Na een heerlijke nachtrust stond ik op, vroeg voor het weekend maar laat voor normale militaire tijden. Ik zou rond 10 vertrekken met Sam om op eiland avontuur te gaan. Oftewel nog voldoende tijd om even te sporten. We zouden naar De Blauwe Kamer gaan, helemaal in westpunt oftewel een autorit van zo een 40 minuten voor de boeg. Sam wist wel een goed tentje om iets heel typisch van hier te eten een Pastechi, erg lijkend op een empanada, oftewel een soort bladerdeeg hapje met vulling.
Dus we stopten ergens halverwege op "De Weg naar Westpunt" tussen Pannekoek en Dokterstuin in (heerlijk die namen die dorpjes hebben) om wat lunch te halen. Toen we stopten zag ik ook een man weglopen met een kokosnoot waar en rietje i zat, dus dat wilde ik natuurlijk ook. Een hele goede keuze. Helemaal gelukkig met mijn kokosnoot in de ene hand en mijn pastechi in de andere gingen we weer verder. Werkelijk er gaat niks boven koude verse kokosdrank als je net gesport hebt. Oh en die Pastechi moet je ook proberen als je ooit nog in Curacaobent bij Daniëls Fauntyn.
We reden verder en uiteindelijk kwamen we uit bij een natuurlijk strand met enkel lokals die naar muziek luisterde en in hangmaten heen en weer wiegden in de heerlijke bries van het eiland. Wel even een andere vibe dan de aangelegde stranden bij Jan Thiel. We gingen echter nog een stukje verder, we liepen onder de Manzinilla boom door (een boom die giftig is, de bladeren veroorzaken brand wonden en ik denk dat als je de appeltjes eet je hardstikke dood gaat, de berm in. Voor zo een twintig minuten liepen we over een pad heen, wat nog niet eenvoudig was omdat ik op teenslippertjes liep. Sam had immers gezegd dat dit prima te doen was, maar mijn voeten en enkels dachter er anders over toen ik balanceerde op de scherpte stukken koraal. Maar eerlijk is eerlijk het was de moeite waard. We kwamen uit aan zee op een koraalrots helling. Sam kondigde aan dat we er waren en ik keek hem vragend aan.
Wat bleek we moesten daar naar beneden springen en dan kon je die grot in snorkelen. Dat was zo een 10 meter naar beneden - best hoog- en dan kon je beneden je slippers op de kant leggen zodat je weer naar boven kon klimmen. Het koraal was te scherp om met de voeten op te staan, dus ik stond op mijn slippers en sprong naar beneden. Mijn maag zakte een beetje naar beneden, want op een hoogte staan en springen blijft toch wel een sensatie. Voor het eerst in de reis voelde het ook weer alsof ik op reis was, oftewel op avontuur!
Sam gooide de slippers en snorkel naar beneden, zodat ik die op de kant kon leggen en daarna maakte ook hij een sprong in het diepe. Vervolgens snorkelden we de grot in en het water was inderdaad schitterend blauw. De rotsformaties waren prachtig en er was een schitterende school vissen die bij elkaar bleef hangen. Zo een school zoals je in Finging Nemo hebt, als ze allemaal figuurtjes gaan vormen. Daarmee heb ik mij natuurlijk uitermate goed vermaakt door er doorheen te zwemmen!

Het gevoel van avonturier duurde maar een lulletele 20 minuten, toen kwam er namelijk een kajak aan peddelen met drie mensen erop en er waren nog wat mensen van defensie ook bij gekomen. De grot was niet meer van ons alleen. Tien minuten later was het nog erger, toen kwam er een heel bootje met toeristen aan. Maar goed, dat vergeet ik maar snel. De ontmoeting met de grot was een gave ervaring en wat daarna kwam is bijzaak!
We liepen terug en kwamen langs nog een schitterd stukje, dat echte de priaten sfeer gaf van een carribisch eiland wat je in inbeeld als jer eraan denken. De mooie groen blauwe kleuren van het water, een wat ruig gebied nog. Prachtig! Deze keer geen touristenboot erbij.

Weer terug bij de roze mini jeep, reden we door naar Playa grandi. Voor we het vissersstrandje op gingen, gaf een man ons het advies om naar de 'snurkende reus te gaan' we hadden toch een jeep dus was het stukje of road geen probleem. Maar voor we dat gingen doen, eerst hier zwemmen. De reden dat we hierheen gingen is om de zeeschildpadden. Dus snel liep ik naar het water met mijn snorkel en begon mijn zoektocht. Mijn gok was op de groep mensen die ik verderop zag, dus ik zwom een stuk de zee op daar naartoe. Er waren geen zeeschilpadden, maar wel een ontzettend grote groep vissen die samen klonterden als een massa. Interessante verdedigingstechniek, want zelfs ik voelde wat van indruk over die groep van vissen. Ze zijn toch met heel veel en het heeft wel iets afschikwekkends dat je zo een massa tergrote van een bootje ziet. Maar gelukkig waren er ook andere mensen om mij heen, dus dan neemt dat bedreigende gevoel wel af.
Er waren ook duikers en dat was wel heel gaaf om te zien, want die duiken liet zich zakken midden in de school. Waardoor die vissen een reorganisatie deden van een soort draaikolk. Echt een waanzinnig gezicht en terwijl ik daar naar aan het kijken was zag ik een grote schaduw van anderhalve meter onder mij door zwemmen. Een zeeschildpad! In alle kalmte zwom hij met zijn vleugels door het water en ik volgde hem (daar moest ik natuurlijk flink voor door zwemmen). Ik heb een lange tijd gezwollen en zeker een stuk of 6 zeeschildpadden gezien. Het zijn blijkbaar nog (relatief) jonge beesten, want ze eten nog vis. In dit haventje kunnen ze makkelijk eten vinden omdat ze toch gevoerd worden door de vissers. Pas wanneer de zeeschildpad ouder is, wordt het een herbivoor. Dat heb ik nooit geweten.

Uiteindelijk kwam ik de zee weer uit en wachtte Sam mij op met een Amstel Bright. Het vakantie gevoel zat er goed in! Nu was het tijd om de snurkende reus eens op te zoeken, nog een avontuur. We reden over een zandweg heen en kwamen uit aan de Noordkust. Een ruige kust, met de zee die er krachtig tegen aan sloeg. De 'snurkende reus" was een gat dat in de kant was geslagen waardoor het ze water met krachten naar boven werd gedrukt en er een soort geizer ontstond. Ontzettend indrukwekkend. De zee liet haar kracht zien en ik genoot ervan. Er is iets aan de ruwheid van de zee dat doet kalmeren, misschien omdat het een kracht is dat mensen maar nauwelijks kunnen beteugelen. Het laat je nietig voelen als mens in de wereld waarin de mens zichzelf helemaal bovenaan waant boven alles van de natuur. Soms is het fijn om te worden herinnerd aan het feit dat we ook maar zoogdieren zijn, toegevend aan de grillen van de natuur. Uiteindelijk hebben ook wij niet alles in de hand.

de dag werd afgesloten met een Happy Hour bij Kokomos beach, waar ook vrienden van Sam aansloten. De zonsondergang was prachtig en ook ik wilde de standaart instagram waardige foto op de schommel. Het lijkt een verlaten strand, maar stiekem speelde er een life band om de achtergrond en zat iedereen te borrelen op het terras daar. Wat een perfecte dag!
https://youtu.be/B45cA8hBj4A

Geschreven door Nancy.op.reis