Na een intense dag in Fez hadden Thomas en ik besloten om niet langer daar te blijven. De drukke en chaotische stad was eigenlijk niet waar we op dit moment behoefte aan hadden. Dus we besloten om vandaag naar Chefcaouen af te reizen. Het schilderachtige dorpje in Noord Marokko. Eerst wilden we het overslaan maar het was eigenlijk het eerste dat we hadden gevonden voor onze reis en waar we beiden verliefd op waren geworden. Daarbij deed het erg rustig en relaxt aan, dat was meer de vibe waar we naar zochten. Het hostel had gezegd dat we niet van te voren de bus hoefden te reserveren, dus we besloten gewoon een uur eerder naar het busstation te gaan.

Na het ontbijt liepen we de medina uit naar de straat waar vlakbij een petit taxi station moest zijn, oftewel een plek waar alle taxies verzamelen en weer nieuwe mensen meenemen. De competitie was echter groot voor een taxi en het frustreerde mij dat ik de taal niet machtig was en hierdoor op Thomas moest vertrouwen.

Hij was echter geen partij voor de arabische mannen die makkelijk voor hem kwamen en hun familie de taxi inlaadden. Er kwam een oudere man op ons af die ons probeerde af te zetten met zijn lelijke 'Turken busje', oftewel zo een busje dat ooit wit was, er nu grauw uitziet en enkel lapjes stof langs de raamopening en heeft hangen omdat het glas eruit gesloopt was. Kortom hij kon het geld goed gebruiken, maar ik vond het niet nodig dat wij hem hiermee moesten sponseren. Omdat de tijd voorbij kroop en de taxies ons niet meenamen, werd ik wat onrustig. Daarom liepen we terug richting het hostel zodat ze misschien een taxi voor ons konden bellen. Onderweg zagen er echter een petit taxi en Thomas sprong er meteen op af, deze keer kregen we voor een redelijkere prijs ons vervoer naar het busstation. Daar aangekomen kregen we echter het tragische nieuws dat er pas over vijf uur weer plek voor ons was in de bus.

Geïrriteerd door dit voorval omdat we nu de hele dag kwijt waren aan wachten en de busrit, gooide ik mijn spullen op grond. Thomas wist niet zo goed wat te doen met de situatie, aangezien we onze backpacks niet op het busstation konden laten opslaan. Ik weigerde echter 5 uur op het busstation te zitten, dus uiteindelijk gingen we naar een hostel in de buurt en vroegen of we daar onze backpacks tegen een kleine vergoeding konden stallen. Een onwijs lieve vrouw deed de poort open en liet ons binnen in een oase van rust en groen. Een verborgen pareltje in de drukke stad Fes. We kwamen even bij in de schaduw van de tuin waarin twee landschildpadden banjerden en wat kittens. Beide hadden er spijt dat we niet daar waren verbleven.

Na een beetje te zijn uitgerust, gingen we op pad om de koninkrijk paleis te zien en de Joodse buurt. Het paleis stelde niet veel voor en ook de Joodse wijk was wat vervallen. Toen we de synagoge bezochten hoorden we dat er maar 5000 joden over zijn in Marokko terwijl het community was van honderdduizend. De synagoge zag er verpauperd uit en dat terwijl het de grootste synagoge is in Marokko. Voordat deze gerestaureerd werd diende de synagoge als boksring. Zo zie je maar dat de historie van sommige plekken minder voorspellend is dan in eerste instantie wordt gedacht.

We liepen door de brandende zon terug richting het hostel. We stopten halverwege nog om ergens wat te eten. Iets wat ik snel vergeet te doen in de felle hitte maar waardoor je je toch best wel rot en sloom kan voelen. Terug in de koelte van het hostel pakten we onze spullen weer en bedankte onze host. Ze wilde absoluut niks voor het opslaan van onze backpacks en zei dat ons gelukkig zien voldoende was. Ze raadde ons aan gewoon te lopen naar het busstation, het was maar 15 minuten lopen en het was niet zo warm. Waarop ik en Thomas moesten lachen, ik had namelijk het idee dat mijn schoenzool ongeveer vast smolt aan de weg. Maar we volgden de raad op en liepen in de schaduw naar het busstation. Hier kwamen we in een nette bus, die ik ook gewend was van Zuid Amerika. Gelukkig met airconditioning.

Dit rit was prachtig, het landschap met het geel bruine zand, de geiten en hutjes. Een serene uitstraking die rust met zich mee bracht. Ik ben stiekem dol op busreizen, je ziet veel en hebt ruimte om je geest wat te laten dolen. En na al die eenzame reizen was het heerlijk om Thomas naast mij te hebben, om juist dit soort momenten van rust te delen. Mijn hoofd hing tegen de zijne aan en we luisterde naar dezelfde muziek, namelijk die van Joep. Hij had deze muziek gemaakt op inspiratie van Marokko en paste daardoor fantastisch bij het moment. De zonsondergang was schitterend, net toen de nacht zichzelf had ingeluid door als een donkere doek alles te bedekken, reden we Chefchaouen in. De taxichauffeurs stonden hier in de rij en raadt eens? Ze spreken hier Spaans als tweede taal in plaats van Frans. Heerlijk kon ik zelf weer onderhandelingen. Dus de prijs van de taxi werd verlaagd en we werden afgezet vlakbij ons hostel. Hier is opnieuw in de medina geen ruimte voor auto's. We volgden de aanwijzingen om naar het hostel te komen en zonder al te veel gedoe kwamen we aan in een schitterend Spaans gasthuis. We hadden een privé kamer met een eigen badkamer, een heerlijke luxe. Na een heerlijke douche lieten we ons schoon in de witte lakens vallen, terwijl de koele buitenlucht door het raam langs mijn huid gleed dacht ik,ja dit is wat ik nodig had. En ik drukte dankbaar een kus op Thomas zijn wang.

Geschreven door Nancy.op.reis