is. Dus excuses als de foto’s er soms in delen op komen!
Afijn ik ontbeet samen met Nate, de Canadees. We moesten nog wat dingetjes uitzoeken waardoor we wat later vertrokken. Toen we eindelijk klaar waren, ontmoette we een Spaans meisje dat ook met ons mee wilde. Oftewel ik was omringt door een leuk gezelschap.
We wilden vandaag de ruïnes rond Cusco bezoeken, maar dan wel graag zelf. Dus we begonnen aan onze eigen hike. Natuurlijk liepen we een keer verkeerd, iemand dacht een snellere weg te hebben ontdekt. De helling ging daar echter wel heel stijl omhoog en er lag allemaal afval. Nog wel een paar lama’s en alpaca’s gespot, maar we besloten dat dit niet de goede weg was. De oplossing was terug te gaan naar het erkende pad. Onze eerste bestemming na een klim van een kleine 400 meter : Christo Blanco. Met een schitterende mirador ( uitkijkpunt), over heel Cusco het Empire of the Inca’s. Natuurlijk werden hier alle super originele toeristen foto’s genomen, maar we hebben er ook een hele tijd gewoon gezeten en gekeken. Het is soms heel fijn om een plek even op je in te laten werken in plaats van overal naar toe te rennen.
Na een tijdje vervolgde we onze hike naar ruïnes die naast Christo Blanco liggen: Saqsaywaman. Een enorm complex, werkelijk schitterend. Het zien van de enorme stenen die er voor gebruikt zijn, doen je afvragen hoe mensen dat in die tijd voor elkaar hebben gekregen.
Toen de Spanjaarden Cusco veroverde, gebruikte zij de stenen van Saqsaywaman om kerken en huizen te bouwen voor de welvarende Spanjaarden. Oftewel veel van de huizen in Cusco bestaan uit de stenen van deze ruïnes. We genoten van de sfeer en omgeving. Het was heel fijn dat het niet zo druk was. Maar een handjevol toeristen drentelde rond over de ruïnes en de weides met alpaca’s. Hierdoor heeft een plek toch wat meer impact dan wanneer hele bussen Chinezen het uitzicht vervuilen.
De volgende ruïne die we bezochten waren Pikillacta en Tipon.
Het was fijn om rustig alles te bekijken en de sfeer te proeven van deze bijzondere overblijfselen van deze nog meer bijzondere beschaving.
Tegen de tijd dat we klaar waren met onze bezichtigingen, was lunchtijd allang voorbij en werd het tijd voor het diner. Na alle inspanning van hikes naar de ruïnes begonnen onze maagjes wel te rammelen. Het was wel ongelooflijk leuk om zo een drukke en bijzondere dag door te brengen met deze mensen die ik pas net had ontmoet. Het voelt heel bevrijdend om met mensen te reizen maar toch alleen te zijn. Een groot voordeel aan de twee Spanjaarden in de groep is dat we eenvoudig het gewone openbaar vervoer konden gebruiken. Wat natuurlijk ontelbaar keer goedkoper is dan de toeristen faciliteiten.
Aangezien we bijna omvielen van de honger, gingen we met zijn alle avondeten. Een tentje waar enkel lokals komen, Christiaan had dat geheim ontfutseld bij een Peruaan. Die jongen is zo ongelooflijk sociaal en vriendelijk, de maakt vrienden met iedereen!
Na onze maagjes te hebben gevuld gingen we voldaan terug naar het hostel. Christian wilde echter graag na zonsondergang opnieuw naar Christo Blanco om de stad in de nacht te bekijken. Alles in mijn lichaam schreeuwde nee, maar ik wilde het toch ook wel graag zien. Dus daar gingen we, opnieuw een klim van zo een 400 meter, maar deze keer iets meer up tempo. We vroegen de weg, want we wisten dat één van de openingen dicht zou zijn. De man aan wie we het vroegen zei echter dat de andere opening gevaarlijk was en we beter een taxi konden pakken. Maar voordat we ons uit het veld lieten slaan, probeerde we de ingang die dicht zou zijn. Gelukkig zat er niemand in het poortje en konden we doorlopen. De weg was nog vrij lastig aangezien straatverlichting in dit deel van de stad niet bestaat.
Na een kleine twintig minuten kwamen we aan bij Christo Blanco, een schitterend uitzicht. De nacht was helder en lang niet zo koud als gisteren. In de verte was echter onweer te horen en te zien. We maakte ons hier echter niet druk over, dat was immers toch aan de andere kant van de vallei.
Op een gegeven moment begon de wind op te steken en ik kon voelen dat de onweersbui niet meer ver van ons verwijderd was. We besloten een taxi terug te nemen naar Plaza de Armas, het begon nu ook te spetteren. We hadden alleen het taxi aantal dat aanwezig zou zijn op Christo Blanco wat onderschat. Er was er gen één! Het begon steeds harder te regenen en Christian besloot de stoute schoenen aan te trekken.
De enige andere levende wezen, behalve dan alpaca’s , waren een man en een vrouw in een auto. Hij tikte op hun autoruit en vroeg of ze ons alsjeblieft konden meerijden naar Plaza de Armas. Gelukkig zeiden ze ja! Het moet er ook wel zielig hebben uitgezien twee van die verregende snuitjes.
Aangekomen in het centrum regende het zo had dat we nog niet naar huis konden. Na tien minuten te hebben gewacht waren we het zat, het was koud en nat. Dan maar een sprintje trekken naar het hostel. Waar mijn bed als beloning om mij lag te wachten.

Geschreven door Nancy.op.reis