Het was alweer mijn laatste volle dag in Tulum. Aangezien ik om 08:30 ik de duikshop moest zijn en ik natuurlijk te laat was opgestaan, rende ik als een kip zonder kop rond in het hostel. Ik zei iedereen gedag, met name Lucas. Vreemd hoe fantastisch de twee dagen waren de we hadden doorgebracht en we hoopten allebei elkaar nog eens weder te zien in de toekomst. Met alles in mijn tas gestouwd liep ik op snel tempo naar de duikshop. Natuurlijk was de temperatuur ondanks het vroege uur al behoorlijk hoog en voelde mijn hele lichaam klam aan toen ik aankwam. Mijn duikmaster stond mij al op te wachten. Een nog jonge jongen, hij begroette mij vriendelijk. Alle spullen waren al ingeladen, de man van de duikshop gaf hem de sandwiches voor die middag en opende en sloot de autodeur voor mij. Het voelde net alsof papa het was, het is zo een gebaar waaruit blijkt dat mensen willen dat je veilig ben. Een fijn gevoel. Oh wat ga dit toch missen als ik thuis ben!

We gingen met zijn grote jeep op pad en babbelde wat over duiken en mijn reis. Na een korte rit kwamen we aan bij de eerste duikplek : La Pie. Een cenote die zo een 40 meter diep was en waar je zo kon inspringen we zouden niet de werkelijke grot in gaan. Ik moet eerlijk toegeven dat ik behoorlijk gespannen was. De eerste keer in zoetwater! Aangezien ik twee wetsuits droeg, gaf hij mij twee pond meer dan ik gebruik in de zee. Ondanks dat zoetwater lichter is en je dus me minder massa sneller daalt, maar de twee wetsuits verhogen weer je buayancy. Hij legde uit wat er ging gebeuren en daarna was het een kwestie van wetsuit aantrekken en het water in. Het blijft altijd zo een verschil zoetwater of zeewater. Op een vreemde manier voelt zoetwater frisser aan en lichter, wat het natuurlijk ook is.


Mijn duikmaster, bevestigde zijn twee luchtflessen aan zijn heupen en we waren klaar om naar beneden te gaan. De gewichten die deze keer in mijn BC zaten in plaats van aan een heupgordel, duwden mijn benen omhoog. Oftewel een normale positie behouden was lastig. Het lukte mij wel uiteindelijk maar op het moment dat ik weer in de goede positie was, werd mijn hele beeld wazig. Natuurlijk had hij dat wel verteld dat was de laag met bacteriën die dat veroorzaakten. Maar ik had niet door dat we al op dertig meter diepte zaten, ik had maar twee keer geklaard en had het gevoel dat we net waren begonnen met de afdaling. Mijn ogen leken niet te kunnen focussen en het gaf een heel trippend effect. Ik wilde in mijn ogen wrijven maar bedacht op tijd dat het niet kon met een duikbril op. Daarbij zou het ook niet helpen natuurlijk. Na ongeveer een halve minuut, was de laag voorbij en kon ik weer normaal zijn. Ho daar was de bodem al waar een boom lag? We begonnen onze weg door de grot. Het gekke aan in zo een omgeving duiken is dat je het gevoel hebt dat je vliegt. Doordat je als het ware in één laag blijft zonder te zakken of te stijgen zonder dat je iets doet. Het was schitterend en het water is zo helder! De rotsformaties waren fantastisch en wanneer ik mij omdraaide en naar de waterkolom keek waar we mee naar beneden waren gekomen zag ik het zonlicht er doorheen breken wat het water een magische azul blauwe kleur gaf. Wauw. We maakten langzaam via rondes onze weg naar boven toe, waarbij we natuurlijk opnieuw door de ‘laag’ heen gingen. Deze keer had ik meer tijd om dit verschijnsel in mij op te laten nemen. Het was alsof we door een soort olielaag heen gingen. Je weet wel wat je ziet wanneer je olie mengt met water, precies dat. Na ongeveer dertig minuten kwamen weer boven.

Van Nico mocht ik altijd mijn uitrusting uittrekken in het water en dan werd het door hem of de kapitein de boot opgetild. Nu moest ik echter met mijn uitrusting het trappetje oplopen, ik had echter niet genoeg kracht voor de laatste stap dus ik zette de fles op de kant en liet mij op mijn billen vallen. De instructeur van andere mensen moest hierom lachen en zei dat ik zojuist mijn gratie verloren. Ik haalde mijn schouders op en zei dat ik sowieso met duiken weinig gratie heb, is ook niet echt nodig. En om eerlijk te zien, je spuugt in je duikbril of likt de glazen. Past ook niet helemaal in het plaatje van gratie, wel?

Niet veel later waren we bij de auto en bleven we daar even hangen, voor onze oppervlakte tijd en belangrijker om op te warmen. Daarna werd alles weer ingeladen en vroeg de instructeur of ik het een probleem vond om in de achterbak te zitten, anders zou de bekleding van zijn stoel nat worden. Achterin een jeep zitten door een zandpad in jungleachtige omgeving met dit weer zodat de bries net precies perfect was, natuurlijk! Terwijl de auto over het zandpad raasden, genoot ik volop achterin. Er is iets aan in een laadklep zitten, je voelt je gewoon iets meer leven.

De volgende duikspot was iets drukker bezocht. Aangezien voor deze duikspot je enkel een Open Water certificaat nodig hebt, waar voor de eerste duik vereist is dat je een Gevorderde Duiker bent. Alle spullen werden naar de duikplek gesleept en mijn instructeur maakte alles weer klaar. Aangezien ik bij de vorige duik zo hard zonk, vroeg ik of ik wat gewicht minder kon. Hij besloot dat het wel kon, zeker omdat we niet zo diep zouden gaan. Ik deed lucht in mijn BC en sprong het water in. Ik checkte mijn meters in het water, 3000 PSI, perfect.

We gingen naar beneden en terwijl we zakten, merkte ik dat ik moeite had met lucht uit mijn inhalator krijgen. Dat is niet goed. De duikmaster was met zijn rug naar mij toe en ik scheen met mijn zaklamp over hem heen om zijn aandacht te krijgen. Terwijl ik probeerde lucht te krijgen, maar wat nauwelijks wat gaf. Uiteindelijk draaide hij zich om en ik gebaarde dat er iets mis was met mijn inhalator. Hij kwam dichterbij en gebaarde dat ik lucht in mijn BC moest doen. Wat natuurlijk niet lukte aangezien het ademen ook niet lukte. Ondertussen kreeg ik geen lucht, maar bleef ik rustig mijn laatste lucht langzaam ui mijn longen te bevrijden. De master keek op mijn meter, greep mijn BC en trok mij mee omhoog naar de oppervlakte. Dankbaar haalde ik adem en blies ik handmatig mijn BC op om op de oppervlakte te blijven. Oef, gelukkig weer zuurstof en ik ontspande weer. Al was ik onder de indruk dat ik zo kalm bleef onder water.


De instructeur had de fles dichtgedraaid bij het verplaatsen zonder de druk eraf te halen. Hierdoor zat er dus nog luchtdruk in het systeem en had ik niet gemerkt dat de fles dicht zat. Foutje. Ach gelukkig was het in het begin van de duik, waardoor het eenvoudig was op te lossen. De fles werd opgezet en daar gingen we, poging twee. Deze keer zonder problemen en we doken de grot in. Dit was de eerste keer dat ik dook in een ruimte waar ik niet meteen naar boven kon aangezien ik in een tunnel van de grot was. De wereld hieronder is zoals ik nog nooit heb gezien. Schitterend de meest indrukwekkende grot die ik ooit had gezien. Het was donker en enkel onze twee zaklampen boden zicht. Terwijl we van de west cenote naar de oost cenote doken, waren in beide plekken de inval van het zonlicht te zien, waanzinnig! De grot was nog redelijk nauw, niet zo nauw al de grot in Utila maar nu was ik ook iets groter met de duikuitrusting. Terwijl ik door de stalagmieten tuurden vroeg ik mij af wat daarachter nog allemaal leefde. Dit ondergrondse rivierstelsel is zo enorm groot dat we het fijne er eigenlijk nog niet vanaf weten. Fascinerend is het niet? Zo een drie kwartier later kwamen we de grot weer uit op de plek waar we begonnen waren. Jeetje wat een duik!

Natuurlijk was ik helemaal uitgeteld na deze twee keer duiken. Gelukkig hadden we wat oppervlakte tijd tot de volgende duik. Waarin ik mijn sandwich at en opwarmde in de zon. Daarna begon de derde duik die niet zo lang zou duren. Hij vroeg of mijn gewicht zo goed was, met 7 pond. De laatste duik was min buayancy heel eenvoudig te behouden, dus ik antwoordde dat het goed was. Hij knikte en zei dat hij hetzelfde dacht, ik zonk nog steeds goed. Daarna kreeg ik nog een compliment “Dan heb je niet veel lichaamsvet als je met twee wetsuits duikt en maar zeven kilo nodig hebt om te zakken. Vetmassa laat je namelijk drijven, waar spiermassa je doet zinken”. Dus niet dik geworden tijdens mijn reis, ha win. Hoe ik dat doe, wat mijn geheim is? Je kan je geld maar één keer uitgeven en ik prefereer er dingen voor te doen als duiken in plaats van uitgebreid te eten! Het is natuurlijk net waar je interesse liggen.


De derde duik begon vanaf dezelfde plekken, maar we namen nu een andere opening. Deze grot was nog veel meer versierd, de structuren die daar bestaan, echt fantastisch. Halverwege zag ik wat licht door het water naar binnen komen, terwijl we niet bij één van de twee cenotes waren. Toen ik naar boven keek, zag ik dat er lucht was. De duikmaster gebaarde dat we naar boven moesten en ik volgde. We waren in een grote uitsparing van de grot terecht gekomen, waar een opening was naar de buitenlucht toe. Er vlogen vleermuizen rond en de zon schilderde het water in die magische helderde groenblauwe kleur. Wat een bijzondere plek: de Batcave. Hierna doken we terug naar het begin en zat het er alweer op. Alles werd in- en opgeruimd en terwijl ik mij op de stoel van de auto liet glijden voelde ik de vermoeidheid als een deken over mij heen liggen. De auto was warm en ik nestelde mij rozig in de stoel. De weg naar Tulum toe, had ik moeite met mijn ogen open te houden.


Hij zette mij af bij mijn hostel, waar ik vrijwel meteen naar mijn bed liep. Ik kon gewoonweg niet meer. Later die middag werd ik weer wakker, ik pakte mijn tas voor de volgende dag en kocht mijn ticket om naar Laguna Bacalar te gaan. Ik kookte die avond wat eten en ging vroeg naar bed, wat vergt duiken toch veel van je.

Geschreven door Nancy.op.reis