De volgende ochtend ging de wekker weer vroeg af, om zeven uur. Callie vertelde echter dat ze ziek was geworden die nacht, waarschijnlijk voedsel vergiftiging. Ze ontbeet met ons maar besloot toen om toch af te zien van de tour. Dus enkel Belinda en ik bleven over.
Terwijl ik nog van mijn ontbijt aan het genieten was, werd ik opgejut door de man van de tour. Wat vreemd was aangezien ik nog twintig minuten had. Vijf minuten voor tijd riep hij dat de tour wegging, dus ik rende naar boven om mijn spullen te pakken. Aangekomen bij de poort werden we in dezelfde soort laadklep geduwd met zijn alle. Maar het duurde tien minuten voor we werkelijk wegreden. Oftewel ik had met gemak mijn tanden kunnen poetsen.

We gingen over een hobbelige weg, waarbij iedereen tegen elkaar aangeschud werd. Maar ik raakte in gesprek met Demit, een meisje of liever gezegd jonge vrouw uit Israël die huidig wonend was in New York. De rit was ongeveer een uurtje toen we aankwamen bij Semuc- Champey. Er waren overal kinderen die ons bier, chocolade en water probeerden te verkopen. Het was daar achter nog wel een beetje vroeg voor.
Het was echter al wel tijd om onze badkleding aan te doen, schoenen moesten we aanhouden maar de rest van de spullen konden niet mee de grot in. Bij de ingang van de grot kregen we allemaal een kaars en er lag een flinke plas water in de grot. Voor we gingen beginnen werden we allemaal beschilderd met het klei van de rots. Daarna begon het avontuur in een rijtje liepen we grot in en al vrij snel stonden we tot onze navel in het water. Ik kan je zeggen het water was koud! Gelukkig hadden we wel een touw om ons aan vast te houden want het werd al snel dieper. Op een gegeven moment was staan niet meer mogelijk en moest ik mij enkel met mijn armen voortbewegen langs het touw. Nu weet ik hoe Roos van de Titanic zich gevoeld moest hebben.

Het was trouwens ook niet zonder gevaar want het was natuurlijk donker en ja we hadden allemaal dan wel een kaars, maar daarmee kan je niet onder het inktzwarte water kijken. Dus natuurlijk heb ik nog een paar mooie blauwe plekken opgelopen door het opbotsen zich rotsen. Halverwege kregen we de optie om via een trap naar boven te klimmen of via een touw door een waterval naar boven te gaan. Natuurlijk koos ik voor de tweede optie. Gelukkig viel ik niet, want zo een viermeter naar benden vallen op rotsen kan toch best pijnlijk zijn. We kwamen aan bij het einde van de grot waar we opnieuw de keuze kregen of we naar beneden wilden springen.

Ook deze gelegenheid liet ik niet aan mij voorbij gaan, kom maar op met die adrealine shot. Het omhoog klimmen was echter een stuk enger. Er was een touw waaraan ik mij kon vasthouden , maar veilig is anders. De rotsen waren glibberig van het water en doordat we nog steeds in een grot waren kon ik ook niet gemakkelijk languit staan. Na een heel gedoe stond ik dan bovenaan de rots en keek ik in een diep zwart gat. Waarbij de man die er stond zij dat ik een beetje die richting moest opspringen en moest uitkijken dat ik de rotsen niet zou raken. Dat is makkelijk!

Zo niet Europa proef, maar je leeft maar één keer. SPRING! Trillend van de adrealine klom ik het pooltje uit, gleed van een natuurlijke rots glijbaan en belande opnieuw in het water. Proestend klom ik uit he water en nu bibberde ik van de koud. We gingen onze weg terug en rara rara wie ik tegenkwam daar in de donkere grot. Mijn grote vriend de zielige Italiaan. Hoewel ik hem gemakkelijk een schop onder water had kunnen geven was ik volwassen genoeg om hem gewoon te negeren. We kwamen aan bij het volgende obstakel, een waterval die tussen de rotsen verdween. Ik moest op een bepaalde manier zitten en toen opeens verdween ook ik tussen de rotsen, maakte een vrije val en belande in water. Proestend kwam ik boven en het was aarde donker, op een kaars op een rots na dan. Er was niemand, ik zag geen klap en wist ook niet waar ik heen moest. Mijn kaars was natuurlijk nat geworden van de val. Ik klom op de glibberende donkere rots en probeerde mijn kaars lont te drogen en opnieuw aan te steken. Het duurde even maar het lukte.
Met mijn kaars in een hand boven water, zwom ik door het water een kant op in de grot. Voor het eerst in mijn leven begreep ik de functie van watertrappelen. Uiteindelijk vond ik het touw en kon ik via het touw mezelf verder voortbewegen. Eindelijk zag ik weer daglicht en kon ik de donkere koude grot achter mij later. We waren er toch in geweest voor twee uur!

Ik vond Belinda opwarmend in de zon en ik vergezelden haar. We kregen onze tassen en liepen een stukje verder. Daar was een schommel van immense hoogte die uitkwam op de rivier. De gids vertelde dat we moesten springen op het verste punt, anders zouden we de rotsen raken en waarschijnlijk niet meer terug naar huis keren. We konden ook niet halverwege beslissen niet te springen want wanneer je terug zou zwaaien, zou je waarschijnlijk je benen breken.

Natuurlijk ging ook ik op de schommel. Eng, reken maar! Daar ging ik en op het was een behoorlijk sprong kan ik je vertellen. Mijn been raakte het water oppervlak wat met zo een hoogte helemaal niet zo comfortabel is! Maar zo de pijn waard! Ik zwom tegen de stroom in van de helder blauwe rivier, wat is reizen toch mooi!
Daarna gingen we naar de brug toe. Onderweg kwamen de kindjes weer met chocolade. Vanochtend had ik tegen een meisje gezegd dat ik het misschien later zou kopen en nu had ik er eigenlijk wel zin in. Ik dacht haar te herkennen en kocht haar chocolade. Een grote fout. Hoewel de chocolade super lekker was en ik tevreden met de groep naar de brug liep, kwam Demit naar mij toe. Blijkbaar riep het meisje de hele tijd mijn naam. Oeps.
Ze had op een gegeven moment door dat ik de “Nancy” was die ze de hele tijd aan het roepen was. Ik legde uit dat ik al chocolade had. Maar dat kon haar weinig schelen ze bleef maar hetzelfde herhalen
“Nancy, you promise me you buy my chocola. And now you not buy. I remember your name Nancy”

Ik denk dat ze dit minstens zeventig keer gezegd heft, maar uiteindelijk scheepte ik haar af naar Belinda die het van haar kocht. Om te ontsnappen aan het opdringerige meisje , besloot ik ook maar van de belachelijk hoge brug af te springen.
Terwijl ik over de reling klom en naar beneden keek, duizelde het mij. Dat was een serieuze hoogte kan ik je zeggen. Maar één, twee, drie en SPRING. De landing was deze keer iets meer gecoördineerd waardoor de klap op het water aanzienlijk beter was. Natuurlijk wel water in alle holtes die je maar kan bedenken. Ik klauterde het water uit en we reden een klein stukje met de auto naar de lunch plek. Waar een barbecue was, was eigenlijk een buitenlucht frituur was. Maar wel met allemaal soorten salade en groenten.
Na dit feestmaal, kwam de beste activiteit ooit voor een volle maag. Een hike naar de top van een heuvel voor de mirador. Half uur naar boven en een half uur naar beneden. Iedereen wilden natuurlijk het liefste een siesta, maar onze opgefockte gidsen dachten daar heel anders over. Daar gingen we dus, alle trappen op naar boven. Maar het was, zoals gewoonlijk, zeker de moeite waard. Het bood een schitterend uitzicht over de natuurlijke zwembaden in de waterval. Hierna volgden een afdaling waarna we de beloning kregen, namelijk zwemmen en relaxen in de natuurlijke zwemgaten. Ik sprong het water in en stond eventjes stil op een rots om met Belinda te praten toen ik opeens iets aan mijn voet voelde. Een visje knabbelde aan mijn voet. Dit is de natuurlijke habitat van de visjes van Dr. Fish. Dus ik zocht samen met Belinda een mooie rots op en genoten van onze ‘behandeling’.

Na een tijdje gingen we weer terug naar het hostel. Waar ik mezelf douchte in de meest fantastische douche allertijden. En mooi betegelde douche cabine met een muur van maar een meter hoogte en de rest open. Waardoor je in de buitenlucht stond en uitkeek op de schitterende omgeving. Wat een vrijheid! Om het af te maken, was het ook nog eens een regen stortdouche! Daarom is deze plek het waard ondanks alle stomme regels die ze hebben.

Nadat we waren opgefrist gingen we naar het dorpje toe om wat te eten. Callie sloeg af, ze was nog steeds herstellende van haar voedsel vergiftiging en besloot het te houden bij het eten uit het hostel. We vonden een comedor dat er verzorgd uitzag en niet veel later zat ongeveer de hele groep van het hostel daar te eten. Om wat geld te besparen kochten we bier bij een lokale mini supermarkt. Natuurlijk hetzelfde merk als ze verkochten in de bar, want wanneer je alcohol dronk van buitenaf moest je meteen het hostel verlaten. De avond werd gespendeerd met het spelen van drinkspelletjes met de hele groep en natuurlijk af en toe wat dansen op de tafel. Hoewel ik dacht dat het al ver in de nacht was, lag ik om één uur al in mijn bedje. Het was immers een lange dag geweest.

https://youtu.be/kCbPX1SKXV0


https://youtu.be/6EIhCIEQV-U

Geschreven door Nancy.op.reis