Opnieuw werd ik vroeg gewekt door mijn wekker. Natuurlijk was ik een beetje gespannen voor de trek dus ik had niet de allerbeste nachtrust gehad. Maar gelukkig voelde ik mij aanzienlijk beter dan gisteren. Ik pakte al mijn spullen, nu als eerste natuurlijk mijn eten! Samen met Alex wachtte ik tot de auto ons kwam ophalen. In de auto zaten vijf andere mensen en geen van hen was van gisteren. Alles in de auto kwam uit Europa, sterker nog drie andere Nederlanders, naast Alex een Duitse vrouw en nog een Frans meisje. Ondanks het vroege uur raakte ik al snel in gesprek met het Franse meisje. Het was wel vreemd om mensen in de auto Nederlands te horen praten, dat was zo lang geleden!

Na twee uurtjes rijden , stopten we voor ontbijt. Deze keer was ik echter wel voorzien, dus kon ik het laten bij een Mate de Coca. De groep begon voorzichtig wat met elkaar te praten. Het is toch altijd eventjes wennen, want met deze mensen ga je vier hele intensieve dagen tegemoet. Deze mensen gaan je meemaken op momenten waarop je vrienden je niet eens kennen!

De guide en chauffeur kochten wat voedselproducten en toen reden we weer verder. De auto werd geparkeerd, de ezels werden opgezadeld en wij maakten ons ook klaar. Het was behoorlijk warm, dus mijn eerste stap was een korte broek aantrekken, zonnebrand smeren en alles in mijn dag rugzak proppen. In de bergen weet je namelijk nooit wat voor weer je kan krijgen dus je moet je op alles voorbereiden. De guide adviseerde ons om drie liter water mee te nemen. Ik werd hier een beetje geïrriteerd door, mij was verteld dat twee liter genoeg was. Hij gaf echter aan dat hij water zuiveringstabletten had en we die van hem konden kopen. Wat natuurlijk een goede oplossing is, maar als ik dat had geweten had ik mijn life straw meegenomen, dat ding had ik immers niet voor niks gekocht. Afijn aan de andere kant meestal dronk ik toch niet meer dan twee liter.

We begonnen te wandelen en toen we het nationale park betraden, namen we natuurlijk eerst een groepsfoto. De guide legde ons toen twee opties voor. We konden op basecamp 1 slapen maar we konden ook iets verder lopen. Als we dat zouden doen, was er op dag twee de mogelijkheid om een mooi meer te bezoeken. Natuurlijk ging mijn voorkeur uit naar het tweede kamp. Gelukkig dacht de rest van groep er hetzelfde over! Daarna begonnen we meteen met omhoog lopen. Echter niet te stijl want ik volop aan het praten met een Nederlandse jongen Maarten. Zolang je genoeg adem hebt in de bergen om te praten is het te overzien hoe zwaar het is. Aangezien hij twee meter is en ik redelijk goed geacclimatiseerd, verwijderde we onszelf al snel van de groep. Een mooi hondje volgde Maarten en mij trouw, dus al snel doopte we hem tot het achtste lid van de groep. De guide had gezegd dat iedereen op zijn eigen tempo moest lopen. We zouden basecamp wel herkennen.

Onderweg kwamen we veel ezels en koeien tegen. Op een gegeven moment zagen we een kalfje dat alleen was. In zijn kin hing een groot stuk cactus met gemene stekels. Zonder succes probeerde we bij he kalf te komen om hem te helpen, maar het was ongelooflijk bang van ons. Dus we liepen een beetje kansloos achter het kalf aan, uiteindelijk verloor het de cactus aangezien het zo wild bewoog. Er zat nog wel een heftige stekel in zijn kin, maar goed we kregen hem niet te pakken.
Op een gegeven moment waren we op een vrij openplek met goed uitzicht maar Maarten en ik zagen nergens de andere van de groep. We waren wel een andere groep gepasseerd, dus we werden een beetje ongerust dat we misschien toch verkeerd waren gelopen. Iets wat eigenlijk helemaal niet kan, want er was de vallei of je moest een rechtop een steile bergwand oplopen, die de vallei bewaakten.

Dus we zochten een mooi stukje schaduw uit waar we wachtten op de rest terwijl we uitkeken op het schilderachtige landschap. Het duurde een hele tijd voor ze kwamen en de guide gaf mij de naam Speedy Consaliz. We liepen met zijn alle verder en passeerde een groot aantal koeien karkassen. Bij elk skelet probeerde we de doodsoorzaak te vinden. Ik vroeg de guide of er poema’s waren en helaas was het antwoord hierop ja. Helaas keerde mijn irreële angst voor een poema aanval als ik ’s nachts naar het toilet ging, daarmee terug.

Rond vijf uur kwamen we bij een schitterend meer aan, waar de kok, chauffeur en ezelman (allemaal één en dezelfde persoon) al druk bezig was met de tenten opzetten. De guide zei dat Maarten en ik een tent moesten delen omdat we allebei lang waren. Het is zo raar dat mensen mij lang vinden, ik ben maar 169! Maar op een vreemde manier toon ik langer? Afijn ik hielp de guide met de tent opzetten en toen verklapte hij het geheim waarom hij mij en Maarten indeelde in dezelfde tent. Ik zou het minder koud hebben als ik mijn tent zou delen met een man. Ik had nu tenminste iemand die mij tegen de poema’s kon beschermen!

De ondergaande zon had een magisch effect op het meer en nog een groter effect op de temperatuur. Het werd ongelooflijk koud! Gelukkig was er thee voor ons gemaakt en daaraan aansluitend kwam ons avondeten. Tijdens het avondeten bleek dat onze Guide, genaamd Abel. Een drukke gezellige man is met echt een hart voor zijn vak. Hij deed er alles aan om een mooi groepsgevoel te creëren. Na he eten was de nacht al volledig op ons neergedaald en versierde de duizenden sterren de hemel. We maakten een kampvuur met zijn alle, een enorm voordeel dat alles hier zo droog is! Terwijl we in een rondje om het warme knetterend vuurtje zaten vertelde Abel verhalen voor geesten en energieën. Zo deed hij voor welke geluiden we in de nacht allemaal konden horen. Omdat we dichtbij evenaar zaten zou er veel energie zijn in dit berggebied. De energieën zijn het sterkste tussen elf uur en drie ’s nachts. Het was dan ook om die reden dat de Inca’s en pre- Inca’s in dit tijdsbestek hun offers deden. In dit tijdsraam zijn de spirtis het dichtste bij. Deze plek zou ook ideaal zijn om in contact te komen met je lichaam, geest en chakra. Natuurlijk kwamen nu de echte spookverhalen!

Als vrouwen in ditzelfde tijdsbestek naar het water gaan, zouden we kunnen zien dat het water proberen naar ons toe te komen. In het water zouden we het goud zien en een jongen die ons aanbid als een godin en vraagt of je naar hem toe komt. Wanneer je dat echter doet zou je verdwijnen en nooit meer terug komen.
Naar mannen zal het water niet toekomen, maar zij zullen iemand horen huilen. Een vrouwfiguur dat ze missen, moeder, ex of kind. Wanneer ze echter het water ingaan om hun geliefde te troosten zullen ook zij verdwijnen en nooit meer terugkomen.
Ondertussen waren er twee meisjes bij ons aangesloten die de trek alleen deden. Abel vroeg ons allemaal een liedje te zingen in onze eigen taal. De Nederlanders hadden voordeel we waren zijn vijven! Uiteindelijk bleek Abel een enorm goede stem te hebben. Iemand had ook een fluit mee, dus ook die werd bespeeld. Daarna werden natuurlijk Disney liedjes gezongen. Vervolgen was het bedtijd het was immers al na achten en de volgende dag moesten we opstaan om vijf uur. Dus ik kroop met mijn thermo ondergoed, een extra broek en twee truien in mijn slaapzak.

Geschreven door Nancy.op.reis