Ach ja, zo een typisch gevalletje Nancy

Natuurlijk was ik gespannen toen ik gisteren om 9 uur naar Schiphol reed, maar ik had er wel ongelooflijk veel zin in. Alles ging goed tot ik bij de bagage drop off te horen kreeg dat mijn vlucht vertraagd was.
Natuurlijk speelde ik eventjes dat alles cool was, maar op het moment dat het besef door sijpelde dat ik hierdoor mijn overstap zou missen in Lima, kreeg ik het ongelooflijk warm. In blinde paniek rende ik heen en weer achter de bagage drop off om daar weg te komen, omdat ik niks liever wilde dan de comfort van mijn moeder en lieve vriend.

En toen kwam ik er natuurlijk erachter dat het kantoor waar ik mijn tickets geboekt had, niet open is buiten kantoor uren. Oftewel daar heb je helemaal nada aan. Het kwam erop neer dat ik maar in Lima moest kijken hoe en wat. Want het enige wat mij kon worden verteld, was dat ik al de laatste vlucht had naar Arequipa, dus ik tot de volgende dag zou moeten wachten.

Oké, ik moest het laten gaan. Na een paar adem oefeningen met Thomas, was het dan nu echt klaar om afscheid te nemen. Een paar keer slikken, wat lastig om de mensen waar je het meest van houd gedag te zeggen voor 5 maanden. Dag Menthe, mama en Thomas, wat fijn dat jullie er waren. Anders was ik waarschijnlijk gewoon op de trein terug naar Leiden gestapt. Maar nee, door jullue moest ik wel door. Nog een paar keer zwaaien en een verdwaalde handkus. Daar gaan we!

Daar ga ik, dacht ikbmet elke stap die ik zette in de aansluit buis. Wat ongelooflijk surrealistisch. Ik vlieg naar de andere kant van de wereld, ben ik helemaal gek geworden?
Oké ik zie mijn stoel al, gelukkig ik zit naast een jonge vrouw. Ergens was ik toch bang naast een iets te dikke opa te zitten die een hele andere opvatting heeft van persoonlijke hygiëne. Terwijl ik mij door de mensen heen baan naar mijn stoel, besef ik pijnlijk hoe blank ik ben. Overal om mij heen Spaans, een schitterende taal, maar die paar oefeningen op duolingo zijn lang niet genoeg dit te verstaan. Ik excuseer de vrouw naast mij en worstel mij in mijn stoel. Oké veilig. Wat doe ik hier? Spookt het door mijn hoofd. In welk universum dacht ik toch dat dit wel wat voor mij is. Ik hoor Thomas in mijn hoofd, haal een paar keer diep adem. Verdraaid het werk, jeetje wat een grote motor. Het voelt niet helemaal terecht dat dan die mugjes van EasyJet ook vliegtuigen worden genoemd. Want dit is echt een grote rakker.

We gaan al opstijgen, ooh we zijn al op hoogte, dág Nederland. Dat ging bizar snel, ik zag nog wel de hele kustlijn maar al snel was er alleen nog maar water onder mij.
De vlucht verder ging prima. KLM zorgt er wel voor dat je niet verhongerd, de eerste cashnoten werden al in je handen gedrukt op het moment dat het bekende bliebje van stoelriemen los te horen was.
Met was films en wat slapen en heel veel eten (ik kreeg zelfs een ijsje!) was het vliegen eigenlijk redelijk snel gegaan. Nog even een emotioneel moment toen ik de envelop opende van mijn moeder. Ik denk dat niemand zag dat de tranen over mijn wangen biggelden. Op dit soort momenten besef ik wel hoe veel mensen zoals familie en vrienden voor mij betekenen en hoeveel ik van ze houd.

Wat ga ik ze missen en het feit dat ik het straks in Lima zelf moet uitzoeken is ook niet geruststellend. Huiverig probeerde ik de gedachte straks op Lima te verdringen...
.

Geschreven door Nancy.op.reis