Ik werd opnieuw vroeg wakker van de koude. Dus nam ik mezelf voor vanavond om een extra deken te vragen. Na een verfrissend douche en ontbijt besloot ik eens een paar plekken in de stad te bezoeken.
Dus ik liep door de stad heen langs een paar van de bezienswaardigheden, eigenlijk wilde ik ook nog naar het reuzerat van Puebla maar ik kon de bus niet vinden. Bovendien had Juan mij uitgenodigd om bij zijn oma te gaan eten en ik wist niet hoe laat dus wilde niet te laat komen. Ik liep terug naar mijn hostel om daar wat spullen af te gooien en kocht onderweg op Calle Dulce , vertaald: de zoete straat, nog Pan de Santa Maria. Typisch koekjes van Puebla, als cadeautje voor zijn oma omdat ze mij had uitgenodigd.

Terwijl ik naar mijn hostel liep kwam ik weer langs ‘de straat’. Het is een straat waar elke winkel hard muziek draait. Maar werkelijk echt hard, dat je omkijkt en denk dat er een onwijs grote club moet zijn maar dan zie je dat het een winkel is die wasmachines verkoopt. Het is hier volgens mij ondenkbaar dat je een wasmachine zou kopen zonder dat er keiharde party party muziek wordt afgespeeld. Het is zo typisch Zuid Amerika. Bovendien doen mensen op deze straat ook allemaal gekke dingen. Zo kwam er een vrouw aan van middelbare leeftijd, zet een enorme boombox neer en gaat keihard muziek afspelen waar ze vervolgens in haar eentje op gaat dansen. En niet indrukwekkend dansen, althans indrukwekkend slecht. Verderop staan er weer twee mannen met een hoeveelheid ballonnen dat de film UP er gewoon bij in de schaduw valt.
Toen ik overigens een uurtje later weer door de straat liep om Juan te ontmoeten stond de vrouw nog steeds te dansen maar nu met een handpop van een leeuw als toevoeging waarmee ze brulde naar voorbijgangers. Helemaal gek.

Om twee uur ontmoette we elkaar weer op Plaza de Armas en liepen naar de bushalte toe. Het is grappig hoe snel je vriendschap me sommige mensen kunt sluiten. Met sommige mensen kost het gewoon absoluut geen mensen om met ze om te gaan, grappig eigenlijk. Ik ken hem nu pas anderhalve dag, we komen allebei uit een compleet andere cultuur en land en toch kan er gemakkelijk vriendschap ontstaan.

We stapten uit en liepen naar het huis van zijn oma. Toen ik binnen kwam zat het oude vrouwtje al helemaal klaar. Ze stond op mij gedag te zeggen maar dat maakte niet veel uit voor het bukken als ik eerlijk ben. Ze is echt super mini. Ik stelde mij voor en ik moest van haar gaan zitten. Met hulp van Juan kon ik een beetje met haar praten, maar ze was lastig te verstaan voor mij. Dat Mexicaanse accent is toch wel anders en dan ook nog een oud vrouwtje. Dat zijn wel heel veel lastige obstakels voor mij. Maar ze was super lief want ze zei, dat dit vanaf nu mijn huis was in Puebla. Als ik nog eens terug kwam mocht ik daar blijven slapen.
Daarna kwamen zijn tante, moeder en tante ook gedag zeggen. Blijkbaar was het lunchen met de hele familie. Inderdaad want toen we de soep ophadden, kwamen zijn broertje, neefje en oom ook nog binnen. De oom was pediatrie arts, dus ik hield zo goed als het ging een gesprek met hem in het Spaans over het educatie systeem van Geneeskunde in Nederland en Mexico. Maar dat was wel een behoorlijk lastig onderwerp in het Spaans. Maar we kwamen eruit.

Daarna kwamen er vragen over mijn reis, iedereen was enorm onder de indruk dat ik alleen door Mexico ging reizen. Ik legde aan hen uit wat ik wilde doen, maar dat ik niet zoveel informatie had over de bussen etc. En vijf minuten later was ongeveer de halve familie voor mij aan het zoeken. Wat erin resulteerde dat de beste weg voor mij werd uitgezocht, wat inhield dat ik morgenavond de nachtbus nam naar Morelia. Rond een uurtje of half acht zeiden we de familie gedag en gingen we naar mijn hostel, omdat ik mijn jas moest ophalen. De temperatuur was echt met een belachelijke hoeveelheid gedaald.
Bij mijn hostel aten we een stuk taart als toetje en daarna liet hij mij het nachtleven zien van Puebla. Een geslaagde avond en om half drie zette hij mij weer netjes af voor mijn hostel. We zeiden gedag, wel gek dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zie. Hoewel zeg nooit, nooit.

Geschreven door Nancy.op.reis