Na eindelijk niet op te hoeven staan voor een hik, sliep iedereen heerlijk uit tot ongeveer een uurtje of zeven. Tja je perspectief van uitslapen veranderd wel! Onze gids was er gisteren vandoor gegaan dus we waren alleen over met de kok. Die ons verraste met pannenkoeken voor ontbijt! Het is fijn om eindelijk iets anders te hebben dan zoet brood met jam!
Het oorspronkelijke plan was nog een uurtje naar boven te lopen en daar de bus te pakken die ons terug zou brengen naar Huaraz. De kok vertelde ons echter dat we daar wel om negen uur moesten zijn anders zouden we tot twaalf uur moeten wachten. Aangezien het al tien voor acht was, gaf ik al aan dat ik het sowieso niet zo gaan redden. Mijn knie voelde wat stijfjes aan. De rest besloot ook met de auto te gaan en het lopen eventjes te laten. Dat hadden we immers wel genoeg gedaan de afgelopen dagen. Dus we zeiden ‘Perro’ gedag, die al wist hoe dit ging. Zo gauw hij de auto zag liep hij stilletjes weg. Onze spullen werden ingeladen en daarna stapten ook wij de combivan in. Natuurlijk was de beenruimte weer naar Peruaanse standaarden, wat inhield dat mijn benen pijnlijk in elkaar gevouwen zaten en Maarten met zijn twee meter paste nauwelijks in het busje. Gelukkig maakte het uitzicht een hoop goed.
Ondanks dat pijnlijke positie genoot ik van de rit. Ik deed mijn oordopjes in met mijn muziek en sloot zo de rest van de wereld even buiten. Het is fijn om eventjes alleen te zijn in een groep mensen, zeker na zulke intense dagen met elkaar te hebben gedeeld.

Door waarschijnlijk een deel de uitputting en het uitzicht op de machtige bergen. Besefte ik mij opeens waar ik eigenlijk was en met welk doel ik Nederland heb verlaten. Dat ik natuurlijk enorm veel geleerd heb tijdens mijn tijd hier, maar dat ik tussen het genieten door niet moet vergeten dat ik vragen had en natuurlijk nog steeds heb, die ik graag beantwoord zie. Dus terwijl mijn ogen genoten van het prachtige uitzicht, dwaalde mijn gedachten af naar alle vragen van thuis. Dacht ik terug aan mezelf in Nederland, bang en in de war. Ik vroeg mezelf toch wel af waar dat vandaan kwam en hoe ik terug van mijn reis voor kon zorgen dat ik niet terug zou vallen in dat patroon. Hierdoor vlogen de vier uur naar Huaraz zo voorbij.
Daar aangekomen checkte ik opnieuw in bij mijn hostel, haalde mijn tas uit de berging en plofte ik neer op mijn bed. Eerst eens kijken of ik nog leuke berichtjes had gekregen tijdens mijn afwezigheid Fantastisch nieuws wat ik absoluut niet had verwacht: Papa en mama hebben tickets gekocht! Ze komen mij met kerst opzoeken. Een beter kerstcadeau had ik niet kunnen wensen.

Natuurlijk gaf ik ze meteen een belletje wat matig ging met het nihile internet waarmee mijn hostel mij voorzag. Wat een verrassing en je snapt mijn hersenen begonnen al meteen te werken. Wat zal ik ze laten zijn? Hoe kan ik ze het beste Peru laten zien zodat ze zien waarom ik zo verliefd ben geworden op dit land. Maar we hebben nog eventjes om dat uit te zoeken gelukkig. Dus ik gunde mezelf eerst een lange warme welverdiende douche.
Daarna ging ik met Maarten op pad voor lunch en op zoek naar iemand die mijn broek kon maken. Er zat namelijk wel een heel spannend gat bij mijn billen door het riet glijden. Dat was eenvoudiger dan verwacht een paar Peruaanse dames op de markt zaten al start klaar met hun naaimachines. Voor 4 soles konden ze mijn broek herstellen. Ik overwoog nog voor een kort momentje om er een sjabloon op te laten zetten met Huaraz of misschien met Jackass. Uiteindelijk besloten om het toch maar gewoon te laten maken.

In tussentijd gingen Maarten en ik op zoek naar Alpaca of Lama steak. Maar helaas overal waar we he vroegen op en rondom de markt werden we uitgelachen. Dan werd het maar weer eens tijd voor het spelletje : ‘Ik bestel hetgeen van de kaart waarvan ik geen idee heb wat het is’. Maarten liet mij hierin alleen en ging voor de veilige en eigenlijk altijd goede Lomo Saltado. Terwijl ik iets voorgeschoteld kreeg wat ik ervan verdenk een ruggenwervel te zijn. Het smaakte niet slecht maar ik weet niet zeker of ik het nog een keer zou bestellen.
Na de lunch wilde ik toch eigenlijk ook wel een toetje, koffie met taart. Want de enige koffie de je tijdens een trek kan drinken is die heerlijk smaakpapil- stimulerende oploskoffie. Heerlijk natuurlijk maar ik snakte toch wel een klein beetje naar een fatsoenlijke kop koffie en als dat nou geserveerd zou worden met chocolade taart, een bolletje vanille ijs en een schitterend uitzicht, dan zeg ik daar natuurlijk geen nee tegen!

Ondertussen was het tijd geworden om een drankje te gaan drinken, ik haalde Alex op uit het hostel en daar gingen we met zijn drieën op jacht naar een kroeg. Ik ben erachter gekomen dat een kroeg uitzoeken de mannelijke equivalent is van een jurk uitzoeken bij dames. Dus het duurde zo een half uur voordat we een pub hadden gevonden. Een plek die enkel door lokals werd bezocht en buiten de naam om helemaal niks met een pub te maken had. Maar we konden er maracuya sour bestellen en kregen er allemaal zelfs nog eentje van het huis. Waarschijnlijk omdat ze niet zo heel erg gewend zijn aan Gringo’s. Hierna was het alweer de hoogste tijd om naar Plaza de Armas te gaan om de rest van de groep te ontmoeten, inclusief Abel. We gingen met zijn alle naar een Pizzeria waar we een drankje deden en wat eten bestelden. Daarna gingen we naar een club toe waar we natuurlijk veel te vroeg kwamen. Maar ik moet zeggen dat de paar drankjes die ik op had al behoorlijk hard aankwamen, ja ach wat wil je na al die uitputtende dagen. Dus al snel bewogen we ons naar de dansvloer om onze voetjes eens flink te bewegen op de salsa muziek. Rond een uurtje of twee droop eigenlijk iedereen af en ook ik liet mij uitgerust neervallen op mijn bed. Bedankt voor de geweldige tijd met deze geweldige mensen in deze fantastische omgeving. Ik kan eerlijk waar zeggen ik ben een rijk persoon.

Geschreven door Nancy.op.reis