Ik was nog heerlijk weggezonken in dromenland toen ik daar ruw uit vandaan werd gerukt door mijn alarm. Het was Machu Piccu tijd. Ik was echt nog niet wakker en had weinig zin om mijn bed uit te komen. Ik vroeg mezelf af waarom ik dit stuk van de toer niet gewoon had over geslagen, ik had het immers toch al eens gezien en mijn bedje was zo comfortabel.
Toch sleepte ik mezelf uit bed, kleedde mij aan en liepen naar beneden. Toen iedereen er ongeveer was, begonnen te lopen richting de voet van de berg waarop Machu Picchu gelegen is. Natuurlijk was het nog onwijs donker terwijl we aan het lopen waren. Tegen de tijd dat we de poortdoor waren begon de zon al verlegen de wereld te verlichten Helaas regende het wel waardoor we regenjassen droegen., maar het was hierdoor ook ontzettend warm met al die trappen op lopen. Waardoor je weer kletsnat van het zweet werd. Ik verloor pap en mam al snel met het naar boven lopen van de trappen aangezien dat toch het beste gaat op je eigen tempo.
Boven aangekomen was he nog steeds ontzettend mistig. De guide had gisteren gezegd dat de tour over Machu Picchu op zijn laatst om 06:20 zou beginnen. Dus hij had mam en pap geadviseerd om met de bus te gaan. Maar dit wilden ze niet, ze zouden liever de tour missen dan met de bus naar boven te gaan.
Om 06:20 waren ze er echter nog niet en terwijl de Guide begon te roepen dat we moesten gaan. Zei een groot deel van de groep dat ze op pap en mam wilden wachten. Ze waren zo erg onder de indruk dat ze dit alles deden zelfs die meer dan 1000t trappen omhoog lopen. Toen ze om half 7 zichtbaar waren en nog een paar treden moesten, werden ze met gejuich en applaus onthaald. Nu kon de Machu Picchu rondleiding beginnen.

Helaas was het enorm mistig en bleef de schitterende ruïne verborgen voor ons. We kregen een korte rondleiding, die niet te vergelijken was met de rondleiding die ik toen der tijd had gekregen, en waren daarna vrij om zelf rond te kijken. Ik stelde voor om koffie te gaan drinken en wat te gaan eten. Want na die enorme klim was ik wel een beetje hongerig geworden.
Machu Picchu is duidelijk niet gemaakt om zoveel bezoekers te ontvangen. Je moet namelijk eruit, om naar het toilet te kunnen en om na het restaurantje te gaan. De capaciteiten van het toilet zijn verre van toereikend en wanneer je na een kop koffie of toilet bezoek Machu Picchu weer in wilt, moet je opnieuw in de rij staan. Handig? Nee, absoluut niet. Onze trein zou echter pas om 21:30 vertrekken, dus we hadden genoeg tijd.

Toen we eindelijk weer de poortjes door waren, leidde ik pap en mam naar de Sungate en ging ik naar Machu Picchu mountain. Ik had deze berg alleen een klein beetje verkeerd ingeschat. Ik moest namelijk nog een keer 2000 treden omhoog. En ze waren een stuk minder netjes en precies dan treden naar Machu Picchu. Ik had verwacht de andere mensen van mijn groep tegen te komen op de weg naar boven, maar ze waren nergens te bekennen. Terwijl ik met moeite naar boven liep, vroeg ik mij af wat ook alweer de reden was dat ik zo nodig deze berg op wilde lopen. Dat antwoord werd meteen gegeven toen ik boven was. Een schitterend uitzicht werd aan mij tentoongesteld. Een prachtig uitzicht terwijl ik op adem moest komen van de klim. Er stond natuurlijk een bordje op he hoogste punt, ik was vanochtend blijkbaar 1000 meter naar boven geklommen. Ik genoot van het uitzicht en ik had geluk, want de zon brak door waardoor Machu Picchu vanachter de mist tevoorschijn kwam. Hierna was het tijd om weer naar beneden te gaan en pap en mam te ontmoeten op de afgesproken plek.

Ik had bedacht om bij het naar beneden gaan het wel fijn zo zijn om een muziekje in te hebben. Mijn conclusie: ik ben ongeveer naar beneden gerend met mijn muziek op. Goed door de knietjes zakken en je staat super stabiel. Geen één keer gevallen en ik een record tempo beneden. Wat ik dan weer wel een beetje had was dat mijn benen enorm aan het trillen waren. Misschien was ik toch iets te enthousiast naar beneden gerend. Toen ik bij pap en mam aankwamen die naar de Sungate waren gelopen, bleek dat zij ook heel erg moe waren. Ze wilden niet nog rondlopen door de ruïne. Dus we gingen aan de tocht naar beneden beginnen. Aangezien zij moe waren en mijn benen als ik stilstond niet onderdeden aan een degelijke vibrator, was het een vrij heftige afdaling. De weg naar boven leek korter! Maar we kwamen beneden aan, mijn bloedsuiker was ondertussen zo laag dat ik echt iets MOEST eten, binnen nu en heel snel. Met lege batterijen liepen we nog 25 minuten naar Aquas Calientes. Natuurlijk begon het ook nog even te regen in de laatste tien minuten. Iets wat je nu juist net eventjes niet kan hebben als helemaal op bent.
We gingen weer naar hetzelfde tentje als gisteren, we werden al herkend. Pap had dar broodjes gezien met patatjes wat hem wel een goed idee leek. Het was een club sandwich rechtstreeks uit de hemel vandaan. Zwijgend met uitzonderingen van geluidjes van verrukking aten we het op. Ongelooflijk hoe geweldig voedsel kan zijn

Hierna gingen we voorzicht rondlopen door Aquas Calientes, een beetje rond snuffelen tussen alle prullaria van de toeristenmarkt. Ik kocht nog wel even een T-shirt, al was dat vooral noodgedwongen. Ik had geen schonen kleding meer en ik rook niet echt plezant. Dus nu heb ik een schitterend Alpacaidas shirt, wie wil dat nou niet?

We zaten de tijd een beetje uit toen we opeens weer een heel deel van de groep tegen kwamen. Ik vroeg hen of ze nog de berg op waren gegaan, aangezien ik ze niet had gezien. Maar niemand was gegaan, iedereen was maar naar de sungate gegaan. Dus ik was de enige bikkel in mijn groep die wel had doorgezet. Ach verschil moet er zijn.

We sloten os aan bij de groep die wat ging eten, aangezien de broodjes nog zwaar op onze maag lagen, hielde wij het bij een drankje. Voor we naar de trein liepen, haalden we onze spullen op. Helaas hadden we de trein van 21:30 waardoor pap en mam het uitzicht van de trein niet konden zien. Maar na anderhalf uur met de trein moesten nog een keer dezelfde tijd met de bus naar Cusco. Zonder trein echter hadden we eerst 9 kilometer moeten lopen ( er is geen weg) en dan acht uur in de bus moeten zitten.
Na een hobbelige en lange weg kwamen we aan in Cusco. We liepen als zombies naar ons hostel, pap en mam waren helemaal aan het einde van hun kunnen. Het was maar goed dat ze de volgende dag naar huis zouden gaan!

Geschreven door Nancy.op.reis