De nachtbus die we namen vanaf La Paz had best wel comfortabele stoelen. Helaas hadden ze de kachel op standje ' hel ' staan. Dus ik smolt ongeveer weg vanachter het raampje.
Er was ons verteld dat we zouden stoppen voor avondeten. De bus vertrok om acht uur s avonds dus wij verwachtten te stoppen rond 9 of 10 uur. We hadden al gegeten dus het maakte niet zo heel erg uit toen de lichten om half 10 uitgingen, blijkbaar hadden we het verkeerd begrepen.

Om één uur echter stopte we en gingen de lichten aan. Gelukkig want ik was enorm hongerig, nee. Omdat we alle drie wat moe waren, hadden we last van een gevalletje 'Ik moet overal om lachen'.
Zoals om de kinderen om ons heen die overduidelijk in hun broek hadden gepoept te ruiken aan de lucht. En om de kinderen die achterin de bus over moesten geven. Ja dat koor er allemaal bij hoor, de bussen zijn immers vooral voor de lokale bevolking en niet voor de toeristen.

We liepen langs de vele kazen die de bewoners hoopvol hadden uitgestald, om ons te verleiden er een te kopen. Maar ik denk dat één uur midden in de nacht als je net uit een weeïge bus stapt die opzich al een vreselijke overdatum kaaslucht heeft, niet je beste marketing tijd is.
Maar we hoopten op een normaal toilet. Natuurlijk stond er een rij en iedereen die uit het toilet kwam had hetzelfde geïrriteerde en vertrokken gezicht. Natuurlijk is hier geen stromend water dus je pakt de opengeknipte plastic melkpak dat nu als emmer functioneerde en mikt dat in het toilet. Daarna loop kenweer het toilet uit, laat de volgende in het toilet en vult het melkpak voor de volgende en zet het voor de deur klaar. Het functioneert!

We kochten nog een flesje water voordat we de treden naar de hel opnieuw betraden. Hierna viel ik gelukkig wel in slaap. We werden wakker toen de zon al op was en iemand zei dat we al in Sucre waren.
Hoopvol keken we uit het raam, maar van de mooie stad waar iedereen het over had, was geen spoor te bekennen. Ondertussen brandde de zon vrolijk op onze bus en brandde ik mijn voet aan de verwarming die nog steeds volop stond te loeien. Eindelijk kwamen we aan bij de busterminal en we namen een taxi naar ons hostel.
Alle drie hevig teleurgesteld door Sucre het was helemaal niet mooi. Toen we we echter bij het hostel aankwamen zagen we een heel schattig wit straatje, dat was wat we hadden verwacht!

Afijn eerst maar eens douche na deze busrit. We stapten de binnenplaats van het hostel binnen en begroette de mensen. We zeiden tegen de eigenaar dat we niet wachten tot we konden douchen. Helaas deelde hij ons mee dat er geen water was om te douchen. Het regenseizoen is normaal allang begonnen, maar dit jaar hadden ze sinds mei al geen regen meer gehad.
Een van de andere gasten bevestigde dat, hij was er al sinds donderdag en had nog geen douche gehad.
Nouja dan maar een beetje alles wassen met het water dat ze opgevangen hadden in grote bakken.

Hierna maakte we een uitgebreid ontbijt voor onszelf voordat we de stad gingen bekennen. Terwijl we naar de stad liepen, zagen we het Sucre wat we hadden verwacht. Een schitterende stad die mij een beetje aan Arequipa deed denken. We liepen rond en keken in de winkeltjes. Natascha ging naar de pedicure en Hanna en ik liepen naar een schitterend park. Waar zelfs een kleine Eiffeltoren was gebouwd. De constructie was echter Zuid Amerikaans dus ik stond doodsangsten uit toen we naar boven klommen. Het uitzicht was matig aangezien er allemaal grote bomen om ons heen stonden.

We haalden Natascha op en gingen naar de markt om spulletjes tot kopen voor ons avondeten. En een paar vrouwtjes op de markt lieten ons de heerlijkste vruchten proeven. Dus ik hen nu een nieuwe lievelingsvrucht, alleen ik weet niet hoe het heet dus dat is een probleem. Maar als ik hem opeet zal ik een foto sturen!

We lynchten bij een vegetarisch restaurant dat de eigenaar van het hostel aan raadde. Hierna moesten we onze bus boeken naar Potosí de volgende ochtend. We liepen bij een toeristen informatiepunt binnen. Natascha had na twee woorden al door dat de man ook uit Zwitserland kwam. Dus ze babbelde samen in het Schweiz deutsch. Hij raadde ons een tour aan in de mijnen van Potosí. Het zou een privé tour zijn met Johnny die ons zou ophalen bij de terminal en ons daarna naar het hostel zou brengen prefect hoefde we morgen ook geen tour op te zoeken.

De zon ging al bijna onder dus we liepen naar de mirador dat vlakbij ons hostel was en genoten van het uitzicht. Eventjes later gingen we alle lekkere spullen van de markt koken en genoten van ons feestmaal. Wat natuurlijk veel te veel was, dus we doneerde het aan een Braziliaan in het hostel die al vrede had gesloten met het feit dat hij geen avondeten had.
Het dagje Sucre sloten we af met alles weer in de backpack te proppen. Het was een kort bezoekje, maar Sucre heeft niet zo heel veel te bieden wanneer je tijd maar beperkt is!

Geschreven door Nancy.op.reis