De wekker ging al vroeg af, maar tegenstelling tot mij hadden pap en mam nauwelijks geslapen. Wat is dat toch dat wanneer je ouder bent, dan maak je jezelf sneller druk om dingen. Of het is omdat ik hier al een tijdje zit er daardoor heel erg aan gewend ben geraakt. We zaten start klaar om zeven uur, ik was al helemaal naar beneden gelopen om ontbijt te halen. De bakker was nog dicht maar een man voor mij ging naar binnen dus ik volgde hem hoopvol. Er lagen allemaal broodjes net vers gebakken, maar je kon ze alleen kopen als je een reservering had. Teleurgesteld liep ik weer naar boven. We werden echter pas een uur later opgehaald, wat voor grote irritatie zorgden bij pap en mam, we hadden kunnen ontbijten als we dat geweten hadden. Mijn irritatie werd pas gewekt toen de guide er niet zijn excuses voor aanbood en zei dat het de schuld was van de toeristen.

We liepen naar benden met hem en toen hij zei dat we ergens moesten wachten liep ik naar een ander bakkertje. Nu waren ze immers we open en nadat we zo lang op hun hadden gewacht konden ze ook wel eventjes op mij wachten. Dus we kochten ons ontbijt en werden daarna in een vrij krap busje gepropt. Natuurlijk moesten we nog wachten tot de fietsen op het dak werden gezet. Het verbaasde mij al niet eens, maar pap en mam konden er niet over uit dat ze dat nog niet gedaan hadden. Daarna volgde een busrit van ongeveer twee uur waarbij ik in gesprek raakten met Darragh uit Ierland. Hij beweerde mij te kennen en niet veel later kwamen we erachter dat hij ook in Huanchaco was op het moment dat ik er was.

We kwamen aan op zo een 4000 meter hoogte waar we moesten uitstappen. Het was behoorlijk koud, wat zeker te maken had met he feit dat we in een wolk stonden. We kregen een beschermpak aan en onze fietsen. Toen we te horen kregen dat we alleen maar op de weg gingen rijden waren we teleurgesteld.
Als echte Nederlanders gingen we er meteen van door en het was enorm leuk! Het was net alsof je een (trage) motor rijdt op bergweg naar beneden. Pap en mam hadden het ook naar hun zin, het enige jammere was dat ze meer gewicht hadden, waardoor ze veel sneller gingen. Halverwege hadden we een stop. En we hadden gelukt want er vloog een condor over, zou hadden ze die ook eens gezien. Niet veel later hoorden we dat er twee mensen waren gevallen, eentje had waarschijnlijk zijn arm gebroken. Dus ik liep er naar toe om mijn kennis over breuken op de man toe te passen. Terwijl ik het provisorische spalkje los wikkelde, was het duidelijk te zien dat de man in enorm veel pijn was. En de arm zag er ook niet goed uit, opgezwollen, in een rare hoek, blauw en pijn op bepaalde drukpunten. Ik wist wel bijna zeker dat het gebroken was. De andere jongen had zover ik kon beoordelen eigenlijk niks. Toch leuk om je kennis in praktijk te kunnen toepassen.

We stapten weer op de fiets en gingen verder naar beneden. Het begon al langzaam aan warmer te worden en de bananenbomen verschenen langs de weg. Beneden aangekomen was het enorm warm, dus snel trokken we kledingstukken uit. We reden nog zo een dertig minuten naar de plek waar we lunch kregen, simpel maar voedend. En daarna kregen we onze kamer in het basic hostel. Pap en mam waren geshockt over hoe basic het was, ik ben er natuurlijk wel al aan gewend. Bovendien waren ze ook erg moe wat zeker een bijdrage leverde aan het feit dat ze het moeilijk vonden om de omschakeling te maken. We wilden eigenlijk nog raften boeken maar dat kon niet omdat het al vol zat. Wat jammer was, maar we konden het ook nog morgenochtend doen voor de wandeling. In plaats daarvan liepen we rond door het mini dorpje waar we verbleven. Ik raakte in gesprek met wat andere mensen van de groep en liep nog een stukje met hen rond, terwijl op pap en mam alvast terug liepen naar het hostel.
Ik liep met de andere mensen door het bos en aan alle kanten waren schitterende vogels te zien. Wat een prachtig omgeving. Terug in het hostel kochten we nog water en bier, waarna we aanschoven bij het diner. De groep was enorm gezellig, hele leuke mensen. Ik had erg veel zin in de komende dagen. Na het eten ging eigenlijk bijna iedereen slapen, gelukkig want mijn ouders hadden de rust hard nodig!

Geschreven door Nancy.op.reis