Vandaag stond onder andere Pisac op het programma. Pisac, gelegen in het Sacred Valley, staat bekend om haar schoonheid. Het plan was al vroeg op pad te gaan. Echter, het Spaanse meisje Cecillia, moest nog wat regelen voor haar trek die de volgende dag zou beginnen. Aangezien Christian en ik al klaar waren, gingen wij op pad om een tripje naar de Rainbow Mountain te organiseren voor de volgende dag.
Na de vertraging gingen we dan toch op pad met een combivan naar Pisac. Het was veertig minuutjes rijden, wat in deze omgeving absoluut geen straf is. Nate ( de Canadees) was vanochtend begonnen met zijn trek dus we waren nog maar met zijn drieën.
De markt van Pisac staat in alle reisboekjes beschreven. Het is een grote markt die maar drie dagen per week staat. Wij hadden geluk!
We snuffelde rond tussen de spulletjes en ik werd verliefd op een zilver hangertje dat de maan en de zon symboliseerde. Twee tegenpolen zoals veel wordt gedaan in Peru. De zon staat voor de man en de maan voor de vrouw. Na deze aankopen wilde we naar de heuvel ( berg in Nederlandse begrippen) lopen waarop de ruïnes zijn. De hel barstte echter los. Regen en hagel donderde zonder genade uit de hemel. We bleven daarom nog maar eventjes op de markt, onder de zijlen die enigszins beschutting boden. Hierdoor heb ik wel ( stiekem) een heel mooie foto van een vrouw met haar kindje kunnen maken!
Nadat de wolken zichzelf hadden verlicht, vervolgden we onze toch. Het gebied met ruïnes was echter veel groter dan ik in eerste instantie head gedacht. Het beloofde een stevige hike te worden. Natuurlijk stonden in de reisgidsen hier al wel waarschuwingen voor, maar je weet hoe dat gaat. Je denkt ach dat valt allemaal wel mee. En het was ook wel goed te doen, het nam alleen heel veel tijd in beslag. De terrassen in combinatie met het uitzicht waren echter schitterend en zeker de moeite waard. En ik heb voor het eerst in mijn leven Inca begrafenisplaatsen gezien.
Het was een fijne tocht en ik vroeg Christian en Cecillia om gewoon Spaans met elkaar te blijven praten, zodat ik het luisteren kon oefenen. Ik ben nog niet goed genoeg om een gesprek te voeren, maar hopelijk komt dat nog in de rest van mijn tijd hier.
De hele wandeling door Pisac duurde zo lang dat het rond vier uur was voor we weer in het dorpje aankwamen. We gingen vol goede moed toch nog naar het volgende dorpje toe. We hadden ons echter een klein beetje vergist. Daar aangekomen vroegen we waar de ruïnes waren en als antwoord hierop werden we raar aangekeken. Er waren hier helemaal geen ruïnes. Blijkbaar waren we hier naartoe gestuurd om een goede lunch te hebben omdat het eten hier zo goed en goedkoop is. En het een goede tussenstop is voor het volgende dorpje.
Het leven is echter te kort om je door zulke tegenslagen uit het veld te laten slaan. Bovendien hadden we lunch overgeslagen door de miscalculatie, dus voedsel kwam als geroepen. We hadden niet zo heel lang meer de tijd, want Cecillia moest om acht uur weer in het hostel zijn voor haar tour. We kochten streetfood waarvan ik de naam ben vergeten, maar wat erg lekker was. Daarna gingen we maar naar een Polleria, weliswaar de lekkerste kip die ik ooit op heb. Maar niet echt het klassieke Peruaanse eten waar ik naar op zoek was. Aan de andere kant, waarschijnlijk wordt dit het meeste gegeten in Peru.
Na deze lange dag, reden we met de minivan weer terug naar Cusco. Halverwege op een helling hield het busje er helaas mee op. Uitstappen dus maar.
Nou daar sta je dan, in het donker op een helling met een kapotte bus. We waren vlakbij Pisac, wat ons wel deed lachen. We hadden namelijk we weer genoeg tijd besteed in dat dorpje met de oneindige ruïneheuvels. Gelukkig kwam er al snel een andere minivan aan, die ons meenam naar Cusco.
Aangezien we de volgende dag al om drie uur ’s ochtends zouden werden opgehaald, pakte ik snel mijn tas voor de volgende dag. Nam ik afscheid van Cecilla die de volgende ochtend aan haar trek zou beginnen. E begon aan mijn korte nachtje voor de Rainbow Mountain.

Geschreven door Nancy.op.reis