Na en onrustige nacht, waarbij ik vaak wakker werd, door mensen die binnen kwamen en het licht aan deden, ging eindelijk mijn wekker af om kwart over vier. Ik stond op, trok mijn schoenen aan en versleepte al mijn spullen naar de openbare ruimte. Zette alles vervolgens op de trap waar ik wachtte op mijn taxi, die maar niet kwam. Aangezien hij al een kwartier te laat was en mijn bus over een half uur vertrok begon ik te roepen naar iemand die aan het werk was. Er kwam geen gehoor maar ik merkte nu wel de regelmatige ademhaling op die vanachter het gordijn leek te komen. Ik twijfelde een moment, maar besloot dat ik mijn bus toch echt niet ging missen. Dus ik ging achter de receptiebalie langs en schoof het gordijn opzij. Daar werd aan mij en blote iets wat gezette buikje tentoongesteld. Aangezien mijn wakker makende geluidjes niet bepaald het gewenste effect hadden, pookte ik in zijn knie met mijn vinger. Uiteindelijk werd de man wakker, het was dezelfde die mij had opgehaald vanaf de veerboot, hij keek mij wat verbaasd aan. Ik legde hem het probleem uit met de taxi en langzaam kwam de man overeind. Ik liep het hokje uit en hij volgde, terwijl zijn mannenborstjes gezellig heen en weer wiebelden. Zonder enige gene voor zijn ontblote bovenlijf, belde hij zijn vriend de taxi chauffeur op. Hij bleef netjes met mij wachten en hielp mij met mijn koffer in te laden in de taxi. Ik bedankte hem en hij sloot de deur van mijn taxi, daar ging ik dan weer op naar Guatemala.

Na de gebruikelijke procedure stapte ik de bus in en maakte mezelf comfortabel. Helaas kwam ik er ook achter dat is spijtig genoeg mijn super fine nekkussentje kwijt was geraakt. Zo jammer, die had mij in zoveel tijden bijgestaan en steun verleend. Een tragisch verlies, zeker voor zo een lange busrit. Ondanks deze spijtige twist in het noodlot viel ik nog steeds in slaap in de bus. Voor ik het wist waren we al in San Pedro Sula waar ik van bus moest wisselen. Wat helaas inhield dat ik hier ook nog een uurtje moest wachten, wat een tegenvaller de vorige keer was de wachttijd nauwelijks genoeg om naar de wc te gaan. Daarna vervolgden mijn trip weer, we stopten nog om wat te eten, waar ik dankbaar voor was en daarna ging ik alweer de grens over. Opnieuw geen problemen en daarna volgden de lange weg naar Cuidad de Guatamala. Daar aangekomen om acht uur in de avond, moest ik nog met een shuttle naar Antigua. Ik was echter de enige in een mooie jeep. Omdat mijn er allemaal spullen op de achterbank lagen, was ik gedwongen om voorin te zitten. Iets wat ik normaal natuurlijk helemaal geen probleem vind, maar na 14 uur in een bus word ik nu eenmaal een beetje anti- sociaal. Natuurlijk stonden we ook nog eens in de file en startte de man een gesprek. Een goede oefening voor mijn Spaans natuurlijk. Over politiek en religie, de sta ik toch weer te kijken hoe ik toch vrij snel een taal genoeg heb leren spreken om zulke gesprekken te voeren!

Hij zette mij af in Antigua vlakbij mijn hostel, dus ik liep erheen. Natuurlijk hadden ze nog een bed, dat is de derde keer dat ik hier ging verblijven. Aangezien ik honger had en ik al mijn geld ui Honduras had uitgegeven liep ik naar het plein om geld te halen. Ondertussen was het al na tienen geweest en je raadt het al: de bank was dicht. Geen eten voor mij. Teleurgesteld liep ik terug naar mij hostel, klom in mijn stapelbed en viel in slaap.

Geschreven door Nancy.op.reis