Natuurlijk sliep ik niet fantastisch die nacht. Verschillende keren werd ik wakker en ik lag maar te woelen. Niet te geloven dat ik nog zenuwachtiger was dan voordat ik wegging. Misschien heb ik dat we gebagatelliseerd, maar volgens sliep ik die nacht wel gewoon. Het werd uiteindelijk ochtend en ik stond op om te douchen. Vivianne had precies hetzelfde gevoel, ook zij had beroerd geslapen.

Nadat we allebei klaar waren, gingen we op pad voor de laatste keer ontbijt. We leiden elkaar op die manier een beetje af. Eigenlijk hadden we de grootste lol en moesten we om alles lachen. ‘Opa’ kwam ook weer het plein op. We hadden hem die dag ervoor ook gezien, hij kwam met een hele zak broodkruimels en voert die aan de duifjes. Echt zo een schattig mannetje, het liefst wilde ik hem inpakken in mijn rugzak om als nieuwe opa mee naar huis te nemen. Maar dat gaat natuurlijk niet, mijn backpack zit al vol met dat Mexicaanse kleed. Nadat ons ontbijtje op was liepen we terug naar het hostel. Vivianne vond mijn idee om een kaart aan zichzelf te schrijven een goed idee, dus zochten we een kaart voor elkaar uit. We schreven aan onze toekomstige zelf een kaart en daarna was het uit checken. Ik gooide mijn tas in de berging en liep met Vivianne mee om haar op de taxi te zetten. Daar ging ze dan, op naar huis. Daar was ik dan, mijn laatste uren in Mexico city, helemaal alleen. Oef, de zenuwen sloegen helemaal in. Er kwam een buikpijn aanval en het huilen stond mij nader dan het lachen. Na een telefoontje besloot ik rond te lopen door de stad, om mezelf af te leiden en de laatste indrukken op te doen. Dus ik liep naar het intense marktdeel van de stad. Zoveel mensen, zoveel spullen jeetje wat is Mexico stad toch een enorme stad. Hierna liep ik naar Paleis Bellas Artes en kocht een kaartje voor het museum. De grote muurschilderingen in het museum waren zeker mijn favoriet. Ik liep een tijdje rond en bewonderde de kunst, maar ik was te onrustig om alle Spaanstalige boordjes te ontcijferen.
Ik liep het museum uit en nam op het plein daarvoor plaats op een muurtje om te schrijven in mijn boekje. Nadat ik klaar was kwam er een jongen naar mij toe die vroeg of hij een foto van mijn voeten mocht maken. Ik trok mijn wenkbrauwen op, wat hij niet kon zien door mij zonnebril, maar ik vond het prima. Ik dacht dat het op mijn schoenen ging, of om mijn french pedicure. Daarna vroeg hij om ik dacht de binnenkant van mijn schoenen. Dus ik trok het uit en gaf hem de schoen. Nee dat was niet wat hij wilde, hij wilde de onderkant van mijn voeten fotograferen. Ach waarom niet, dus mijn voeten werden in verschillende posities gezet en gefotografeerd. Mijn eerste keer als voeten model. Daarna vroeg hij of ik een foto van hem wilde maken met mijn voeten, zo raar. Ik dacht dat het misschien een truc was om iemand anders mijn tas te laten stelen. Ja ja misschien paranoïde maar je weet het niet. Dus ik maakte foto’s van hem terwijl hij met een heel geliefd gezicht mijn voeten masseerden. Wat was dit in vredesnaam en ik moest mijn best doen om niet te lachen. Hij bedankte mij uitgebreid en zei dat ik hele mooie voeten had. Ik trok mijn schoenen aan en liep richting het hostel terwijl ik moest lachen en er niet over uit kon wat er zojuist gebeurd was. Dit was een teken, het is tijd om naar huis te gaan. Als Mexicanen je voeten gaan aanbidden, ja dat is het teken.

Ik liep terug naar het hostel en relaxte daar wat. De zenuwen waren behoorlijk gedaald. Niet veel later liep ik met mijn enorme backpack op mijn rug naar buiten en twee handbagage items. Ik hield een taxi aan, maar hij vroeg veel te veel geld. De volgende die ik vroeg had een normale prijs ( meer dan de helft) en ik stapte de auto in. De hele weg naar het vliegveld hebben we zitten babbelen en hij complimenteerde mij met mijn Spaans. Natuurlijk kreeg ik mijn goede dosis complimentjes terwijl ik de auto uitstapten en hij mijn tas aanreikte. Het ging gesmeerd, ik was zo ingecheckt en opgelaten liep ik naar mijn gate. Een glimlach lag over mijn gezicht. Ik ga naar huis.

De geweldig tijd die ik had, alles wat ik heb geleerd en meegemaakt. De bijzondere mensen die ik heb leren kennen, zal ik voor altijd in mijn hart bij mij dragen. Het was de reis van mijn korte leven. Ik heb zoveel geleerd en mijzelf op een unieke manier kunnen ontwikkelen. Nu is het tijd om al het nieuwe mee naar huis te nemen en het daar zo in te richten dat ik het helemaal naar mijn zin ga maken. En ik weet dat het niet voor altijd voorbij is, het is geen vraag of ik nog ga reizen. De vraag is meer waarheen en wanneer. Reizen opent je geest en laat je ziel ontwikkelen op een manier wat je thuis niet zal lukken. Soms moet je jezelf helemaal uit je vertrouwde omgeving halen, weg van alle relaties die je hebt met mensen. Dan komt de echte ‘ik’ tot zijn recht en kun je helemaal aan jezelf werken. Ik kijk uit naar de uitdaging mezelf te behouden hoe ik mij heb leren kennen en natuurlijk kan ik niet wachten al de lieve mensen uit mijn leven in Nederland weer in mijn armen te sluiten.
Tot snel!

https://youtu.be/XmjpYpkT1FQ
https://youtu.be/NO6F1Q2LdEo

https://youtu.be/RSe_mqyK-9s

Geschreven door Nancy.op.reis