Om kwart voor vier ging onze wekker alweer. Iedereen had enorm goed geslapen ondanks onze accommodatie. Het was nog steeds hartstikke donker en koud. We kregen eerst een paar snacks voor we zouden beginnen aan onze hike weer helemaal naar boven toe. Van 2200 meter, het dal van de canon naar de top 3287 meter waar we ontbijt zouden krijgen. Dus na de zachte en niet zo lekkere havermoutreep en een banaan gingen we weer op pad. De volle maan gaf wel enigszins licht maar de hoofd lampjes waren zeker nodig om niet te struikelen over de losse stenen of om in riviertje te stappen.
We kwamen aan bij een wiebelende brug vanwaar onze hike naar boven ging beginnen. Op de brug zagen we nog een stinkdier, helaas was ik niet snel genoeg om een foto te nemen. Het arme diertje schrok zich een ongeluk en sprintte de brug af. En eerlijk toegegeven was ik ook nog niet helemaal scherp, het was immers nog voor 5 uur in de ochtend.

Eerst was ik het niet helemaal eens met het om 4 uur verzamelen, maar achteraf ben ik er heel dankbaar voor. De weg ging namelijk enorm stijl omhoog en ondanks dat de zon nog niet op was, had iedereen het ongelooflijk warm. Het was echt geweldig om in de ochtend naar boven te hiken. En ik moet dit zeggen, een Sunrise aan het strand is mooi, maar in een cañon is het onbeschrijfelijk magisch. Wat een energie dat geeft als je op een derde van een berg staat, omringt door deze enorme reuzen en de zon er in al haar schoonheid bovenuit komt reizen. Gewelig!

De rest van de weg naar boven was adembenemend, met uitzichten waar je stil moest blijven staan. Ik voelde het leven in mij stromen, de natuurlijk is iets wonderlijke en iets mysterieus met een schoonheid die ongekend is.
Uiteindelijk kwamen we na 3,5 uur aan de top aan en de kick die je dan krijgt is ongelooflijk. Daar is niks mee te vergelijken. Ik ging op het randje zitten en keek naar de enorme diepte waaruit ik zojuist was omhoog geklommen. Ongelooflijk. De voldoening die dan over je heen komt is grandioos en de vermoeidheid in de benen maakt je enkel maar meer bewust van de prestatie die je zojuist hebt geleverd.

We kwamen bij het ontbijt aan, het maakte niet uit dat het brood oud was en de fruitsap warm. We hadden het gehaald en konden eindelijk ontbijten. Stiekem was iedereen ook erg opgelucht dat we nu de rest van de dag in een busje werden rondgereden.

Het busje bracht ons eerst naar een klein Inca dorpje waar wat Inca's waren met de welbekende baby alpaca's vooral bekend van de heerlijke de truien die van hun wol worden gemaakt. Daarna reden we verder naar een uitzicht over de terrassen.
De volgende stop waren de hotsprings, hier hadden we allemaal naar uitgekeken. Het idee om onze armen voetjes en benen in het warme water van de hotsprings te dompelen was hemels. Helaas viel het heel erg tegen, de hotspring was namelijk gewoon in de vorm van een overdekt zwembad. Niet echt wat wij gehoopt hadden dus, gelukkig maakte de lunch alles beter. Het was een enorm uitgebreid buffet dus we konden onszelf hiermee een beetje troosten.

Op weg naar de krater van vulkaan Walkawalka kwamen we een busje tegen dat verongelukt was. Het was van de tour die we eerst bijna hadden geboekt. Wij als geneeskunde studenten wilde stoppen om te helpen want het zag er niet goed uit. De chauffeur wilde daar echter niks van weten en we reden door. Later hoorde we dat er twee mensen waren overleden. Dat geeft toch een nare smaak aan zo een dag en ik zat ook iets minder relaxt in ons eigen busje.
Het was extreem koud op WalkaWalka maar we waren ook op een hoogte van iets meer dan 4000 meter. Vervolgens reden we via het nationale park terug naar Arequipa. Een schitterend landschap met bergen op de achtergrond, kleine moerasjes en weiden waar lama's, alpaca's en Vicuñas.

Uitgeput maar voldaan kwamen we weer thuis aan in de avond. Met de volgende dag alweer een nieuw avontuur: Het ziekenhuis

Geschreven door Nancy.op.reis