Op aanraden van Canadees, besloten Belinda en ik naar San Jose te gaan. Een dorpje in de bergen, als tussenstop naar de kust toe. Callie was daar ook dus konden we mooi met zijn drieën wat tijd door brengen. Aangezien de bus ons pas om half twaalf zou ophalen. Besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om naar de kapper te gaan, want mijn haar viel niet helemaal fijn en het is hier toch goedkoop. Het was nog wel eventjes lastig met het uitleggen wat ik precies wilde met mijn haar, maar we kwamen eruit. Althans ze knipte mijn haar, het was niet helemaal wat ik voor ogen had, maar het groeit wel weer aan.

Om half twaalf werden we opgehaald met een mini van en begonnen we een wilde rit door de bergen. De weg ging kronkelend naar boven en beneden met kliffen die stijl naar beneden liepen. Halverwege stapte er een man in die met ons begon te praten. Hij in het gebroken Engels tegen mij en ik het Spaans tegen hem. Hij was erg geïnteresseerd in onze reis en gaf ons tips voor andere plekken die we zouden moeten bezoeken. Bij de stop ging hij eruit en sterkten wij even onze benen. Onder andere om ook van de motion sickness af te komen. In de boom waar de bus naast was geparkeerd, groeide een vreemde vrucht. Het leek op een sinaasappel te grote van een meloen. Belinda en ik probeerde allebei in de boom de klimmen om er een te plukken. Uiteindelijk slaagde zei erin, ik was te angstig door mijn hoogtevrees. Er kwam echter een vrouw boos naar ons toe, ik denk dat ze ons vroeg ervoor te betalen. Dat was niet helemaal onze bedoeling dus liep Belinde met het gemuteerde onbekende fruit naar de vrouw toe om het terug te geven. Dat wilde ze echter niet, dus namen we het vreemde fruitstuk maar gewoon mee.
Er volgde nog 45 minuten van een heftige busrit, maar toen kwamen we aan in San Jose. Nog wel leuk om te weten is dat Belinda niet met een backpack reist maar met twee koffers. Nu wil het zo zijn dat wij graag bij Cumbre Cabañas verblijven, en laat die plek nu net helemaal bovenin het dorpje liggen. Dus daar gingen we, ik met het gemak van mijn backpack en zij met hij twee koffers. Gelukkig wel met wieltjes. De zon scheen vrolijk op ons neer en de zweet druppeltjes verzamelde zich al snel op mijn voorhoofd. Halverwege kwamen we andere reizigers tegen, die ons naar hen hostel wezen. We besloten het erop te wagen, voornaamste reden omdat het best wel zwaar was om naar boven te lopen. Ik liep vooruit naar het hostel en vroeg of ze twee bedden vrij hadden. Dat was het geval en ik vroeg de man om Belinda te helpen met haar grote koffer. Helemaal aangezien de trap naar boven, om in het hostel te komen, behoorlijk sketchie was. Dat vermoeden werd bevestigd toen de man die de koffer naar boven tilde de armleuning vastpakte en deze er per ongeluk vanaf rukte. Hij viel gelukkig niet en ook haar koffers bleven ongedeerd.

Een lief oud vrouwtje bracht ons naar de ‘dormatorio’, een hok dat vooral oud was en erg primitief. Op het eerste gezicht dacht ik nog, ik heb erger gehad. Toen ik echter over een niet erg technische in elkaar gezet trappetje naar het toilet liep. Bedacht ik mij, het was alles behalve schoon, er was niet eens water voor het toilet door te spoelen. Ik stelde voor om zonder bagage verder te zoeken naar Cabañas Cumbre. Dus daar gingen we, weer verder de berg op. Na een paar mensen te hebben gevraagd, vonden we het eindelijk. Een soort hippie dorp bovenop de berg met een schitterend uitzicht. We reserveerde een cabaña en liepen terug naar het hostel om onze spullen te halen. Ik verontschuldigde mij tegenover het vrouwtje en helaas hielpen de mannen deze keer niet mee met de koffer. Gelukkig was er sprake van een goede dosis Girl power. Het moeite en energie die het Belinda koste om met haar koffers naar boven te lopen was hilarisch. Het paste gewoon zo niet in het plaatje. Een onverharde weg met smerige kleine huisjes en dan dit meisje met twee koffers. We hebben er in ieder geval hard om gelachen en onderweg kwamen we een paar gentleman tegen die ons graag wilden helpen.

Tevreden lieten we onze spullen neerzakken in de Cabaña. Nu was de volgende taak Callie zoeken, wat inhield dat we helemaal naar beneden moesten lopen, waar een restaurantje met WiFi was. Onderweg kwamen we haar echter al tegen. Met zijn drieën liepen we naar beneden om een warme chocolademelk te drinken met Pan Dulce. Daarna liepen we weer naar boven toe, en wisselde kamers zodat we met zijn drieën in een kamer konden slapen. We aten wat in het restaurantje van Cumbre en genoten van het door maanlicht verlichtte landschap vanuit de hangmatten, natuurlijk pratend over het leven onder het genot van een hele goede snack: avocado met zoute crackers. Rond half twaalf kropen we met zijn drietjes in één bed en vielen in slaap, Het was een stuk warmer met zijn drieën. Het voelde als een old school slaapfeestje.

Geschreven door Nancy.op.reis