Om negen uur moesten Hanna en ik voor de farmcie Cruz Verde staan, daar zouden we opgehaald worden door onze gids. Terwijl we erheen liepen bedachten we ons dat we eigenlijk helemaal niks misten over de tour. Op zijn zachts gezegd hadden we onszelf niet zo goed geïnformeerd. Om negen uur kwam er inderdaad iemand naar ons toe, een jonge jongen met een bandana op nam ons mee naar een fiets verhuur. Natuurlijk sprak hij geen Engels en de fiets verhuurder net zo min. Hanna en ik kregen een fiets, een helm en nog wat spullen waarvan ik geen idee had waarvoor het was, in onze handen gedrukt. Wat verloren stonden we bij de winkel. We dachten met een groep te gaan en de jongen die ons had opgehaald was nergens meer te bekennen. Waardoor we even dachten dat we het misschien verkeerd begrepen hadden en we gewoon zelf op pad moesten met de fiets. Gelukkig kwam daar de jongen alweer aan, met zijn eigen fiets aan de hand. Blijkbaar hadden we een privé tour.

Toen ik op de fiets stapte merkte ik opeens hoe erg ik fietsen gemist had. Wat is fietsen toch een ongelooflijk fijne en leuke manier op je voort te bewegen. We reden het woestijn gebied in San Pedro de Atacama omringt. Hanna had iets meer problemen met de fiets, maar goed niet iedereen is een doorgewinterde fietsfanaat sinds zijn derde. Daarop blijven de Duisters toch achter op ons. De mountainbike track was echter iets minder mountainbike dan ik had gehoopt. Er waren wel wat leuke stukjes maar het merendeel was gewoon een onverharde weg. De omgeving was er niet minder om en maakte alles eigenlijk wel goed. Onze guide maakte de weg wel wat spannender door ons door een rivier te laten rijden en eerlijk toegegeven was dat inderdaad erg leuk en wat meer uitdagend. Je wilt immers niet in het midden omvallen, of zoveel snelheid verliezen dat je moet afstappen. Al was het resultaat, zonder afstappen en vallen, ook drijfnatte schoenen. De temperatuur hier is echter goed, dus we waren absoluut niet koud en de schoenen droogden ook behoorlijk snel in dit droge warme klimaat. We stopten onderweg nog om naar ruïnes te kijken van de oorspronkelijke bevolking van Chili. Ik vond de natuur echter een stuk indrukwekkender. De vallei waar we op uit keken leken wel allemaal kippenpoten.
Na twaalf kilometer moesten we opnieuw afstappen en klommen we een stukje naar boven. Daar kwamen we uit in een grot . Op de muren waren petrogliefen te zien, die waarschijnlijk duizenden jaren oud zijn. Het jaartal dat op de foto te zien is, is van wanneer de petrogliefen ontdekt zijn. Terwijl wij de petrogliefen bewonderde, was onze guide de band van Hanna haar fiets aan het ‘maken’. Deze was namelijk lek gegaan, toen we door de rivier fietsten. We vroegen ons echter af of hij wel wist wat hij aan het doen was, want in plaats van de band te plakken besloot hij hem gewoon om de zoveel meter op te pompen. Hij had gelukkig we zijn fiets aan Hanna gegeven. Op de terug weg gingen we naar Garganta Diablo, oftewel de keel van de duivel. Een schitterende rotsformatie, waardoor we door een soort half afgesloten grot fietsten. Heel erg tof!

Rond één uur waren we weer terug in San Pedro Atacama. We hadden het vrij snel gedaan, waardoor we de rest van de dag tijd hadden voor dagelijkse zaken zoals de was en boodschappen. Aangezien vanavond onze laatste avond samen was, zouden we uiteten gaan en daarna een drankje doen. Aangezien we zoveel tijd hadden besloten we eens gek te doen en ons op te maken en mooie kleding aan te trekken. Wat inhield dat Natascha ons dus allemaal kleding leende. Want ik had samen met Hanna en Jes, eigenlijk vooral praktische kleding.

Het hostel waar we sliepen was enorm gezellig een heel huiselijke sfeer. Het enige nadeel was eigenlijk dat er zo enorm veel katten waren. Die jammer genoeg ook gewoon op de bedden gingen liggen. Vlak voor de weggingen zei Hanna “Nance je moet in je bed kijken.”
Ik kijk haar met grote ogen aan “Is er een kat in mijn bed?” en ik speurde naar binnen toe. Maar er zat helemaal geen kat op mijn bed, er lag een chocoladereep met een briefje van Thomas. Hanna en zij hadden een mooie verrassing in elkaar gezet!
Na deze aangename verassing vertrokken we richting het centrum, ik zweefde op mijn roze wolk naast de rest. We hadden al gekozen waar we wilden eten, Natascha deed een beetje dwars omdat ze niks op het menu kon vinden wat ze wilde. Waardoor ze uiteindelijk zelf ergens anders is gaan eten. Ze sloot weer aan toen we een drankje gingen doen. Het was lastiger dan verwacht om iets te vinden, we waren namelijk vergeten dat het zondagavond was. Uiteindelijk streken we neer bij een barretje dat enkel door locals bezocht werd. Daarbij hadden ze live muziek en Happy hour. Na één drankje was iedereen uitgeteld. Hanna en ik moe van de mountainbike tour en de rest moe van de zon en niks doen. Bovendien was de Mojito behoorlijk sterk. En zo ging ons laatste avondje samen, voorbij.

Geschreven door Nancy.op.reis