Langzaam ontwaakte ik, terwijl mijn hoofd nog tegen Thomas zijn hoofd aanlag. Ik ging wat verliggen en zag een bloedsmeer op het kussen liggen. Vreemd, dat had ik gisteren helemaal niet gezien. Toen ik mij omdraaide zag ik iets op mijn kussen liggen waar alle haren van mijn lichaam overeind van gingen staan. Het leek een bedwants. Ik schoot meteen overeind en maakte Thomas wakker en wees griezelend naar dat beest. Thomas leunde naar voren om er beter naar te kunnen kijken waardoor ik uitzicht had op zijn rug. Zijn hele rug zat onder de beten! Op zijn schouder waren de afzonderlijke beten niet eens te zien, het was gewoon één grote plakkaat. Gruwend kwamen we van het bed af en nu zagen we een paar van die kleine monsters alle kanten van het bed op rennen. De bloedvlekken op het laken logen er niet om, arme Thomas was helemaal lek gebeten. Ik, geluksvogel, leek geen enkele beet te hebben. Snel kleden we ons aan en terwijl we het deden zagen we er een paar over de muren en gordijnen kruipen. Gelukkig hadden we beide onze backpack aan de andere kant van de kamer gelegd en waren ze nog dicht. Toch pakten we meteen onze spullen en verlieten de nachtmerrie kamer.
We kwamen beneden en meteen toen er een vrijwilligster van het hostel beneden was nam ik haar apart. Ik vertelde de situatie en zei dat we er meteen vandoor gingen, maar we wilden wel graag het geld terug van de komende nacht en eigenlijk ook van de afgelopen nacht. Ze gaf aan dat zij er niet over ging en ze het met de baas moest overleggen. We knikten en namen plaats in de woonkamer, op het puntje van een stoel. Een kleine tien minuten laten hoorden we opeens iemand heel erg hard huilen en snikken. We keken elkaar aan en dachten allebei aan haar uithalen, dat het de vrijwilligster was die ons zojuist te woord had gestaan.
Ongemakkelijk onder de uitstotende halen wachtte we samen tot een ander meisje naar beneden kwam en de baas wakker maakte die in de ruimte naast de woonkamer sliep. We hoorden dat vrijwilligster 1, die ons te woord had gestaan, zojuist een telefoontje van thuis had gekregen omdat haar vader plots was overleden.

Thomas en ik keken elkaar aan, wat enorm naar. Hierdoor voelde ons probleem onwijs minuscuul en zeurderig. Zeker toen het andere meisje ons het geld terug gaf van alleen komende nacht. Het is een hele vervelende situatie, maar ik vond eigenlijk dat deze plotse situatie niet zoveel met ons te maken had. Bovendien leek de baas er ook niet echt actie in te willen ondernemen. Thomas was het met mij eens en we besloten dan maar die mensen te zijn die hun geld terug eisten terwijl deze situatie aan de gang was. We boden bij de baas van het hostel dus ook bij voorbaat excuses aan, maar zeiden ook dat we het geld van afgelopen nacht terug wilden. Hij wilde dat we nog drie uur zouden wachten waarop ik zei dat we hier zo snel mogelijk weg wilden. Dus we maakten een afspraak om 12 uur, zodat wij naar ons nieuwe Riad konden, die we tijdens het wachten hadden opgezocht. Gehaast liepen we het hostel uit, ik voelde mij ontzettend vies en dat was niet omdat ik niet gedoucht had die ochtend. De Riad die we hadden gevonden was iets duurder maar de enigste betaalbare accommodatie die we hadden konden vinden zonder een bedwants probleem. Toen we buiten op straat liepen zag ik ineens dat de helft van Thomas zijn gezicht ook helemaal onder de beter zat en ik sloeg een hand voor mijn mond van ontzetting. Dat hostel kon ons mooi gaan terug betalen, gewoon omdat de enige manier is waarop ze het voelen!

We kwamen aan bij ons Riad en we werden ontzettend vriendelijk ontvangen. De eigenaren zeiden dat ze heel vaak mensen kregen uit hostels die onder de beten zaten en het was geen probleem. Als we onze spullen boven op het terras zouden uitleggen in de zon. Dankbaar namen we intrek in de mooie Riad, de kamer was schitterend en bovenal geen enkel teken van bedwantsen! We legden al onze spullen uit in de zon, namen een douche en voelden ons meteen een stuk beter. Uit op wraak liepen we terug naar het hostel en ik was blij dat ik foto's en video's had gemaakt van de situatie. Hij ontving ons vriendelijk en gaf ons een deel terug, maar niet alles. We gaven aan dat we eigenlijk het volledige bedrag terug wilden en eigenlijk ook nog de wasserette kosten erbij. Hij zei dat we twee kamers vies hadden gemaakt dus meer dan dat kon hij niet geven. Verbouwereerd bracht ik uit dat beide kamers vol met bedwantsen zaten dus ze sowieso helemaal gereinigd moeten worden. Het leek hem niet echt iets te kunnen schelen en durfde zelfs te zeggen dat wij ze mogelijk mee hadden gebracht. Waarom ik naar Thomas zijn gezicht en rug wees en zei dat het weer erg onwaarschijnlijk was dat we plots opeens zoveel beten hadden. Dus ik vertelde hem over de video en foto´s dat als we niks terug kregen ik het allemaal openbaar zou maken. Uiteindelijk gaf hij ons iets meer terug, maar nog steeds niet het volledige bedrag terwijl hij boos werd op mij. Het was duidelijk dat hij het minder prettig vond dat ik bewijs had van de gehele situatie! Prima, zijn digitale zelfmoord, bye bye Yought Hostel Essaouira!

We gingen eventjes ergens ontbijten en de nutella banaan crepe, hielp ons de situatie achter ons te laten. Gelukkig hadden we in Merzouga een zeep gekregen van Hassan die erg goed hielp tegen de beter en Thomas had er eigenlijk weinig jeuk aan. Na het eten gingen we op pad, ik had namelijk een wandeling gevonden. We liepen langs de branding van de zee voor ongeveer anderhalf uur, tot we aankwamen bij een uitmonding van de rivier in de zee. We waadden door het water heen naar de overkant en vanaf hier moesten we land inwaarts gaan. Er was hier eigenlijk helemaal niemand en het landschap had daardoor een bijzondere uitstraling. Uit het water rees een rots waar de golven op kapot sloegen waardoor het witte schuim sterk afstak tegen de bijna turkoois kleur van het water. Daarachter veel verder op zee nog een eiland, maar nog wel dicht genoeg bij de kust dat de resten van het oude fort nog zichtbaar is aan de kust.

We liepen van de zee af over de zandduinen die verrassend veel op de Sahara leken, wel iets kleinere duinen dan daar natuurlijk. Uiteindelijk kwamen we uit op het verlaten Portugese fort dat daar stond, midden in een stuk niemandsland. Hoeveel veel vervallen was, stonden de muren en torens nog trots overeind om het eer van de vroegere dagen hoog te houden. We liepen er wat rond en klauterde op de muren net als de geiten die er rond liepen deden. Hierna gingen we weer aan op de terug toch, het was een hele fijne middag. Veel wandelen en goede gesprekken een soort magie die het wandelen over de branding van de zee nu eenmaal als uitwerking heeft. Waarschijnlijk doen mensen het daarom zo graag. Natuurlijk waren we na deze toch van 4 uur, uitgehongerd. We lieten ons verleiden om een hapje te eten in de eenvoudige viskraampjes naast de haven. Oftewel als je langsliep werd de levende kreeft geshowd en de kieuwen van de vissen opgetrokken die nog mooi roze waren, oftewel echt vers. We bestelden voor een habbekrats een grote hand garnalen, inktvisjes en zo een vis met gele strepen. Ze werden op de barbecue bereid en ik heb nog nooit zo iets lekkers op denk ik. Plus we hadden allebei zo een honger dat we zwijgend elke graat hebben afgelikt, om maar geen vis te hoeven verspillen.

Met volle en tevreden buikjes liepen we terug naar onze mooie Riad, namen lekker een douche en gingen daarna nog even een ijsje halen om de toch nog succesvolle dag af te sluiten.

Geschreven door Nancy.op.reis