Natuurlijk was het belachelijk koud in de bus, een detail dat ik blijkbaar blijf vergeten. Dus zonder dekebntje probeerde ik mijn benen maar op te krullen op de bus stoel. Ik was echter zo moe, dat ik wel de hele nacht heb doorgeslapen. Om zeven uur werd ik echter wakker, door het licht, de kou en de vrouw naast mij die hardop aan het bellen was. Oh ja en alle telefoons en wekkers die afgingen omdat mensen ze vergeten waren om af te zetten. We kwamen in een file terecht waardoor we iets verlaat aankwamen op de bus terminal. Wat geen probleem was, de vlucht ging echter pas om drie uur in de middag. Bij de bus terminal had ik de tip gekregen om de metro te pakken naar de luchthaven. Een goede tip, ik had namelijk in mijn Lonely Planet gelezen dat de taxi’s in Mexico city belachelijk duur zijn.
Ik vroeg even rond en werd naar de Metro gewezen, waar ik weer vroeg welke metro ik nodig had. Aan Dusty had ik niks, hij stond er een beetje bij en hij geloofde mij niet als ik zei waar we heen gingen. Nou dan niet. Ongemakkelijk moment als iemand beweerd Spaans te spreken, maar mijn Spaans eigenlijk beter is, hij alles voor mij ging vertalen hiervoor en nu eigenlijk bleek dat mijn Spaans beter is. Ach ja, dat gebeurt al je eigenlijk nooit iets aan de ander vraagt.

Ik kocht mijn kaartje en liep naar de Metro en uiteindelijk volgde hij mij ook maar. Hij trok nog steeds mijn keuzes in twijfel over de metro, maar toen ik het voor de vierde maal aan een man vroeg gaf die aan dat het de halte over twee stops was. Dat maakte Dusty gelukkig stil. We stapten uit en konden ongeveer meteen het vliegveld inlopen.
Helaas kon ik mijn tas nog niet inchecken dus moest ik mijn backpack nog twee uurtje bij mij houden. Terwijl ik met mijn backpack sleepte, begon Dusty te klagen dat hij naar het toilet moest. Niet gewoon benoemen maar klagen. Terwijl ik doorliep omdat er verderop een toilet was en een koffie tentje, draaide hij om en vroeg het aan een vrouw. Die de andere kant op wees, dat toilet was waarschijnlijk net drie seconden dichterbij. Hij zei dat hij ging omdraaien want hij moest naar het toilet. Na een lange busrit, nog steeds herstellend van voedselvergiftiging en een zware backpack op mijn rug, had het gehad. Ik riep “Prima” en liep door de kant op waar ik al aan het naartoe lopen was. En dat was einde Dusty, althans ik neem aan dat hij het toilet wel overleefd heeft. Maar ik heb hem daarna niet meer gesproken. Genietend van mijn alleen zijn, kocht ik een koffie en ging relaxt aan mijn blog schrijven. Daarna checkte ik mijn tas in en kocht nog een koffie en een zowaar echt broodje. Dat had mijn arme lichaam wel verdiend, een bruin broodje met sla erop. Genieten.

Relaxt liep ik naar de douane waar twee vriendelijke mannen in rolstoelen mij hielpen. Opvallend dat ook mensen met een beperking hier werken, wel heel goed! Voor ik door de douane ging had ik nog wel even mijn Coca candies nonchalant in de prullenbak gegooid. Ik was ze helemaal vergeten vanuit Peru. Die dingen zijn hier illegaal omdat ze ingrediënten van de Coca plant bevatten. Oeps die had ik dus per ongeluk het land in gesmokkeld. Maar om het lot nu nog een keer te tarten met een binnenlandse vlucht, was misschien niet het beste plan. Natuurlijk reizen gaat over ervaringen en een Mexicaanse gevangenis is ongetwijfeld een ervaring, alleen deze sla ik liever even over.
Na het inchecken moest ik al snel he vliegveld in en een uurtje later kwam ik aan in Oaxaca city. Aanzienlijk kleiner dan Mexico City! Ik nam een collectivo taxi die mij netjes bij mijn hostel afzette. Het hostel is groot maar de faciliteiten zijn geweldig! Heel schoon en netjes en ze bieden tours aan. Dus ik schreef mij gelijk in voor een tour van morgen ik ben klaar voor een beetje actie. Vervolgens belde ik even kort met twee vriendinnen in Aruba en als laatste liep ik een stukje door Oaxaca om wat boodschappen te doen om voor mezelf te koken. Rijst met veggies, precies wat ik even nodig heb.

Geschreven door Nancy.op.reis