Ondanks de paar tequila uitspatters van de vorige nacht, was ik voor mijn wekker wakker en klaar om te gaan. Na mijn geïmproviseerde ontbijt ging ik samen met Dusty naar het ‘grote’ plein van Sayilita. De hostel eigenaar had geadviseerd om een taxi te nemen vanaf dit plein naar Punta de Mita. De taxi’s waren echter belachelijk duur. We vroegen wat rond en blijkbaar kon je er makkelijk met de bus komen. We liepen naar de grote weg, waar een geïmproviseerde bushalte gemaakt was. Omgeven door de groene jungle bomen waren stoelen rijen geplaatst als in een bus terminal, en over de stoelen hing een doek in de bomen, waardoor je van schaduw werd voorzien. Er is een mannetje die wild zwaaiend en schreeuwend rond rent als er een bus weggaat. Dus nog voorzien van intercom ook!
We namen de eerste bus waar we halverwege ergens af moesten, maar doordat we druk aan het praten waren, schoot dat er een beetje bij in. Gelukkig konden we ook hier op de bus naar Punta Mita stappen. Daar aangekomen bood iedereen ons aan alle kanten trips aan voor meer schappelijke prijzen dan in Sayulita. Ze boden vanuit hier ook aan om naar een eiland te gaan, waar Boobies leven. Een vogelsoort met blauwe poten. Het eiland heeft in het midden een strand, want het is in de vorm van een donut. Omdat er nu een restrictie is voor het aantal mensen dat in het eiland mogen gaan, zijnde prijzen enorm hoog geworden. Dus besloten wij de tour te doen zonder het eiland te bezoeken. Om eerlijk te zijn interesseert dat eiland mij ook niet zo, ik kwam hier voor de walvissen!

Niet veel later liepen we over een prachtig strand naar de boot toe. Een klein bootje, waar we met zijn zeven of achten opzaten. Reddingsvest om en daar gingen we de open zee op. Na ongeveer vijf minuten zagen we een dolfijn, dat is voor het eerst in mijn leven dat ik een dolfijn in het wild heb gezien. Dus ik was nu helemaal als een kind zo blij en opgewonden voor de walvissen. Ik hoopte vurig dat we ze zouden zien. Na een stukje verder te hebben gevaren zagen we ze. Ze spoten water in de lucht, daarna kwam de rug uit het water en als laatste kapte die geweldige grote staart op het water. En ze waren dichtbij, ik had verwacht dat we misschien een verrekijker nodig zouden hebben. Maar we konden enorm dichtbij komen met ons kleine bootje. Natuurlijk ben ik vergeten foto’s te maken, maar als het goed is krijg ik nog wat beeldmateriaal van iemand anders. Nadat we een tijdje verschillende walvissen zagen, gingen we verder naar het eiland. De boot werd stil gelegd, kregen snorkels en sprongen het water in. Oh en we moesten ons reddingsvest om als een soort zwembandje. Is wel weer eens leuk, de laatste keer dat ik dat omhad was ik zes jaar oud denk ik.
Het water was niet zo helder als het zou kunnen zijn maar het was helder genoeg om de grote gekleurde vissen te zien. Het was alsof ik in het zee aquarium van blijdorp zwom, fantastisch. Na een tijdje klommen we weer terug op de boot en ging een deel van de groep naar het verborgen strand in het eiland. Wij bleven op de boot achter, geen straf zeker niet omdat er een walvis in de verte zichzelf aan het vermaken was. Lekker aan het heen en weer sparteen met zijn enorme lichaam. Fantastisch!

Nadat de mensen terug kwamen uit het eiland, vervolgden we de boottocht naar een ander eiland. Een eilandje dat rechtstreeks uit Pirates of the Carribean kwam, een verborgen privé eilandje. Het was zo mooi en rustgevend met golven die van blauw in wit veranderde tegen de rotsen. Op dat moment had ik een glimlach op mijn gezicht die er niet meer af ging. Daarbij werd de glimlach alleen maar groter toen we terug gingen naar de kust en we een moeder en baby walvis zagen, een paar meter van ons verwijderd. Het was magisch en ik was als een kind zo blij. Onderweg terug naar de kust kreeg ik een Corona in mijn handen gedrukt en ik voelde mij op die boot in het blauwe water met een schitterende kustlijn, de gelukkigste persoon op aarde.
We werden aan een andere kant afgezet dan we waren vertrokken wat inhield dat we een stuk moesten lopen naar de bushalte. Op de boot had ik echter vriendschap gesloten met twee jongens, eentje uit Brazilië en eentje uit Korea die ook naar Sayulita gingen. Nu was het geluk aan mijn kant, want ik kon met hen mee in de laadbak van de jeep, die ons zou afzetten bij de bushalte. De volledige Mexico ervaring, ik bedoel je ziet de mensen hier zo vaak achterin de auto zitten zelfs op de snelweg.

Vanaf de bushalte was het eenvoudig om terug te reizen naar Sayulita, waar ik samen met Dusty een enorm bord met garnalen deelden. Ondertussen was de avond alweer begonnen en die begon op het dak terras. Eerst een biertje en al snel volgden de tequila shots. Het idee was om een rustig avondje te hebben omdat we de volgende dag naar de watervallen zouden gaan, maar natuurlijk bracht tequila ons naar een beachparty. Ik bedoel, je bent immers in Mexico en hier kan je in een kort broekje en een topje naar een feest midden in de nacht. Zou zonde zijn om het niet te doen.
Voor ik in bed stapte, stopte we nog bij het taco tentje voor het hostel. Waar ongeveer iedereen uit heel dronken Sayulita zich verzamelde om de kater voor de volgende dag wat af te zwakken.

Geschreven door Nancy.op.reis