Vandaag kon ik heerlijk uitslapen, het enigste dat op het programma stond was mijn bus om 19:45. Bovendien had ons hostel niet echt een check out tijd, eerlijk waar een hele bijzondere manier van een hostel runnen werd er gehandhaafd, Terwijl ik mijn tas inpakte, haalden Hanna en Natascha ontbijt. Grapefruit en geroosterd brood met avocado. Een ontbijtje dat perfectie nastreeft.

De rest van de dag werd besteed aan naar de stad lopen en weer terug, wat rondhangen bij het hostel en voorzichtig proberen te wennen aan het idee dat we straks allemaal uit elkaar gaan. Iedereen was er wat gespannen onder en ook mijn zenuwen begonnen wel echt op te spelen. Wat enorm vreemd om weer alleen te reizen. Ik had mijn ticket al geboekt en wist dat ik om vier uur in de ochtend aan zou komen in Iquique. Ergens ’s nachts aankomen is nooit heel fijn maar zeker niet als je alleen reist. Ik probeerde die gedachte van mij af te zetten en genoot van de laatste dag samen met mijn reis genootjes.
Na ons laatste gezamenlijke avondeten, moest ik dan echt gedag zeggen. Hanna moest een beetje huilen en ook ik moest een paar keer slikken om de tranen tegen te houden. We hadden zoveel samen beleefd, het was lastig deze nieuwe en goede vriendin gedag te zeggen. Natascha moest wat vragen bij de busstation en liep met mij mee. Ze wachtte tot ik de bus in ging en daar zat ik dan alleen in de bus.

Natuurlijk zat er iemand anders op mijn stoel bij het raam. De jongen keek mij geïrriteerd aan toen ik er wat van zei. Alleen sta je toch opeens een stuk minder sterk in je schoenen. Na anderhalf uur kwamen we aan in Calama waar ik twee uur moest wachten op mijn bus naar Iquique. In die bus viel ik al snel in slaap. Toen ik wakker werd stond de bus stil. We waren ergens in een random straat. Het was mij ontgaan waarom we stil stonden. Een paar mensen stonden op en gingen de bus. Enigszins in de war stond ik ook op en vroeg aan de jongen in het gangpad of het al Iquique was. Hij gebaarde echter dat ik terug moest naar mijn stoel en moest wachten. Ik keek op google maps waarop stond dat we inderdaad in Iquique was. Na een tijdje ging de bus weer rijden en ik hielt de kaart angstvallig in de gaten. Als de dood dat we Iquique weer uit zouden rijden. Na ongeveer vijf minuten stopten de bus echter in een terminal. Opgelucht stapte ik uit. Ik hoopte vurig dat ze mijn bagage niet hadden gestolen bij de mysterieuze stop, maar ik mijn goede oude backpack lag gewoon op mij te wachten in het bagageruim.

De taxi’s stonden al te wachten. Natuurlijk werd ik enorm afgezet, maar ik had geen keuze. Alles in mij schreeuwde om een bed. De chauffeur bracht mij naar het hostel en ik deed een schietgebedje dat ze nog een bed vrij hadden. Gelukkig was dat het geval en geluk bij een ongeluk ze rekende niet twee volle nachten. Ik werd naar mijn kamer gewezen en liet mezelf tevreden weg zinken in een diepe slaap.

Geschreven door Nancy.op.reis