Ik werd wakker door een alarm en ik werd moeizaam wakker. Waarom zette Hanna haar wekker niet uit. Voorzichtig kwam ik weer wat dichter aan de oppervlakte met mijn bewustzijn en het koude beef van alleen zijn drong tot mij door. Nu ik toch al wakker was kon ik misschien maar net zo goed op staan. Ik spiekte uit het raam en zag dat het bewolkt was. Het meisje of vrouw met wie ik de slaapzaal deelde deed geen moeite haar alarm uit te schakelen en zo te zien was ze geveld door de alcohol. Maar eerlijk is eerlijk ze was nog niet op de kamer toen ik hier aankwam. Ik liep naar de douche dat ook meteen een toilet was, interessante constructie en friste mezelf wat op. Het hostel verzorgde geen ontbijt dus was gedwongen om eerst op jacht te gaan naar een supermarkt. Terwijl ik er naartoe liep zag ik hoe dicht ik aan het strand was.

Ik kon de zee zelfs zien. Het was echter bewolkt en benauwd dus ik was een beetje teleurgesteld. Na mijn ontbijt begon de zon echter de wolken te verdrijven en voelde ik mij wat meer op mijn gemak in mijn hemdje en korte broekje. Aangezien ik mijn bus ticket naar Arica nog moest kopen, besloot ik dat eerst te doen. Bovendien zou ik ook door het centrum komen, wanneer ik naar de bus terminal liep. De wandeling was erg plezierig zo langs het strand. De golven die woest tegen de rotsen sloegen, de zon die door de palmbomen scheen en ik voelde mij niet eens zo heel vreemd meer dat ik alleen was.
Het centrum stelde niet zo gek veel voor en ik liep er snel doorheen. Ik boekte mijn bus voor de volgende dag en wandelde op mijn gemakje terug naar het hostel. Terwijl ik langs de zee liep besefte ik hoe erg het gemist had. De zee heeft altijd een bijzondere werking op mensen, he geeft een gevoel van vrijheid en onbegrensde mogelijkheden.
Wat trouwens nog wel grappig is dat overal in Iquique waarschuwingsborden staan met : Let op gevaarlijk, mogelijk kans op een Tsunami. En op andere borden staat de Tsunami vluchtroute weergegeven. Toen ik weer bij het hostel aankwam was de middag alweer begonnen. Iquique is groter dan je denkt!

Ik kleedde mij om naar mijn bikini en liep naar het strand. Na twee uurtjes had ik het echter al gezien, ik kon door mijn tattoo namelijk niet zwemmen en moest mij ook in allerlei bochten wringen om geen zonlicht op de plek te laten komen. Terug in het hostel ontmoette ik twee Duitse zusjes met wie ik later de zonsondergang bekeek op het strand. We kookten en aten samen toen de avond alweer was aangebroken. Door de busrit was ik om elf uur ’s avonds al volledig uitgeput.

Geschreven door Nancy.op.reis