Blijkbaar was ik ook moe van de vorige dag want ik werd pas om half tien wakker! Gelijk kwam Alice naar mij toe met de vraag of ik met haar en Adam een kaart wilde kleuren. Ik zei dat ik eerst eventjes wakker moest worden en ik daarna zou komen. Thomas wilde echter skype en voor het eerst sinds in de vier maanden dat ik weg ben, konden we daadwerkelijk bellen met beeld! Dus he was een leuk begin van de ochtend.
Na een uur werd ik geroepen dat het ontbijt geserveerd werd, waardoor ik mij een verwende gast voelde. Na het ontbijt gingen we ons klaar maken voor een dag hike. Na het zien en vasthouden van de baby tarantula vond John dat het tijd werd dat we maar eens op zoek gingen naar het echte werk. Dus we reden ongeveer een klein uurtje met de taxi en we leken uren verwijderd van de bewoonde wereld. We waren in een piep klein dorpje waar we begonnen met wandelen en elke rots omkeren die we zagen om een tarantula, schorpioen of iets anders te vinden. Het was echter vandaag vrij koud, het was bewolkt en een beetje miezer achter. Al snel volgden een paar tieners uit het dorp ons, ze waren nieuwsgierig wat wij daar kwamen doen en we vielen natuurlijk op aangezien ons groepje uit drie gringo’s bestond.

Na een hele middag stenen, takken en dode boomstronken te hebben omgedraaid hadden we niks gevonden. Adam vond een kleine spin waarvan we dachten dat het baby tarantula was, maar John zei van niet. Het was ook een beetje een sneue spin, hij miste twee poten. We hadden echter wel drie zwarte weduwen gevonden. Een klein zwart glimmend spinnetje met een klein rood vlekje, Hij ziet er helemaal niet zo indrukwekkend uit en blijkbaar is ze dat ook helemaal niet zo heel erg. Ze is gewoon erg berucht.
Ietwat teleurgesteld liepen we terug en vlak voor we het dorpje weer inliepen riep John ons terug. Ja hoor hij had er eentje gevonden. Ze was enorm! En ze was prachtig zoals je op de foto’s kan zien. Eigenlijk was ik helemaal niet bang, gek eigenlijk. Blijkbaar vind ik het toch fijner als ze groter zijn. John liet het op mijn hand en ze was enorm zacht en rustig en een pracht beestje!
Alice en Adam zijn er ook absoluut niet bang voor, ook zij lieten hem over hun handen lopen.
Mijn tante stond vanaf het pad te kijken en vroeg of John haar ook de spin kon laten zien. Hij vroeg of zij hem ook wilde vasthouden. Hij had haar dat al vaker in het verleden gevraagd maar ze had het altijd afgewezen. Deze keer zei ik echter “Je leeft maar één keer en je hebt toch al pijn aan je handen van de Rheuma”. Ze moest hierom lachen en zei “Misschien helpt het er wel tegen”.

En daar ging ze hoor, ook zei hield de enorme spin vast. Daarna werd ze weer vrijgelaten en gingen met taxi terug naar de Xalapa. In de taxi zei Alice iets wat mij echt tot in mijn hart raakten. Ze zat op mijn schoot en zei tegen haar vader:
“ Pap ik weet al wat he grootste cadeau is wat jullie ons voor Drie Koningen hebben gegeven. Raad eens wat?”
John deed een paar pogingen maar die waren het allemaal niet. Toen zei ze “ Het grootste cadeau dat jullie hebben gegeven is Nancy”.
Ik vond het echt ongelooflijk lief dat ze dat zei en ik begreep ineens een stuk beter waarom mensen kinderen willen. Ze kunnen echt ongelooflijk lief zijn, zijn vaak intens grappig en tja soms zijn ze een beetje vervelend.
We gingen uiteten bij een typisch Mexicaans restaurantje waar Esmee mij een bepaald gerecht aanraadde. Het was een heerlijke soep, natuurlijk wel goed gekruid met Chili wat een rode loopneus veroorzaakte.
We liepen nog even door het winkelcentrum en aangezien ik voor Drie Koningen niks had kunnen kopen voor Drie Koningen, kocht ik voor Adam oorwarmers die hij graag wilden hebben en wilde ik voor Alice een knuffel kopen want ze was die van haar pas kwijt geraakt. Helaas vonden we de knuffel echter nog niet, dus ik moet er nog naar opzoek

Geschreven door Nancy.op.reis