Na een matige nachtbus kwamen we aan in San Cristobal de las Casas. Vermoeid van de gebroken nacht en daardoor ook een beetje verward, liepen we de bus terminal uit. Zonder hersenfunctie stonden we daar aan de kant van een drukke weg, niet in staat om een beslissing te nemen. Gelukkig stopte er een taxi en sleepten we al onze spullen daarin. De taxi bracht ons naar het hostel dat we van te voren al hadden opgezocht en we waren alle drie blij dat het weer een echt hostel was. Helaas was onze reservering via de mail niet goed gegaan en dus moesten we een andere plek zoeken.

Het laatste wat je natuurlijk wilt na zo een nacht, maar goed me een backpack op valt het wel mee en het was hier gelukkig niet zo heet. Na tien minuutjes lopen, een hel voor Belinda met haar twee koffers, vonden we een ander hostel. Gelukkig hadden zij wel plek en konden we daar dus opgelucht onze spullen neerzetten. Aangezien onze hersens nog uitstonden besloten we eerst ontbijt te scoren, bij een oud mannetje zijn comedor. Na het eten gingen we terug naar het hostel om bij te komen van de reis. We besloten voor de volgende dag om te gaan paardrijden, want dat wil ik al sinds ik op reis ging doen. Het is niet dat het moeilijk te regelen is, maar het was er gewoon nog niet van gekomen. Gelukkig waren de twee meiden hier ook enthousiast over.

Daarna besloten we de stad te ontdekken, er was namelijk een mercado dulce. Vol verwachting gingen we erheen. Toen we maar één stentje zagen waren we wel een beetje teleurgesteld. Maar goed, dit feit lieten we niet de pret drukken dus we kochten alle drie wat. Zaten op een bankje en gaven de pasteries door na elke hap. Daarna werd Callie helemaal enthousiast over een Corn Dog. Ik had dat nog nooit gegeten dus kochten we er een. Leven veranderend moment, voor het eerst een Amerikaanse Corn Dog op. Wel in Mexico maar goed, dat is bijzaak. Lang niet slecht maar ook zeker niet heel goed. Onze Nederlandse kroket wint daar toch echt wel van!

We zouden eigenlijk gaan eten met twee Duitse jongens uit het hostel, maar één van het lag al te slapen. De ander was niet bijzonder gecharmeerd van het idee om Chinees te halen. Dus bleven wij : de drie musketiers, natuurlijk over. En veroordeel mij niet dat ik Chinees eet op mijn reis, ik ben nu al zo lang weg van huis en Chinees is het meest dichtbij komt bij voedsel van thuis. Na het eten hingen we nog een beetje rond, gaven advies aan de Duitser die nog wakker was. Het was relatie advies. Hij ging samen wonen met een meisje met een kind, als vrienden. Maar ze hadden gevoelens voor elkaar, vanwege het kind besloten ze het niet door te zetten. Dat klinkt als een plan dat zeker gaat werken. Not. Maar goed dat is zijn probleem. Het was wel vreemd dat het hier weed koud was. In Puerto Escondido liepen we enkel in onze bikinies rond of in enkel een sjaal die daar prima als jurkje fungeerde. Kortom we droegen nauwelijks iets en hier waren opeens truien en jackets nodig!

Geschreven door Nancy.op.reis