Nauwelijks hersteld van Misti werd ik door mijn wekker wakker gemaakt. Vandaag zou ik gaan beginnen op de Pediatrie, oftewel Kindergeneeskunde. Mijn eerste week zou ik doorbrengen op de Chirurgie Pediatrie. Ik was wel een beetje zenuwachtig. Ik had nu namelijk niet meer Jorge die zich over mij ontfermde. Dus ik moest opnieuw vrienden gaan maken en hopelijk kon ik opnieuw iemand vinden die zich verantwoordelijk voelde voor mij. Ik wist dat ik met Jorge heel veel geluk had gehad, dus ik ging er maar vanuit dat het nooit nog een keer zo kon zijn.

David had vandaag zijn eerste dag op Pediatrie Algemeen, dus wij werden samen door Sonia opgewacht bij het ziekenhuis. Ze gaf een korte rondleiding naar alle onderdelen van Pediatrie en stelde mij daarna voor aan het hoofd van de afdeling. Een vriendelijke oude man die een paar woorden Engels sprak, ontving mij hartelijk. Hij legde uit dat er straks een hoorcollege was en hij daarna zijn rondes zou doen.
Er waren ongelooflijk veel co- assistenten en Peruaanse geneeskunde studenten op de afdeling. Waardoor David en ik niet het hoorcollege konden bijwonen omdat het gewoonweg te druk was. Dus we moesten helaas een uurtje wachtens. Niet echt een geweldig begin, maar ik had wel het idee dat het afdelingshoofd zich enigszins om mij zou bekommeren dus dat was positief. De hele opzet was wel totaal anders dan Emergencia dus ik was benieuwd wat het mij te bieden had.

De rondes begonnen maar waren helaas ook alweer snel afgelopen, we hadden maar twee patiënten. Één patiënt post-operatief van een appendicitis, dus niet echt iets spannends. En een meisje van een jaartje of dertien jaar, die bij mij die week ervoor op Emergncia was binnengekomen. Ze had toen een wond bij de knie gehad en het weefsel eromheen was flink rood en gezwollen. De infectie was helemaal omhoog gekropen zelfs haar hele buik was rood! Nu een week later was ze herstellende. De huid rondom haar knie had een grote blaar gevormd gevuld met pus en nu was de blaar opengebarsten en was ze langzaam aan het genezen. Een vergevorderde infectie die je niet zo snel in Nederland ziet, aangezien de Nederlandse bevolking meer voorgelicht is over zulke gevaren.

Het hoofd van de afdeling introduceerde mij vervolgens aan een co- assistent en zei dat ik het beste bij hem kon blijven. Hij sprak een klein beetje Engels en nam mij mee op sleeptouw. We gingen naar de spreekkamer en hij legde alles aan mij uit samen met twee andere co- assistenten. Hierdoor had ik een leuke en leerzame ochtend. Ze waren heel vriendelijk en wilde mij alles graag zo goed mogelijk uitleggen. Het blijft komisch dat ze de CT- beelden afgedrukt krijgen en gewoon tegen het licht in houden. ( Ik weet dat ze het in films doen, maar in Nederland wordt dat echt niet meer gedaan, wij gebruiken hiervoor gewoon de computer).

De patiënten omgang was wel een enorm contract met Emergencia. Het was interessant om de chirurg pediatrie te observeren in haar spreekkamer. Ze legde alles rustig uit aan de ouders en tekende het soms om het duidelijk te maken aan hen. En stiekem was he voor mij hierdoor ook veel duidelijker. Het was zo anders dan wat ik eerder gezien had, dit kwam veel meer in de buurt van hoe in Nederland de Geneeskunde wordt uitgeoefend.
In deze ochtend heb ik geleerd dat het in Peru vaker voorkomt dat de testikels niet indalen bij jongetjes. Grappig hoe verschillend dat kan zijn tussen landen.
Om elf uur was eigenlijk alles al voorbij op Pediatrie en aangezien ik nog steeds gesloopt was van Misti, vond ik het wel weer goed genoeg voor die dag. Maar ik was er zeker niet ontevreden over, ik had drie nieuwe vrienden gemaakt die mij konden helpen.

Die middag ging ik samen met David, Edam en Bonnie naar de stad toe die middag. We gingen allemaal wat voor onszelf doen en zouden elkaar daarna ontmoeten in Chaqchao. Ik had namelijk een paar dingetjes te doen en daar had ik nu heerlijk de tijd voor. Dus we hebben een heerlijk tranquilo middagje gehad. Aan het einde van de middag overtuigde David mij ervan om een Chocolade biertje te proberen. Het was heerlijk. Maar ik was ook meteen een ietsie pietsie aangeschoten. Gelukkig was ik niet de enige en trokken we bij het eten een fles rode wijn open. Vervolgens hadden we besloten met de hele groep dat we toch echt eens zelf Pisco Sour moesten maken.

Maar eerst maar eens afwassen met zijn alle, waarop ik HET afwasnummer van mijn huis opzette: “Car wash”. Ook hier was het een hit, Julia ging helemaal los. Die kleine dame weet haar heupen wel te bewegen hoor. Een hilarisch gezicht als ze met Edam en Simon ( beide ongeveer twee keer haar lengte) ging dansen en ze hen een rondje liet draaien. Kortom een mini feestje in de keuken.
Het enige dat nu nog ontbrak was de Pisco Sour, dus niet veel later waren we de wonderformule van Pisco Sour aan het ontrafelen. Het recept hadden we van (ahum lekker Hollands) Albert Hein. Geen continent te ver voor de deze supermarkt. Maar eerlijk is eerlijk, het was niet slecht maar het was niet zo goed als in de professionele Pisco Sour. Maar we hadden het geprobeerd en vervolgens volgde er een soort van karaoke sessie. Gemixt van De Kleine Zeemeermin tot Boheim Rapsody. Sommige dingen zijn nu eenmaal populair over de hele wereld.

We sloten nog eventjes af met een kleine danssessie en David die zijn circusstunt moest demonstreren met mij. Nee, natuurlijk ging dat niet goed. Ik viel, schopte een biertje naar achteren. Maar het glas bleef heel en rechtop, echt een prestatie. Iemand anders, totaal niet gerelateerd aan dit incident, liet zijn glas vallen dat in scherven brak. En dat lieve mensen is het incident dat je verteld, je moet naar bed gaan. Bovendien moesten we morgen ook allemaal weer vroeg in het ziekenhuis zijn.

Geschreven door Nancy.op.reis