Die ochtend werd ik na een lange nacht slapen uitgerust wakker. Vandaag mijn laatste volle dag in Utila en ook de laatste twee keer duiken hier. We zouden met de hele groep naar de Noord kant van het eiland gaan. Een stuk verder weg en beschermd gebied waardoor er aan die kant meer leven is en ook de kans op wat grotere dieren wat toeneemt. Dus vol enthousiasme maakte iedereen zijn bash klaar en stapten we de boot op. Na ongeveer een uurtje varen kwamen we bij de noord kant aan. Iedereen die van de groep aanwezig was Gevorderde duiker of hoger, dus daar waren geen limieten in. Gladjes daalden we af naar beneden, na ongeveer twee minuten zagen we een grote kreeft. Al zag ik eerst echt niet wat het was, maar dat kwam omdat de kreeften hier blijkbaar geen grote scharen hebben, grappig hè. Maar twee minuten later werd ik echt gelukkig een zeeschildpad zwom rustig voorbij. Schitterend! Het prachtige dier bewoog zich rustig door het water en leek amper acht te slaan op ons. Wat hadden we een geluk, de dive master had van te voren gezegd dat ze al een tijdje geen zeeschildpadden meer hadden gezien.

Verder waren er veel baracudas en zagen we nog een enorm grote Moray aal. Een groot deel van zijn lijf zat verborgen in een holte in het koraal, maar zijn lichaam en kop waren ver genoeg zichtbaar om te zien dat hij enorm was. Zijn bek stond open en ik dacht hem zelfs te horen blazen. Ik hoopte vurig dat die in zijn holletje zou blijven en niet opeens eruit zou schieten. Prachtig beest maar ook wel een beetje eng. We zwommen verder en je gelooft het niet maar nog een schildpad! Deze zat op het rif en was wat aan het eten en naast de schildpad zat een enorme Lionfish. Een prachtig beest maar die hoort eigenlijk niet thuis in de Caribische zee. Doordat er iets fout was gegaan in een zee aquarium waren ze in deze wateren terecht gekomen en aangezien ze geen natuurlijke vijand hebben hier, zijn er te veel. Dat is een probleem omdat ze koraal eten en allerlei andere vissen, oftewel ze worden meestal gedood als ze gezien worden. Blijkbaar zijn ze ook heel erg lekker dus dat zit wel goed. Maar ondanks dit feit is het nog steeds een prachtige vis.
Opgelaten kwam iedereen boven water, helemaal idolaat over de zeeschildpadden. Daarbij was het ook een pettige duike geweest omdat iedereen wist wat die aan het doen was en we hierdoor ook lekker vijftig minuten onder water hadden kunnen blijven. We klommen weer de boot op en voeren weer een stukje naar de volgende duikspot. We zagen hier opnieuw een paar Moray alen, maar wel een stuk kleiner dan de eerste. En he geluk was echt aan onze kant, waarschijnlijk omdat het iedereen z’n laatste duik was, maar nog een zeeschildpad! Geweldig!

Toen we weer terug op de boot waren en terug gingen naar onze duikshop bedacht ik mij dat ik alles had gezien wat ik wilde, op dolfijnen na dan. Duiken is leuk!
Na een douche en wat eten gingen we met een deel van de groep naar de zoetwater grotten verderop het eiland. Dat was de eerste keer sinds ik op het eiland was dat ik van de hoofdstraat af ging. Zonde want het is en prachtig eiland. Na een uur lopen kwamen we uit bij de grotten, di gewoon open waren en enkel gemarkeerd waren met een boordje dat de grotten geen toilet zijn. De weg was gedroogd dood koraal, heel vreemd om daarop te lopen. Toen we er aankwamen zagen we de buiten grot, waar je inderdaad kon zwemmen. Eric had het echter erover gehad dat we ongeveer acht minuten op onze handen en knieën moesten kruipen. Er waren nog twee meisjes die ons wezen op de opening van de grot. Inderdaad een hele nauwe opening. Tim en ik gingen erin voor de eerste meters om te kijken wat er verderop zou gebeuren. Ik keek voor mij uit en besloot dat dit hem niet ging worden, ik was super bang. Dus ik kroop er weer uit en deed verslag. Dat het super krap was, donker en warm. Daarbij was ik de enige die een zaklamp had meegenomen. De twee meisjes die er ook waren sloten zich bij ons aan en zij hadden wel en goede zaklamp. Dus uiteindelijk gingen we er allemaal in. Het was een heel avontuur om door de nauwe opening van de grot te kruipen en alle obstakels te ontwijken. Na ongeveer acht minuten zo te hebben gekropen werd het wat ruimer en was er inderdaad water. Het was behoorlijk diep , dus staan konden we er niet.

Hoewel ik dacht dat dit het was begonnen de twee meisjes opeens over een air pocket. Ze hadden een duiklicht en duikbrillen en doken onder water. En weg waren ze. Onze groep bleef achter aangezien we geen lamp hadden die onder water kon en ook geen duikbril. En de grot boven water liep dood. We riepen naar de meisjes, maar er kwam geen antwoord. We zagen wel het licht onder water van waarschijnlijk de rotsspleet. Iedereen van de groep was nieuwsgierig, gespannen en opgelaten. Tot Tim op een gegeven moment onder dook en verdween. Opnieuw hoorden we niks en iedereen keek nog steeds gespannen naar elkaar. Door mijn hoofd ging alleen maar, dit is zo dom die zou ik niet moeten doen. Als je dood gaat en mensen horen dit verhaal krijg je de reactie ‘Ja natuurlijk, wat had je dan verwacht? ‘. Daarbij is het super eng om onder water te zwemmen in een rots.
Maar Tim kwam terug met duikbril en zei dat het super simpel was en absoluut niet ver, misschien 15 seconden. We moesten gewoon het licht volgen. Dus we besloten te gaan in een treintje. Adem in, onder water, ogen open en volgen. Het was lastig te zien met de waas en het leek lichter te zijn, maar toen stootte ik mijn hoofd tegen een rots. Te vroeg. Toen ik mensen schimmen zag, besloot ik dat het nu wel veilig was en langzaam liet ik mezelf naar boven komen. Lucht! Ja ik kon ademen. We waren inderdaad in een grote uitsparing van de grot, die volledig was afgesloten. Al was er wel aan de andere kant te zien dat het water een enorme diepte in ging. Trillend van de adrenaline en lachend van de spanning was ik dan daar. Een ruimte waar waarschijnlijk maar heel weinig mensen ooit geweest zijn. Terwijl we daar waren, bedacht ik mij opeens wat zou er gebeuren als haar lamp uit zou gaan, we zouden waarschijnlijk nooit meer terug kunnen. Je begrijpt dat wanneer ik die gedachten had ik eigenlijk heel graag terug wilden. Waar iedereen mee instemden, zoveel was er immers niet te zien. We doken opnieuw één voor één door het gat en kwamen weer uit in de andere uitsparing van de grot waar we de duik waren begonnen.

Één van de meisjes met een duikbril en duiklicht dook weer onder naar de andere kant. Het andere meisje volgden en toen ze terug kwamen zeiden ze dat het klein was. Ze gaven de duikbrillen aan de volgende twee. Ik besloot dat ik het wel aandurfden met een duikbril, de hele wereld veranderd als je werkelijk iets kan zien. Ik zette de duikbril op en nam de lamp en dook onder. De grottunnel onder water was klein om in te bewegen waardoor het lastig was om te zwemmen met Eric die mij op de voet volgden. Ik kwam boven waar ik dacht de luchtopening of air pocket te zien. Gelukkig deed ik het voorzichtig, want ik kon enkel met mijn gezicht boven het water komen om wat lucht in te ademen. Toen zag ik dat het ietsje verderop was en zwom daar naar toe, waar ik wel met mijn hele hoofd boven kon komen. De spanning was te voelen in mijn hele lichaam. Was is avontuur toch fijn. Ik dook weer onder en zwom terug door de tunnel, het was een stuk langer zwemmer in vergelijking met de eerste opening maar nog steeds goed te doen.

Ondertussen had iedereen het ook wat koud gekregen en begonnen we onze terugtocht op onze handen en knieën. Glunerderend en opgelucht kwam ik de grot uit. Wat een avontuur! We relaxten nog even in de buiten grot en wasten de modder van ons af voordat we aan onze terug reis begonnen. Eenmaal terug bij het hostel verzamelde iedereen op de dok met bier en chips en genoten we opnieuw van de zonsondergang. De laatste avond voor een feestje en sowieso mijn laatste avond. Bizar hoe snel de tijd hier gegaan was en hoe ongelooflijk thuis ik mij hier voelde met al deze fantastische mensen. We gingen met zijn alle Baleada’s eten en daarna naar de bar. In de bar hadden Callie en ik enorm veel plezier. We maakten onder andere onze eigen dancemoves van de duiksignalen. Natuurlijk werd ook deze avond weer feestelijk afgesloten met skinny dippen, maar deze keer zonder vreemde brandweerman. Wat een fijne tijd was het weer, een dag om nooit te vergeten!

Geschreven door Nancy.op.reis