Vandaag is het precies een maand geleden dat ik vertrok naar Peru. En dit is voor het eerst sinds ik hier ben dat ik ook werkelijk alleen ben. Iedereen van de groep ging dit weekend naar Colca Canyon en dus bleef ik moederziel alleen achter. Eigenlijk was dat lang niet zo slecht want ik moest echt een begin gaan maken aan een planning van mijn reis.
Maar eerst moest ik die ochtend belangrijke zaken regelen: uitslapen! En het lukte mij wel tot acht uur, toen kon ik echt niet meer slapen. Dus dat is zeker twee uur later dan ik normaal wakker wordt, dus een echte win.

Vervolgens startte ik mijn zaterdagochtend met pannenkoekjes en aardbeien en begon met het plannen van mijn trip. Rond een uurtje op elf besloot ik op avontuur te gaan: helemaal alleen op pad naar down town Arequipa. Er waren namelijk nog wat plaatsen in de stad waar ik nog niet aan was toegekomen. Na de wandeling naar de stad bezocht ik eerst Iglesia de la Compañia, een kathedraal pal naast Plaza de Armas. Een kleine kathedraal in vergelijking met de grote aan Plaza de Armas. De kathedraal zou niet misstaan in een willekeurig Spaanse stad en het altaar is een exacte kopie van de kathedraal in Seville, te Spanje.

Het is zo bizar om te zien dat de Europese invloeden tot hier reiken. Natuurlijk heb ik, net als elk kind, geleerd over het tijdperk van kolonisatie. Maar het is een stuk meer bizar als je hier bent, zo enorm ver weg van thuis. Dat wij deze stukken hebben veroverd, zonder het bezit van vliegtuigen. De wereld lijkt zo klein op een kaart, maar dat is ze niet. Ze is enorm en Europa is zo klein in vergelijking met de rest van de continenten, maar de invloed die we hadden des te groter. Vreemd toch eigenlijk!

Na deze religieuze uitspatting wilde ik mijn bloedsuiker weer een beetje op peil krijgen dus ik trakteerde mezelf op koffie met taart. Al vier weken zag ik de meest schitterende taarten in de etalages staan en afgezien van mijn verrukkelijke verjaardagstaart had ik nog geen stukje op. Dus vandaag, besloot ik, was de dag dat ik niet enkel verlekkerd naar de mooie taartjes zou kijken maar er ook werkelijk eentje zou eten. Plus eindelijk eens een goede Peruaanse koffie en niet die rare oploskoffie die je bijna overal krijgt.
Ik bedoel kom op dat veracht je toch niet? Ze verbouwen hier notabene die koffiebonen. Maar dan krijg je alsnog het oploskoffie van Nestle. Hoewel oplos “koffie” ik noem het liever oplos cafeïne met een vleugje van bruin slootwater. Maar vandaag mocht ik wel een beetje lief zijn voor mijzelf, dus begon mijn solo avontuur met goede koffie en een heerlijke taart.
Vervolgens wilde ik de grote Kathedraal van Plaza de Armas bezoeken. Helaas ging dat feest niet door. Om een, tot nu toe nog onbekende reden, was de kerk afgezet met een houten schutting. Dus ik kon het plafond zien en de zijpaden maar niet echt de hele kerk. Dat doet dan toch een beetje afbreuk aan de belevenis. Ik dacht het geluid van een stofzuiger te horen, ja dat soort dingen moeten natuurlijk ook gebeuren. Kortom ik moet nog een keertje terug komen om het in haar niet afgezette en gestofzuigde glorie te bewonderen.

Na deze kleine tegenslag ging ik op weg naar Inglesia San Juan Bautista aan Plaza de Yanahuara. Een klein plein dat minder bekend is bij de toeristen. Althans dat zegt de Lonely Planet, een guide boek voor toeristen. De ironie.

De wandeling ernaar toe van dertig minuten was onwijs gaaf. Met mijn persoonlijke favoriet : Puerta Grau: oftewel de grijze brug. De brug biedt een schitterend uitkijkpunt over de stad en over de rivier Chili die dwars door de stad heen kolkt. Achter de stad is natuurlijk de eeuwige wachter van de stad te zien: El Misti en de fel blauwe lucht wordt enkel onderbroken door een paar condors die erin rondzweven. Daarna vervolgde ik mijn weg en kwam door de meest schattige smalle straatjes, amper breed genoeg voor één auto. Aan de muren van de huizen hingen mandjes met daarin rode geraniums. Ik werd helemaal verliefd op deze straatjes met huisjes geverfd in zachte kleuren, de bloemetjes en de ongelijke steentjes die de straat vormden.

Ik kwam aan bij Plaza de Yanahuara en het uitzicht was opnieuw geweldig. Het plein was overspoeld door de Peruaanse bevolking. De oorzaak: waarschijnlijk de kersverse bruidsparen. Voor een tijdje zat ik gewoon op een bankje van de schitterde Plaza en keek ernaar. Genoot van het zien van de dolgelukkige verliefde mensen, de vrolijke meisjes gekleed in mooie jurkjes en de jonge jongetjes in pak. Het was een stukje Peru met haar cultuur dat je niet echt kan vastleggen maar wel kan aanschouwen. Nadat de rust was teruggekeerd op het plein besloot ik een poging te wagen om de kerk in te gaan. Ze waren echter nog bezig met het opruimen van de spullen van de bruiloft. Ik kon nog wel een blik naar binnen sturen. De kerk was een kerk zoals ze eigenlijk allemaal zijn. De buitenkant en het plein waren naar mijn mening een stuk interessanter.
Ik vervolgde mijn weg weer terug naar Plaza de Armas, ik overwoog nog eventjes of ik nog wat andere plekken zou bezoeken. Alleen dit durfde ik toch niet aan, aangezien ik niet bekend ben met welke stukken van Arequipa veilig zijn en welke stukken je beter niet alleen kan betreden.

In het centrum bestelde ik mijn eerste empanada met een aardbeien sap. De laatste had ik een soort van per ongeluk besteld. Ik wist niet wat de man zei dus ik zei maar gewoon “Si”.
In het zaakje kwamen nog drie Duitse meisjes binnen, ze zagen mijn Lonely planet en vroegen mij wat dingetjes over Arequipa. Ik kon ze goed helpen en het bleek dat zij ook vrijwilligerswerk deden maar dan in Lima. Grappig hoe reizen mensen verbindt en hen toegankelijker maakt.

De rest van de middag besteedde ik aan mijn reis plannen en mijn blog schrijven. Ik had nog een kleine pizza met een wijntje als avondeten. Het is wel gek om alleen ergens te gaan eten, niet vervelend maar we wennen! Rond half acht ging ik weer met de bus naar huis. Het was al donker en ik voelde mij hierdoor toch wel een stuk bewuster van het alleen zijn. Maar zonder enig probleem kwam ik weer thuis aan.
Nu was ik helemaal gesloopt en besloot dat ik behoefte had aan een romantische film en dacht met een beetje heimwee aan Thomas. Maar de romantische films was het beste wat ik kon doen.

Geschreven door Nancy.op.reis