De laatste ochtend alweer van mijn week! De wekker stond om zes uur want we hadden afgesproken met zijn drieën naar het kruis te lopen voor de zonsopgang over Antigua te bekijken vanaf de mirador. Het was een korte klim van zo een twintig minuten met een schitterend uitzicht. Terwijl we daar zaten met de gouden zonnestralen over het sprookjesachtige stad met de magnifieke vulkaan Aqua als wachter van de stad. Een schilderij waarin wij onderdeel waren. Marissa speelde muziek af, perfect passend bij de hele omgeving en zonder te praten genoten we van het moment. Hoe vaak doen mensen dat tegenwoordig nog? Zitten, kijken en genieten van hetgeen wat zich afspeelt. Eens geen deelnemer zijn, maar jezelf bewust erbuiten plaatsen en genieten. Zelden, helaas want dat is zoveel maler beter om je geest en energie ruimte te geven haar eigen weg te vormen. Terwijl in onze maatschappij een tv wordt beschouwd als een vorm van relaxen, terwijl het onze aandacht gevangen houd en we niet zelf onze fantasie gebruiken. Het leren jezelf te vermaken met je eigen geest is geweldig en zoveel rijker, dat is hoe je jezelf in het einde leert kennen en ook om je eigen mening te vormen over de wereld om je heen. Zonder alle hapklare media argumenten en perspectieven in te slikken.

Nadat alle huizen de warmte van de zon ontvingen en de gouden gloed over de hele stad lag, begonnen we aan onze terug tocht. Voor ik het huis verliet riep Wendy mij, er was namelijk een man voor mij aan de deur. Nieuwsgierig liep ik naar buiten. De man zei dat hij Marissa en mij kwam ophalen voor de vulkaan. Ik trok een wenkbrauw op en vertelde hem dat we morgen pas gingen. Hij knikte en draaide zich om. Foutje? Gek ook trouwens aangezien he half elf was en we om negen uur zouden worden opgehaald, maar dan natuurlijk morgen.

Na mijn laatste ochtend les, hadden we met zijn drieën afgesproken aangezien we voor het gezin zouden koken die avond. Als bedankje. Natuurlijk gingen we weer met zijn drieën lunchen, deze keer bij de fantastische burrito plaats. En toen was het alweer onze laatste Spaanse les met Johanna. We namen afscheid van haar en bedankten haar voor alles. Ik nodigde Leo nog uit om ook mee te gaan voor de weekend trek. Ik bracht hem naar het reis bureau en bracht daar ook meteen het voorval op van die ochtend. Natuurlijk probeerde de man de schuld in mijn schoenen te schuiven, maar voor dat grapje was ik al iets te lang in Zuid Amerika. Dus eerst wees ik hem vriendelijk op zijn fout met de datum, wij hadden immers duidelijk aangegeven dat we zaterdag pas zouden gaan. Daarna ging ik een klein beetje los tegen hem in het Spaans en was het opeens allemaal geen probleem. Ha dacht het niet ventje!

Nadat dit geregeld was, gingen we naar huis om het eten de bereiden. Waarschijnlijk de meest trieste pasta die ik ooit heb gemaakt, maar de familie was er heel blij mee. Ach het ging ook om het gebaar. De rest van de avond was ik bezig met pakken voor het weekend en de rest van de spullen ook aan het inpakken. Met tegenzin haalde ik al mijn spullen weer uit mijn ‘kast’ en borg ze op de zakken. Daar ging die fijne luxe weer. Die avond hadden we de laatste relax sessie met zijn alle en we gingen op tijd naar bed, morgen stond er een intense dag voor mij klaar!

Geschreven door Nancy.op.reis