Op aanraden van Josh ga ik vandaag iets spannend doen. Namelijk naar berg Rysy (2580) vanaf Podradsme pleso (1355) en dan hopen op een plekje in de chata vlakbij Rysy. Op internet stond dat die vol zat maar Josh verzekerde mij dat ik er gewoon naar toe kon gaan en een plekje kon krijgen. Dat had hij immers gehoord van een paar Duitsers die dat deden.
Ik stond opnieuw vroeg op, zodat ik vroeg bij de Chata zou zijn en waarschijnlijk meer kans had op een plekje. Het is nu hoog seizoen dus ik bereidde mij er al psychisch op voor dat er een mogelijkheid was dat ik op de bank of de grond moest slapen in de chata.

Na mijn ontbijt wilde ik uitchecken, maar de deur naar de receptie was gesloten. Terwijl ik een kwartier geleden daar nog wat cornflakes had gepakt en met de vrouw had gepraat. Nu was ze verdwenen en de boel was afgesloten. Dat was een probleem, ik besloot mijn backpack in de gemeenschappelijke ruinte te zetten, op een wc papiertje te schrijven dat ik uitcheckte en of ze mijn tas wilde opslaan. Op hoop van zegen dan maar.

Ik vertrok naar het trein station, de luxjt was geklaard en als een ansichtkaart doemde de bergen van het tatra gebergten op. Alles verliep soepel tot het treinstation. Er stond op het treintje dat er stond een andere naam net als op de informatie borden. Daaronder stond oas het treintje dat ik nodig had. Dat ging niet helemaal goed, blijkbaar had ik ergens moeten overstappen, maar dat had ik even gemist in alle roerigheid van de ochtend. Beteuterd zat ik daar een uur te wachten op het station, weer was ik voor niks zo vroeg opgestaan. Uiteindelijk nam ik wel het treintje die mij een uur lster afzetten op de plek waar mijn hike begon. In mijn achterhoofd was ik bezig met wat ik zou doen als de chata vol was en ik er niet mocht blijven slapen. Ik vond het spannend, het zou allemaal wel goed komen, maar toch was het een beetje eng. Gezien de schaarste van onderkomen in de bergen en nu was ik ook nog eens later op pad dan ik had gehoopt.

Met gestaagde passen begon ik aan het pad. De lucht was helder waardoor de enorme bergen vervaarlijk opdoemden rondom het pad. In mijn onderboek voelde ik dat ik het toch spannend vond om helemaal alleen op pad te gaan. Alhoewel helemaal alleen, met mij liep er nog een aantal mensen naar boven toe. Maar met een buddy samen voel je je toch zekerder, nu voelt het helemaal alsof je niet weet wat je te wachten staat op doe berg. In een rap tempo kwam ik aan bij het meertje vanwaar ik aan mijn tocht aan Rysy ging beginnen.

Daar waar het pad begon stonden zaken en houten stellages met onderandere aardappelen erop. Als je die mee naar boven nam, naar de chata kreeg je gratis eten en een biertje. Ik vond het al spannend zat met alleen mijn eigen rugzakje, maar deze manier van bevoorraden bracht wel een glimlach op mijn gezicht. Het pad was wederom schitterend met de beekjes die met een vaart over de stenen naar beneden klotsten, de ruige hogen muren van de bergen, het uitzicht op de vallei en alle bergbloemetjes die hier zomaar in het wild groeiden . Wat een wereld!

Mijn hele tocht naar boven toe ging eigenlijk erg soepel, de weg was veel begaanbaarder dan gisteren. Dus met elke stap die ik zette werd ik zelfverzekerder in het naar boven klimmen. Al vrat de onzekerheid over de slaapplek nog wel aan mij! Ik liep hoger en hoger de berg op en ik wist dat ik er bijna was bij het zien van kettingen, touwen en ladders. Dit was het klimgedeelte van de tocht. Ik volgden de mensen voor mij, eigenlijk was de weg goed te doen zonder de hulpmiddelen, maar omdat ze er zijn let ik wel meteen meer op. Het hangt er vast niet voor niks. Zonder al te veel problemen kwam ik boven aan, waar ik na ongeveer twintig minuten over de rotsen klauteren aankwam bij de chata. Ik was in een razend tempo naar boven geklommen! Blijkbaar werd ik een stuk activer bij de angst om geen slaapplek te hebben. Daar gaan we dan.

De chata ligt tussen het sneeuw in bijna tegen de top van Rysy in. Ik stapte naar binnen en ik zag niks meer door het grote lichtverschil van buiten en binnen. Het rook en naar vers klaargemaakt voedsel en gezelligheid. Mijn ogen begonnen te wennen en ik zag dat er een bar was waaraan mensen kunch bestelden. Bij het zien van de enorme kop rode soep en de verrukkelijke geur die er vanaf kwam, begon mijn maag te rommelen. Maar eerst die slaapplek eens regelen.

Ik ging in de rij staan en vroeg aan de man of ze een slaapplek hadden. Hij vroeg of ik gereserveerd had, ik schudde mijn hoofd en hield mijn vingers gekruisd. Hij zei dat ik even moest wachten, dus stapte ik opzij zodat iedereen zijn kop dampende soep kon ophalen. Na een paar minuten kwam er een andere man naar mij toe, die vroeg of ik hier wilde slapen. Ik knikte. Hij vroeg mijn rijbewijs en of ik er ook ontbijt bij wilden hebben. Geweldig! Ik had een bed voor vanavond en eerlijk gezegd voelde ik mij gelijk een stuk lichter.

De man ging mij voor om de kamer te laten zien. Waarop ik mijn schoenen uitmoest en slippertjes aan. Hij liet mij de kamer zien, een slaapzaal met allemaal wollen dekens. Ik bedankte hen vriendelijke en haalde de spullen die ik niet nodig had voor Rysy te beklimmen achter. Beneden aangekomen deed ik mijn schoenen weer aan en besloot mezelf te trakteren met de mysterieuze rode soep. Het was heerlijk er zat iets in van zuurkool, aardappelen en vlees. Ik dacht al dat mijn vegetarische principes moesten wijken bij een chata. Maar hier maakten ze het ook er duidelijk met het boordje, hier zijn twee plekken voor vegetariërs, waarnaast twee stoppen hingen.

Afijn mijn lichaam kon waarschijnlijk de dierlijke vetten en eiwitten wel gebruiken met deze inspanning. Nadat ik mijn buikje had rondgegeten met de heerlijke soep besloot ik het naar boven te wagen, klaar om Rysy te besteigeren. Ik stapte naar buiten en werd weer meteen verblind. Ik volgde het pad naar boven toe, langs de sneeuw die tegen de helling aan zat geplakt. Het was hierboven ook een stuk kouder, gelukkig heb ik altijd mijn warme fleecetrui bij mij.
Het was nog best lastig om bovenop Rysy te komen, eigenlijk vroeg ik mik af waarom ze hier niet die touwen en kettingen hadden gehangen, want die waren noet overbodig geweest. Maar met wat hand en voeten werk wist ik wel naar boven te klimmen naar de rotsige top.

Eenmaal boven zag ik helemaal niks, daar was ik al bang voor. Terwijl ik aan het klauteren was, schoof een wolk voorzichtig over de top heen en daarmee zag ik dus helemaal niks. Dan heb ik het dus maar gedaan om de berg te beklimmen als uitdaging en niet voor het uitzicht. Ik wachtte nog geduldig een klein half uurtje, maar ik kreeg het alleen maar koud door in de wolk te zitten. Daarbij leek de wolk niet van plan daar weg te gaan, dus lag het initiatief bij mij om mijn aftocht weer te maken. Zoals verwacht was naar beneden klimmen ook erg lastig, gelukkig had ik geen haast en nam dan ook de tijd. Een niveau lager dan de top zat ik echter net onder de wolk en kon ik wel van een schitterend uitzicht genieten! Uiteindelijk werden mijn handen ijskoud en begon ik te bibberen tijd om de warmte van de chata op te zoeken. Ik liep weer langs de ijsvelden naar beneden. Het was inmiddels een stuk rustiger in de chata. Het merendeel was waarschijnlijk al naar beneden betrokken, gezien het half vier was.

Ik bestelde eerst een enorme kop thee, Josh had mij die aangeraden en terrecht het was heerlijk. Na die halve liter thee was ik weer wat opgewarmd en ik betrapte mezelf erop dat ik in het niets aan het staren was van vermoeidheid. Oh en ik moest naar het toilet, maar daarvoor moest ik eerst vijf minuten over een gek rotspad naar boven klimmen. Ze hebben hier natuurlijk geen waterleidingen. Aangekomen bij het hutje dat het toilet was moest ik lachen. De voorkant van het hutje was van glas waardoor je een geweldig uitzicht de bergen in had en er was een toiletpot, maar alles viel direct naar beneden toe! Naast het 'toilet' was wel een kraantje waar je je handen kon wassen, maar dat was ook het enige water wat er was. Er was ondertussen een gure wind opgestoken dus ik zocht snel weer de beschutting van de chata op.

Daar plofte ik op mijn bed neer om bij te komen, ongelooflijk hoeveel energie dat hiken je kost zeg. Ik schreef een beetje wat en relaxte met mijn benen languit. Rond een uurtje of half zes, liep ik naar de eetruimte toe. De chata had echt de sfeer van een herberg, niet dat ik daar ooit geweest ben, maar zo wordt de sfeer altijd omschreven in boeken. Ik bestelde verrassingsgerecht nummer twee en zocht de ruimte af naar mensen die Engels spraken. De meeste mensen waren uit Slowakije, inclusief een groep teeners die hier waarschijnlijk met school naar toe waren gegaan. Dat klinkt ons wat vreemd in de oren, maar de hele klim die ik vandaag gedaan heb, zag ik ook kinderen van ongeveer tien jaar maken. Denk dan niet, het zal wel een makkie zijn. Oohnee het wordt ze met de paplepel ingegoten, die kids kennen geen gevraag en springen met de behendigheid van een berggeit over die rotsblokken heen. Trouwens niet alleen de ondergrens is erg laag, de boven grens is ook erg hoog. Mensen van inde zeventig klimmen net zo goed die bergen op!

Afijn ik sprak een man aan die ik Engels hoorde praten en raakte met hem in gesprek. Zoals ik had verwacht met de groffe g klanken die wij ook in het Nederlands kennen, kwam hij uit Israël. De rest van dr avond bracht ik met het koppel door met rummicup en goede gesprekken. Het was interessant om naar hen ervaringen en bevinden te vragen in het alledaagse leven van Israël. Ik ben er zelf ook geweest met de universiteit waardoor ik wel bekend ben met de situaties in het land, maar ik nog wel nieuwsgierig was hoe zij het als middenklasse ervaarde. De avond vloog om en rond negen uur vertrok ik naar mijn bed. Compleet uitgeput viel ik in slaap in het verassend comfortabele bed.
Nu moet je weten dat ik altijd 's nachts wakker wordt om naar het toilet te gaan, zo ook deze nacht. Huiverig stapte ik uit mijn bedje en liep naar beneden op zoek naar mijn schoenen. Ik trok de deur open van de chata en een ijzige wind sloeg mij in het gezicht. Echt niet dat ik helemaal naar boven ging lopen voor het toilet. Er stonden maar een paar sterren aan de hemel, de rest bedekt door een grijze dikke wolk die vanaf de top van de berg naar beneden dreigde te vallen over de helling als een lawine. Wat voelde ik mik daar klein em nietig. Moeder natuur, je krachten zijn ongekend als ik dat onheilspellende schouwspel zo voor mij zag.

Geschreven door Nancy.op.reis